रोज संध्याकाळी
तुझा निरोप घेऊन
मी परतत असते पुन्हा एकदा... इथेच.
कडी कोयंडा लाऊन घेते,
घट्ट घट्ट मिटून घेते....
अंधार लावते. मौन नेसते.
सोबत आणलेले ताजे ओरखडे
नीट खोचून ठेवते कोपऱ्यातल्या फुलदाणीत.
त्या ओरखडयांशी नातं सांगणाऱ्या काही जुन्या जखमा
ओळख पटून निःशब्द विव्हळतात....
आणि पत्र्यावर कुणीतरी नखांनी उमटवावे चरे...
तशा त्या नव्या-जुन्या ओरखड्या च्या खरखरीत संगीताच्या तालावर मी अल्लाद सोडून देते स्वतःला!
शहारे मला फार पूर्वीच सोडून गेलेले.
शरीराचे सर्व नितीबंध इथे परतताना बाहेरच खोळंबलेले.
किती वाद आहे ....
मना लागलेली जुनी ब्याद आहे
विठू सावळ्याचा मला नाद आहे
कटीवर कराला नको आज ठेवू
गळाभेट व्हावी अशी साद आहे
तुला पत्थराचा म्हणू मी कसा रे
अभंगास माझ्या तुझी दाद आहे
इथे वाळवंटी युगे काढली तू
जुनी पंढरी का तुला याद आहे
खरा भक्त रांगेत नेते पुजेला
तुझ्या दर्शनाचा किती वाद आहे
- किरण कुमार
होतात निरुत्तर प्रश्न
त्या तिथे अचानक जावे
शब्दाचा मांडुनी खेळ
तर्कास जरा डिवचावे
तर्काचे पडतील मोडून
मग सुघड नेटके इमले
पडझडीत येईल हाती
शब्दांच्याही पलिकडले
तो अनवट खजिना येता
हातात क्षणार्धापुरता
मागणे अधिक मग नुरते
चांदण्यात सचैल भिजता
पाहुनी हसताच तू काय होते अंतरी
बावरा हा जीव माझा भिरभिरे कोठेतरी.
चांदण्यांचे तेज गाली
या फुलांची ओठी लाली
तू बटांना कुरवाळता
बघ हवेची झुळूक आली
वादळे तू कुंतलाना सोडता वाऱ्यावरी.
चाहुलीनं या तुझ्या
बघ पान पान बहरतं
दव भिजले गवत
तव पावलानं बिलगतं
गंध लेवूनी तनूचा बघ फुले ही बावरी.
येताच माझिया जीवनी
दुःखाचे मेघ ही विरले
थेंब थेंब आनंदाचे
माझिया जीवनी झरले
प्रीतिची तू ज्योत घे, अन ये सखे माझ्या घरी.
झाड झाड पारखे
दूर डोंगरापुढे
मेघ चालले तसे
ऊन पांघरून का
झाड एकटे हसे?
झाड हासते कुठे,
झाड फक्त हालते
लांबती ऋतू ऋतू
आणि झाड वाळते
ऊन पावसातले
झाड झाड सारखे
आपुल्याच सावलिस
झाड झाड पारखे
द्वैत
दिस सरतो असा, आठवांचा ठसा, मिटून चालला
दिस सरतो असा, पाखरांचा थवा, उडून चालला.
दिस मेघापरी झरुन चालले
दिस वाळूपरी सुटून चालले
दिस सरतो असा, स्वप्नांचा दिवा, विझून चालला.
दिस गंधापरी विरून चालले
दिस रंगापरी पुसून चालले
दिस सरतो असा, या फुलांचा पसा, लुटून चालला.
दिस आले कधी सोबती घेउनी
दिस गेले कधी एकटा सोडुनी
दिस सरतो असा, ओळखीचा जसा, निघून चालला.
उत्कटता शब्दांची संगत सोडत आहे बहुधा
नाते अपुल्या दोघांमधले बदलत आहे बहुधा
: mahesh more (स्वच्छंदी)
येणाऱ्या जाणाऱ्या रस्त्यावर घुटमळतो आहे
पाय तुझ्या गावाचा रस्ता शोधत आहे बहुधा
टप्प्यामध्ये आला तो तर कळेल त्याला विस्तव
तो माझ्या जगण्यास कोळसा समजत आहे बहुधा
एकेका शेराने उचकी वाढत आहे माझी
ती माझ्या गझलेचे पुस्तक वाचत आहे बहुधा
काल जिथे मी होतो पोहत तिथे आजही आहे
प्रवाहात मी उर्ध्व दिशेने पोहत आहे बहुधा
टिळा लावला पंगतीस अन् बोट सुगंधी झाले
कुणीतरी देहाचे चंदन झिजवत आहे बहुधा
मी रोज सकाळी समाज माध्यमावर
सगळ्या मित्रांना सुप्रभात म्हणतो
काही लोक म्हणतात कशाला रोज तेच
मला आवडतं तसं म्हणायला
सकाळी सुप्रभात म्हटलं की मी
जिवंत आहे एवढंतरी कळतं जगाला
तसे आपण जगलो काय मेलो काय
राम कृष्णही आले आणि गेले
पण कधीतरी एखादा सहचर, संदेश
नाही दिसला तर काळजीनं विचारतो
बरा आहेस ना बाबा?
मनाला बरं वाटतं
सुप्रभात म्हणण्याचं गमक समजतं
मी ही इतरांचा सुप्रभात संदेश नाही दिसला
दोन चार दिवस तर चिंतीत होतो
एकदा असंच मित्राचा संदेश येणे बंद झाले
अन चारपाच दिवसात तो गेला हे समजलं
एकमेकांशी मुक्याने बोलतो दोघे कधी
एकमेकांना नव्याने भेटतो दोघे कधी
मी असा नाही जसा मी, ती कुठे आता तशी
शून्य डोळ्यांनी स्वताला शोधतो दोघे कधी
चेहऱ्यावर चेहरे लावू किती काढू किती
ओळखीच्या चेहऱ्यांना टाळतो दोघे कधी
रोजच्या वाटेवरी ह्या धावताना का असे
नेमके एकाचवेळी थांबतो दोघे कधी
दोन काठांच्या कडेने केवढे आलो पुढे
राहिला जो पूल मागे पाहतो दोघे कधी
आठवांच्या दीपपंक्ती लावुनी दारापुढे
सावल्यांच्या सोबतीने जागतो दोघे कधी
द्वैत
पुन्हा पुन्हा अपुले असेच मीलन व्हावे
पडद्या मागून तुझे रूप मी पहावे
तनमनी अवर्णनीय भाव उमलावे
तुझ्यापासून मात्र हे गुपित रहावे
तुला पाहता अनंत तेज मनात दाटते
देवाचे अस्तित्व मला थोडे पटू लागते
जाणतो जगणे अवघड तुझ्याशिवाय
तरी उमजेना नाव नात्याला देऊ काय?
या नात्याला नाव नाही, तेच बरे
नाते आहे मला उमजले, तितकेच पुरे
२२.११.२२
