नातीगोती

बसमधून उतरता उतरता तो बोलला.
"सॉरी. माफ करा. जे काही झाले ते मुद्दाम नाही केले मी."
"सगळेच पुरुष सारखेच तुम्ही. बेशरम! बाई दिसले की आले लांडगे धावत!"
हे काल घडले.

"अहो सौभाग्यवती. लक्ष कुठे आहे तुमचे? इतक्या कुठे रमलात तुम्ही?" अजितने हलवून विचारले.
"काही नाही हो. असंच बसले होते शांत." मी उगाच म्हटले त्याला तसे आणि विषय टाळला.

आता यांना कसे सांगू की, माझ्या मनात काय चाललंय ते.समजून घेतील का ते?
'बायकोचा मित्र आणि नवऱ्याची मैत्रीण' हि दोन असून नसलेली नाती आहेत; ज्यांना कधीच समाज मान्य करत नाही. समाजच काय तर? आपणही कधी मान्य करत नाही; करणार नाही.

दिनकरराव भोसल्यांची एक सवय होती, त्यांना रात्री उशीरापर्यंत नीट झोप येत नसे व पहाटे डोळा लागतो न लागतो तोच, बबलीच्या म्हणजे त्यांची नात श्रेयाच्या हाकेने त्यांची झोपमोड होई. मधाळ आवाजात हाक मारत बबली म्हणे, “आजोबा गुड मॉर्निंग, मी शाळेत जाऊन येते हं !” एवढ्याशा, चार-सहा वर्षांच्या मुलांना सकाळी सात वाजता घर सोडावं लागतं याचं त्यांना वाईट वाटे. झोपेतून उठून दिनकरराव तीला बाय-बाय करित असत.

आजकाल मुलांचा आपल्या पत्नीकडे बघण्याचा द्रुष्टिकोन खूपच चांगला झाला आहे. आणि बरेचसे तरुण आपल्या बायकोला समानतेने आणि सन्मानाने वागवताना दिसतात. पण सासरच्या बाकिच्या लोकांच्या वागण्यात एवढा फरक अजून पडलेला नाही दिसत. फक्त मुलाच्या घरच्यांनीच मुलाला वाढवताना कष्ट घेतले असतात का?

आजकाल खूप जणांची पसंती लग्न झाल्यावर स्वतंत्र राहण्यासाठी असते, पण ह्यासाठी फक्त मुलींनाच दोषी ठरवले जाते हे बघून खूप दुख होते.मुलींचा असा विचार होत असेल तर त्याला काय गोष्टी जबाबदार आहेत हे पण पाहिले पाहिजे.

आज मी स्मशानात आलो जाऊन ....
पाहिले थोडा वेळ....मी त्या मुडद्यांत राहून....
शांत वाटले त्यातले काही ...
पाहिले काहींना मरूनही...इच्छांसाठी अजूनही जिवंत पाहून....

काही देह....तेथे हि हसरे होते....
जितके मिळाले त्यातच सुख त्यांचे..मागणे ना अजुनी कसले होते....
सज्जनाच्या बाजूला देह एका दुर्जणाचाही होता....
काही फरक न दिसला मजला त्यांत...दोघेही जळतच होते....

काहींच्या ओठी काळजी मुलाबाळांची होती,
काहींच्या ओठी....गाणी रडकी....भूतकाळाची होती,
काहींच्या मनी अजूनही......न सुटलेले हिशोब होते,
दहाच बोटे हाताची....तरी पुन्हा तीच तीच ते मोजत होते....

किरणं कोवळी कोवळी,
पाहती आभाळी पोटुन,
त्वरा आली हि पहाट,
पदर शोधू रे कोठून?

रात काल जगले मी प्रीतीची,
दृष्ट पारधी तू .....घेतले सावज गाठून,
क्षण धावती बेधुंद त्या वाऱ्याच्या पाठून,
थांबेल मजसंगे....वेळ अशी...आणू रे कोठून?

पापणीला बजावले,"तू मिटायचे नाही,
त्या मिठीतून आज मज सुटायचे नाही"
अशी वेडीपिशी झाले...केस मोकळे सोडून,
सांग...तो शहारा जादूचा...तू आणला कोठून?

ओढ इतकी भाभडी...मज शांत राहावे ना बोलून,
स्पर्श प्रीतीचा तुला असा भेटला कोठून?
काल हिंडले तुझ्यात....पण थकले शोधून,
तुझ्या गंधाचं अत्तर...सांग....मज मिळेल कोठून?

तू जाणतो मनातले....कसे पाहिलेस अंधारातून?

खूप दिवस असेच गेले, काय करावे याचा विचार करून मेंदू थकून गेला. पुढचा रस्ताच हरवून गेला, काही दिसेना. खूप मोठ्या प्रवासाची सुरुवात केली होती आणि तो प्रवास मधेच संपून गेला. मुक्कामाला पोचले नाही पण तो रस्ता आवाक्यात आला आणि त्याचा खूप आनंद पण झाला. आता पुढे काय? इतक्यात काही हा रस्ता संपणार नाही याची मानसिक तयारी झालेली होती. अचानक हाती घबाड लागावं तस माझं आयुष्य एका सुंदर तबकातून माझ्या समोर आलं. आता त्याचं काय करायच? मी भांबावून गेले, आनंद व्हायला हवा पण मला काय करावे हेच सुचेना.

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

वाट दाट सावली
काट पाऊली फसेल गं

कोस मैल चाललो
न थांबता मी दौडलो

चढण ही अशी जशी
धराच घातली पालथी

दमलो जिथे तिथे आता
विसावा मीच शोधतो

वळणावर आंधळया अशा
फिरल्याच पार त्या दिशा

कधी कसा कुठे आता
मीच मजला न कळे

तिथे तुझीच साथ गं
शोधण्यात गुंतलो....

बेट ते तिथे दिसे
शीड घेतले तसे

किनारी मी उभा आणि
काठ सागरात शोधतो

जायचे अजून फार दूर
जगणे तिथे असेल गं...

रोहित गद्रे ,१८/०२/२०१३.

Paus – ek priyakar…

Aata tari yena - Kiti ant pahashil
Mi chatakasarakhi tahanlele nahi
Morasarakhe thui thui nachtahi mala yet nahi
Tu yavas mhanun Tansenasarakha gatahi nahi..

Tu janatos - ya saryanpeksha vegali mazi priti
Antarichya olavyache apule nate
Mazya aat khup aat- tu daba dharun baslela- veli aveli kadhihi barasanara

Tu dhund kosalavas aani mala chimb mithit bhijvavas
Pahila aavesh sampalyavar tu nusatach barsavas
an mi tuzyakade pahat rahava – dole band karun tula anubhavava

Kadhi tu khup khup garjavas, vijanbarobar tandavnrutya karun mala ghabravavas,

"भांडा सौख्यभरे"

भांडण हा गृहसौख्याचा पाया आहे. असं म्हणतात नवरा बायकोच्या भांडणात कुणी पडू नये आणि काही अंशी ते खरही आहे. भांडकुदळ बायको किंवा भांडखोर नवरोबा, त्याहून वेगळं म्हणजे दोघेही भांडणवादी असे चित्र सहसा पहायला मिळते. भांडखोर स्वभाव दोघांतही नसलेल्या नवरा बायकोनाही कधीतरी उगाच भांडावं असं वाटतं, भांडतातही. त्यांच्यामधलं प्रेम, स्नेहबंध भांडण वाढवते.

का साळुंकी दारावरती ओरडते ही मला ठाव ना,
का थांबल्या डोळ्यावरती आज अनावर भावना...

माहेराचे कुणी अजुनही आले नाही फ़ार दिसाचे,
हे आभाळा आता एकदा आईचा चेहरा दाव ना....

लागे उचकी ठसक्यासरशी सय कुणाची येत असे,
दादा पडला गुडघ्यावरती हळद त्याला लाव ना....

रोज दिसे ते झाडावरती घरटे भरले कबुतरांचे,
एकटीच मी दुर कशी मज दिसेच माझा गाव ना...

घरात सारी भरुन इथेही नातीमाती आपुलकीची,
तरी उरातुन आजही पुसले माहेराचे नाव ना.....

सांज होता माळावरती बसुन रहावे असे वाटते,
वाट जरी ती रोजंच दिसते सरली माझी हाव ना....

कधी कावळा परसामध्ये ओरडला की धावतेच मी,