काव्यलेखन

अवती भवती तरंगे तुझ्याच श्वासाचा दरवळ
अंतरी फुलते आहे तुझ्याच प्रीतीची हिरवळ.

रस्त्यावर पाऊल खुणा कि होई आभास तुझा
वाऱ्यावर गंध फुलांचा कि दरवळे श्वास तुझा
जिकडे तिकडे दाटली तुझ्याच पदराची सळसळ.

संध्याकाळ ही उधळीत रंग तुझ्या आठवांचे
रात्र दाटता का आठवे मज पळ चांदण्यांचे?
उठता बसता सारखा तुझाच भास मला हरपल.

छेडूनी दुखास माझ्या आता हे सूर लाविले तू
ते माझेच शब्द होते येथे जे गीत गायिले तू
कशास करशी मना तिचीच तू आता कळकळ.

धो धो पावसात रान
तग धरुन उभं ठाकलं
पीकाला म्हणालं भिऊ नको
पडू देणार नाय एकलं

पीकही घट्ट बिलगलं रानाला
पण तिरीमिरीत एखाद्याला
विनाकारण ठोकावं अगदी तसच
ढगानं झोड झोड झोडलं रानाला

एरवी ढग सबागतीनं
रानाची विचारपूस करायचे
हळुवार सोसेल तेवढंच
पाणी बरसायचे

जेव्हा वाहला झाड झाडोरा
रानाचा पाय झाला कापरा
रान बिलगले तालिला
पण निसटला दरडीचा कोपरा

रानही पुरात गेलं वाहत
त्याचं काहीच नव्हत चालत
याद फाटक्या धन्याची आली
टचकन रानाची पापणी गढूळली

कुणा न कळता भेटत होतो तेव्हा आपण
शब्दा वाचुनी जाणत होतो तेव्हा आपण.

नुकता वसंत आला झाड झाड मोहरले
नुकते हृदयी आपुल्या प्रीत झरे पाझरले
नवे फुलोरे झेलत होतो तेव्हा आपण.

भिडता डोळ्यास डोळे हृदयी अनामिक सूर
पळभर दूर होता का उठते मनी काहूर
मनो मनी का झुरत होतो तेव्हा आपण.

तुझ्या आसपास माझे उगाच घुटमळने
नजरेच्या कोनातून हळूच तुझे बघणे
जरा आगळे वागत होतो तेव्हा आपण.

उसवून वीण श्वासांची
तो सहज वेगळा झाला,
सांडून सडा प्राजक्ती
जणु वार सुगंधी केला

शिडकावा दवबिंदूंचा
उठवून शहारा गेला,
तो मंद धुक्यातून जेव्हा
सामोरा अवचित आला

खळखळणारी यमुना
सामीलच होती त्याला,
ठरवूनच कट तो घडला,
हातून घट निसटला!

नजर टाळुनी त्याची
मी जाता पल्याड पळुनी,
फितुरलेच तरीही डोळे
पाहिलेच त्यांनी वळुनी!

एकाच कटाक्षामधुनी
समजलेच सारे त्याला,
घेऊन बासरी हाती
तो मंत्र मुग्धसे हसला!

- आसावरी.

हरवले चांदणे चंद्र ही शून्यसा
काच काळोख हा भोवती खिन्नसा

मी पहाटे तुला शोधते अंगणी
ऊनवाटेवरी कापते पापणी
सांजमाळेतले आठवांचे मणी
राहिला एवढा हा तुझा वारसा
हरवले चांदणे चंद्र ही शून्यसा....

तू न माझा सखा ना कुणी पाहुणा
राहिल्या का तरी खोल काही खुणा
शोक हा अंतरी रोज होई दुणा
ये घरा एकदा होउनी कवडसा
हरवले चांदणे चंद्र ही शून्यसा....

का समेची हवा आज गंधावली,
ऐल काठावरी नाव रेंगाळली
दूर का कोणती सावली हालली?
भास होती मला पाहता आरसा
हरवले चांदणे चंद्र ही शून्यसा....

द्वैत

हवीहवीशी प्राणफुंकर
कुठूनशी येते अचानक

फिकटलेली प्राणठिणगी
झगमगे मग बघ अचानक

कातळाशी झुंजताना
झुळझुळे निर्झर अचानक

नश्वराच्या कर्दमातून
उसळते अमृत अचानक

वृंदावनी अताशा इतकेच काम राधे
होतो तुझ्याचसाठी मी रोज श्याम राधे

वादे हजार केले त्या भाषणात त्यांनी
चढताच पलटले बघ एकेक दाम राधे

मेघातल्या सरी त्या बरसून जात असता
शेतात उगवला बघ त्याचाच घाम राधे

जो ठोकरून गेला दारातल्या दिव्याला
मूर्तीस आज त्याने केला प्रणाम राधे

भाळावरी म्हणे ते असतात भाग्यरेषा
ज्यांच्या खिशात नाही साधा छदाम राधे

- किरण कुमार

आरसागृह

या आरसागृहात आहेत,
स्वच्छ गुळगुळीत
लखलखीत आरसे,
आजूलाबाजूला
मागेपुढे
वरखाली,
आणि उभ्या आहेत त्याआत
माझ्या अगणित प्रतिमा
ज्या हलतात माझ्या प्रत्येक
सूक्ष्म हालचालीसोबत
काहीकाळ...

या आरसागृहात,
बराच काळ वावरणाऱ्या
प्रत्येकाचा, हाच अनुभव
आहे का?
सुरुवातीला, आपल्या हालचालींवर
हलणाऱ्या ह्या प्रतिमा
कालांतराने,
नाचवू लागतात आपल्याला
त्यांच्याच तालावर???

माणसे

माणसे
जी रोज भेटतात,
बोलतात
हसतात, रडतात
हसवतात, रडवतात
चिडतात,भांडतात
समजून घेतात
समजावतात
मैत्री करतात
प्रेम करतात
सर्वस्व देतात
सर्वस्व घेतात
धोका देतात
घात करतात
आठवतात
विसरतात
जगतात, मरतात
जगून मरतात
मरून जगतात
तीच सारी,
सारी सारी
माणसे,
जरा कधी
खरवडून बघता
स्वतःसारखीच
का वाटतात??

अंगणात येवोनीया
रघू पाहे बंद घर
दारावर होता ज्याच्या
षण्मासीचा धूळ थर  

बोले रघू स्वत:शीच
"काल चंद्रप्रकाशात
पाहिले मी कोणीतरी
दारापाशी होते जात?"

नीट निरखून पाहे
दारावरची अक्षरे
"पुन्हा येईन मी रात्री
नको देऊस पहारे" 

रघू पडला कोड्यात
"कोण इथे येतो जातो?
धूळभर्‍या दारावर
कोण संदेश लिहीतो?"