दादा

आज खूप दिवसांनी दादाबरोबर सकाळी गप्पा मारत बसायचा योग आला. गेले अनेक दिवस संध्याकाळी आषाढात पाऊस हजेरी लावत होता. त्यामुळे आमचे संध्याकाळी आट्ट्या पाट्ट्या , विट्टी दांडू खेळणे बंद होते. मग सूर्यास्तानंतर पश्चिमेच्या वाऱ्याबरोबर  रंगणाऱ्या गप्पा गोष्टी पण बंद होत्या. आषाढी एकादशी साठी आमच्या गावातून पण वारीसाठी लोक जात. माझे काका आणि आजोबा नेहमी वारीला जात असत. बाबांना शेतीच्या कामांमुळे गावातच राहावे लागत असे. मी  पण मोठा झाल्यावर वारीला जाईन असे नेहमी ठरवत असे. 

लहानपणापासून मला प्रश्न पडायचा की बीसीसीआय या क्रिकेटच्या मंडळाचा अध्यक्ष एखादा क्रिकेटपटू का होत नाही ?
आज उत्तर मिळाले.
त्यासाठी खेळाडू दादा असावा लागतो !

सेहवाग म्हणतो देर है पर अंधेर नही

सचिन म्हणतो दादाने जी भारतीय क्रिकेटची सेवा केलीय त्याला तोड नाही.
तोच ती ईथेही करणार.

लक्ष्मण म्हणतो दादा तू आम्हाला जिंकायला शिकवलेस तुझ्यापेक्षा योग्य व्यक्ती आणखी कोण..

आजी माझी सर्वच खेळाडूंना आनंद झाला आहे.

उंच कपाळ. त्यावर पांढऱ्या शुभ्र गंधगुळीची आडवी त्रिपुटं ओढलेली. मध्ये अष्टगंधाचा टिळा. बेडकासारखे मोठे बटबटीत डोळे. बटाट्यासारखं बसकं नाक. जाड, काळपट ओठांतूनही सतत पुढे डोकावणारे पिवळट दात… डोईवरील केस न्हावी दिसेल तेव्हा सफाचक केलेले… त्यांची किंचित वाढलेली खुंटं… दाढीही तशीच… वावरात उगवलेली रोपं उन्हानं करपून जावीत, अशी कुठंमुठं उगवलेली. अंगात पिवळट पांढऱ्या खादीच्या कापडाची जाडी-भरडी कोपरी, कमरेला धोतर. तसल्याच कापडाची काखेत एक पिशवी आणि हाती भगवा झेंडा. असा दादा मामा. माझ्या मित्राचा मामा.

भेळ

वांगी, मेथी भरुन पाटीत
माझा दादा बाजारा जातो
धोतराचा पकडत सोगा
सायकलीवर टांग मारतो

गांजलेली जुनीच सायकल
दादा हवा नवीन भरतो
चाळण झालेल्या ट्यूबला
ठिगळ नवे रोज लावतो

अडचणींच्या फुफाट्यात, दादा
प्रयत्नांचे पायडल मारतो
घामाचे मोती सांडत वाटेत
फाटका संसार रेटत नेतो

विरोधातच वारा त्याच्या
सायकल तरी सावरतो
कोरड पडल्या ओठावर
आशाळभूत ओल पेरतो

बाजारात पोहचताच
सावलीला उन्हाच्याच
दुकान लागले भाजीचे
जीवाच्या आकांताने, तो
ओरडतो " भाजी घे "

आज संध्याकाळी आम्ही भरपूर खेळून दमलो होतो. जेथे आम्ही खेळत असू त्या टेकडीच्या बाजूच्या मैदानाजवळ आणि आमच्या शाळेच्या मागे एक विहीर होती. त्याला एक रहाट होता. मी असे ऐकले होते की ज्या काळात अस्पृश्यता होती त्या काळात आमच्या गावात ज्या विहिरी सर्व जातीच्या लोकांसाठी खुल्या होत्या त्या विहिरींपैकी ही एक विहीर होती. त्याला आम्ही आईची विहीर म्हणत असू.

संध्याकाळी खूप खेळून दमल्यावर आम्ही आईच्या विहिरीवर पाणी पिऊन सुर्यास्ताच्या अगदी काही क्षण आधी टेकडी बाजूच्या मैदानापाशी एका झाडाखाली बसत असू. दादाशी चर्चा, गप्पा गोष्टी त्या वेळी रंगत .

क्रिकेट मधे दुर्मिळ होत चाललेला प्राणी. फास्ट बोलर. म्हणजे तो बोलिंग ला आला की "मिडीयम-फास्ट" दाखवतात, व बिचारा आपल्या लिमीट्स मधे राहून "ष्टम्पात" बोलिंग करतो, आणि मग कॉमेण्टेटर त्याला मिलीटरी मिडीयम वगैरे म्हणतात तसा नाही. फास्ट. रिअल फास्ट. डेनिस लिली, होल्डिंग, शोएब, ब्रेट ली, इम्रान, अक्रम, वकार, डोनाल्ड. कोणत्याही पिचेस वर इतर कसलाही सपोर्ट नसला तरी केवळ वेगामुळे सुद्धा बॅट्समनला त्रास देणारा. आणि जेथे स्विंग, बाउन्स आणि कॅरी मिळेल तेथे तर भल्याभल्यांना जमिनीवर आणणारा.

"ए राजा, अरे काय झालं सांगशील का? की नुसता रडतच बसणार आहेस? हे बघ, काय झालंय ते बिनधास्तपणे सांग. तुझा हा दादा कुणालाही काहीही सांगणार नाही. विश्वास नाही का तुझा माझ्यावर?" "नको रे दादा असं बोलूस. तुला माहितीय ना मी सगळ्यात जास्त तुलाच जवळचा मानतो." अरे मग सांग ना काय झालय ते. तु नुसता रडतच बसलायस. कोणी काही बोललं का? की आईने मारलंय? बोल ना राजा."

"ए राजा, अरे काय झालं सांगशील का? की नुसता रडतच बसणार आहेस? हे बघ, काय झालंय ते बिनधास्तपणे सांग. तुझा हा दादा कुणालाही काहीही सांगणार नाही. विश्वास नाही का तुझा माझ्यावर?" "नको रे दादा असं बोलूस. तुला माहितीय ना मी सगळ्यात जास्त तुलाच जवळचा मानतो." अरे मग सांग ना काय झालय ते. तु नुसता रडतच बसलायस. कोणी काही बोललं का? की आईने मारलंय? बोल ना राजा."

"ए राजा, अरे काय झालं सांगशील का? की नुसता रडतच बसणार आहेस? हे बघ, काय झालंय ते बिनधास्तपणे सांग. तुझा हा दादा कुणालाही काहीही सांगणार नाही. विश्वास नाही का तुझा माझ्यावर?" "नको रे दादा असं बोलूस. तुला माहितीय ना मी सगळ्यात जास्त तुलाच जवळचा मानतो." अरे मग सांग ना काय झालय ते. तु नुसता रडतच बसलायस. कोणी काही बोललं का? की आईने मारलंय? बोल ना राजा."

अंड्याने तिसर्‍यांदा पलटून पाहिले. अन खात्री केली की ती पुतळाबाईच आहे. फसलोच जरा, पण अंड्याची फसायची ही काही पहिलीच वेळ नव्हती. बरेचदा असे होते ना, मोठमोठ्या मॉलमध्ये फिरताना, कृत्रिम चेहर्‍यांच्या गर्दीमध्ये, एखादा टवटवीत चेहरा उठून दिसावा. आपला चेहरा हरखून यावा, पण निरखून पाहता तो कपड्यांचे प्रदर्शन मांडण्याकरता उभारलेला मानवी पुतळा निघावा. एखाद्या मेनकेचा असल्यास एवढा कमनीय बांधा निर्जीव असल्याची हळहळ वाटावी अन मदनाचा निघाल्यास पुतळादेखील आपल्यापेक्षा रुबाबदार दिसतो कसा याची जळजळ वाटावी.