कविता

स्वप्न पडल एक निराळ, माझ्या भुताला त्यात मी पाहिलं.......
भूत म्हणल माझ मला, मरायच्या आधी पोंगे खायचं राहील.....
भटकायला लागली माझी आत्मा फक्त पोंग्यांसाठी बरका....
थरार निर्माण झाला माझ्या भुताचा, हे पोंगे भूत बरका...
पोंग्याभुताला सगळीच घाबरली गल्लीतली पोर्ह माझ्या
पोंग्याभुताला मज्जा आली, पोंग्याभूत बनलं राजा...
पोंग्याभूत खायचं पोंगे जे मी लहानपणी खायचो...
शाळेच्या जवळच्या वरल्या गल्लीत कुठेतरी राहायचो...
शहरात आ ल्यावर माझे खायचे सुटले होते पोंगे...
उगीच घेतली होती मी शहरीपनाची भकास सोंगे...
स्वप्नातलं भूत माझ, माझ्या लहानपणीच रमल
राहिलेल्या माझ्या हौशींना पुरं करत सुटलं...

सुप्रभात .. शुभ रजनी ...
कशासाठी दोस्त ?

अफजलगुरू कसाब
मजेत मस्त

आपण महागाईने
नेहमीच त्रस्त

गृहिणी टंचाईत
नित्य चिंताग्रस्त

सामान्यांची स्वप्ने
धुळीत उध्वस्त

नेतेमंडळीचे दौरे
कायम जबरदस्त

जनतेची कमाई
दलालाकडून फस्त

सभागृह नेहमी
गोंधळातच व्यस्त

गुड मॉर्निंग... गुड नाईट...
कशासाठी दोस्त ? "

चिमणीचे दात ................!!!!!

इवली इवली पावलं ,
चालली दुकानाला ,
खिश्यात पैसे दहा ,
पाच जन संगतीला !!!!

नसे काही उष्ट ,
न कळे जातपात ,
बाहेर होत जे ,
तेच असे आत !!

सर्वांना होते तेव्हा ,
चिमणीचे दात !!!!!

स्वार्थ्यांच्या जत्रेत ,
हरवलो मी पण आज ,
सरावलो विचाकायला ,
अन, दाखवायला दात

न अंतरी समाधान,
न कळे पोकळी का आत ,
नजर का भिरभिरते ,
शोधीत चिमणीचे दात !!!

-मकरंद जामकर
२०-४ २०१२

वार्धक्याचा थाट............!!!!!!!!!!!!!!!

भूक रे मेली ,
देवा म्हणता ,
वाढलेस का ताट ?
काय चूक ती,
माझी देवा,
चालू वार्धक्याचा थाट ?

स्वकमाई बांधून मजले,
झालो का , मी अडगळ ?
शहाणे ते सर्व,आनिक,
एक मी वेडगळ !!!!!!!!!!.

ज्यांच्या स्वास्थासाठी,
होते ते नवस सायास ,
चेष्टा माझ्या जगण्याची ,
अन,उपकारे मिळे खायास !!!!!!!

तापविल्या शिश्यागत,
कानी सदा टोमणे ,
नित्य मूक रुदन ,अन,
बहिरेपणाचे बहाणे !!!!!!!!!!!!

केली तीर्थाटणे ,
घेवूनी खांद्यावरती ,
जगी फिरलो मी ज्यास ,
सोडू थेर ड्याला काशीस ,
म्हणता एकले ,
आज मी त्यास !!!!!!!!!!!!

रक्तच ते माझे ,
नसे " शिकवा " ,

कळेना मिळालेले सोसू कसे
खोटेच ते सांगना हासू कसे

हरवले माझे स्वप्न वेडे
सत्यात ते सांगना आरासू कसे

नयनात होते काल थोडे
विझलेत ते सांगना आसू कसे

भरूनी तरी रिक्त आहे
आयुष्य ते सांगना मिजासू कसे

येईल काय परतोन कोणी
महेश ते सांगना तपासू कसे

(आयुष्यात पहिल्यांदाच गझल जमली आहे (असे मला वाटते) आणि ती तयार झाल्यावर प्रथम विनाविलंब माबोवर लिहिली आहे.)

बुद्ध होण्याचा आवाज

इथल्या प्रत्येक रस्त्यावरून
जराजर्जर म्हातारपण काठी टेकवत
चालत जात आहे
त्याच्या काठीची ठकठक
हृदयाला जाणवते

इथल्या प्रत्येक रस्त्याच्या कडेला
महारोगी बसले आहेत
त्यांचा कण्हत असण्याचा आवाज
सतत ऐकू येतो आहे

इथल्या प्रत्येक रस्त्यावरून
एक प्रेतयात्रा जाते
गेलेल्याला दिलेल्या निरोपाचे आवाज
आसमंतात भरून रहातात

या नगरात
मोठमोठे प्रासाद उभे झाले आहेत
विलासाची नवनवी दालने उघडत आहेत
या नगरात संगीत नृत्य गायन अविरत सुरु आहे

या साऱ्या आवाजांची
दुखरी गाज
आणि या भूमीवर
अश्वत्थ सळसळतो आहे

पण कुठलाच माणूस
बुद्ध झाल्याचा आवाज

वाघ

प्रत्येकाजवळ असतो
तसा माझ्याहीजवळ होता एक वाघ
कुणाला फारसा न आवडणारा
लोक दूरदूरच राहायचे त्याच्यापासून आणि माझ्यापासुनही

मी कापली त्याची नखं
जबडा उघडून स्वतःच हलक्या हाताने
काढून टाकले त्याचे सगळे दात
मिशीचे ताठ उभे केसही कापले
काही कोलांटउड्या आणि एक मजेदार नाच शिकवला
त्याला गुदगुल्या केल्या कि तो हसायचा
आणि तो देखील उलट गुदगुल्या करू लागायचा

झकास झाले...

वाघ आणि मी खूपच आवडू लागलो सगळ्यांना
शेळ्यामेंढ्यामध्ये तर आमची फारच तारीफ सुरु आहे

- प्रफुल्ल शिलेदार

"बापरे किती खराब झालायंस?" मी आरश्यात डोकावत म्हणालो

"तुज्यामुळेच की रे, पाहतोयस ना किती चरे पाडलेस तू माझ्यावर?" तो विषण्ण होऊन उत्तरला

"खरेच की आता मला आठवत सुद्धा नाही ... कधी अन केव्हा इतके चरे पडले ते... " मी खांद्यावरची झोळी सावरत उद्गारलो
"हा पण तो बघ तो पहिला चरा आठवतोय...
’आईविना पोर’ च्या वेळचाच ना तो... अरे पण केवढ्या टाळ्या, केवढे कौतुक...

तुला नाही कळणार ते...

तेव्हा फेसबुक असते तर निदान १०० तरी लाईक्स मिळाले असते... जाऊदे"

तो जोरजोरात हसायला लागला

"अरे आणि हा बघ..." त्याच्याकडॆ दुर्लक्ष करत मी म्हणालो