चरे

"बापरे किती खराब झालायंस?" मी आरश्यात डोकावत म्हणालो

"तुज्यामुळेच की रे, पाहतोयस ना किती चरे पाडलेस तू माझ्यावर?" तो विषण्ण होऊन उत्तरला

"खरेच की आता मला आठवत सुद्धा नाही ... कधी अन केव्हा इतके चरे पडले ते... " मी खांद्यावरची झोळी सावरत उद्गारलो
"हा पण तो बघ तो पहिला चरा आठवतोय...
’आईविना पोर’ च्या वेळचाच ना तो... अरे पण केवढ्या टाळ्या, केवढे कौतुक...

तुला नाही कळणार ते...

तेव्हा फेसबुक असते तर निदान १०० तरी लाईक्स मिळाले असते... जाऊदे"

तो जोरजोरात हसायला लागला

"अरे आणि हा बघ..." त्याच्याकडॆ दुर्लक्ष करत मी म्हणालो
"हा किल्लारी भूकंपाचा, हा गुजरात दंगलेचा आणि तो त्सुनामीच्या वेळचा आणि तो.. तो जरा जास्तीच मोट्ठा असलेला मुंबईवरील अतिरेकी हल्याचा आणि शेजारीच तो जर्मन बेकरीचा आणि हा बघ अगदी ताजा ताजा संतोष मानेचा बहुतेक..."

"आणि तो एवढा मोट्ठा तडा कसला रे? तो रे तो डाव्या बाजूला अगदी छातीजवळ?
आज्जी गेली तेव्हाचा वाटते... अरे पण ह्या ट्रॉफ्या बघितल्यास आणि ती फॅन मेल्स?...

...जाऊदे तुला नाहीच कळणार? आणि एवढे करूनही साला प्रकाशक म्हणतो ४ कमीच पडताहेत छापायला..."

"अरे फिकर नॉट्ट" आरसा छद्मी हसत म्हणाला

"तू भविष्य नाही वाचलेस २०१२ चे .. कितीतरी नैसर्गिक आपत्ती येणार आहेत म्हणे आणि समजा नाहीच आल्या तर अजून एक तडा मी झेलू शकतोच की...

... तुझा बाप तर अजून जिवंत आहे..."

.
.
.
.
.
.
.
.
.
(चला आता फक्त ३ राहिल्या)