काहीच्या काही कविता

सुरुवातीची ओळ बा. भ. बोरकरांच्या सुप्रसिद्ध कवितेवरून सुचल्यामुळे त्यांची मनापासून क्षमा मागत आहे.

खूप या पुलास फाटे
एक जाया, कैक याया
सायंकाळी अन् सकाळी
वेळ हा जाणार वाया

विमाने देशी-विदेशी
उतरती ती उत्तरेला
मार्ग हैद्राबाद जाण्या
होय तोही त्या दिशेला

रिंगणे वा कंकणे दो
बंगळूरूच्या सभोती
नाव त्यांचे रिंग रोड
आहे सर्वांच्याच खाती

ओलांडुनी त्या रिंग रस्त्या
प्रवेशिण्या शहरामध्ये
वाहनांची रांग येथे
पुलावर्ती चढू लागे

'असफल-प्रेम' कविता

काल व्हाॅट्सॲप वर पावसाच्या निमित्ताने एक अग्रेषित हिंदी कविता/शेर आली/आला.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
मी म्हणजे ...
पिर पिर पिर.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
कळ्ळं का?
पिर पिर पिर.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
कंटाळा आला
पिर पिर पिर.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
वाचा काही
पिर पिर पिर.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
अहो ऐकाच!
पिर पिर पिर.

पिर पिर पिर पिर
पिर पिर पिर
तीच तीच तीच तीच
पिर पिर पिर.

घेतले तू उधार पैसे
आता देत नसशील
करण्यास ते वसूल
मी पुन्हा येईन

जात असले मी माहेरी
करू नका तुमची थेरं
पाहण्या ते सारं
मी पुन्हा येईन

नाही लिहीता येत पेपर
कॉपी जरी करशील
काय ते तपासण्यास
मी पुन्हा येईन

मला न दाखवता
व्हाटस अप मेसेज पाहता
काय ते पाहता ते पाहण्यास
मी पुन्हा येईन

लेख वगैरे लिहीता येथे भारी
पण या कवीतेला
प्रतिक्रीया देतात की नाही ते पाहण्या
मी पुन्हा येईन

- पाषाणभेद
११/११/२०१९

http://www.maayboli.com/node/62618 येथून प्रेरणा घेऊन एक कोणत्याही वृत्तात न बसणारे विडंबन. आम्हांस कोणत्याही वृत्ताची 'मात्रा' लागू पडत नाही, हे वृत्त एव्हाना सर्वांना विदित होण्यास हरकत नसावी. किंबहुना अशा काहीच्या काही कवितेला ते असूही नये. मूळ लेखकाची वैयक्तिक थट्टा करण्याचा ह्यात हेतू नाही. त्यांचे वृत्तकौशल्य व (काही) गजला आम्हांसही फार आवडतात. परंतु तरीही मायबोलीच्या नियमांत हा धागा बसत नसल्यास उडवून टाकावा.

"नका होऊ नव्या आयडींमुळे बेभान स्थळांनो
पुन्हा घालूच आम्ही लाथाळी थैमान स्थळांनो

आतल्या आत प्रत्येकाच्या मनात
असतोच एक कप्पा,
चिरकाल बंद उघडतो एखाद्याच कातरवेळी
विमनस्क मन, भांबावले श्वास,
फुललेले उच्छवास सगळं काही झेलत
बंद कप्प्याच दार किलकिलं होतं
आणि पसरतो दूरवर एक गहिरा अंतर्नाद.....

प्लॅस्टिकचं हृदय,
प्लॅस्टिकचेच भळभळणारे रक्त,
दोन शब्द विंदांचे, दोन शब्द पाडगावकरांचे,
एक कल्पना शांताबाईंची, एक यमक गदिमांचे,
अजून काही ह्याचे, तजून काही त्याचे
दुनियेभरचे तरल फरल फोटो
सगळा स्टॉक डब्यात व्यवस्थित भरून ठेवलाय.

सिच्युएशन, मूड, ऑडियन्सचा अंदाज घेऊन
तुपावर बेसन भाजून..

हमखास डोळ्यातून पाणी, हृदयातून हुंकार,
घशातून उसासा, अजून कुठूनतरी अजून काहीतरी
काढायला लावणारे
काव्यबोळे वळायला घ्यायला हवेत..

या.. वळा चार काव्यबोळे..
तुमचेही हात लागूद्यात..
मराठी नेटजगताचं वर्‍हाड मोठं, भिंत मोठी..
सर्वांना पुरायला हवेत.

आणि बेदाण्यासारखा फोटो खोचायला विसरू नका

डोळ्यात होते वात्सल्य
बाळाकडे पाहताना
तो खुदकन हसला
त्याचे केस उडताना
बाळ हसले खळीदार
तेव्हां हरखून गेला तो
आणि टचकन पाणावले
दोन्ही डोळे
त्या अनाथ असहाय्य बाळासाठी
रस्त्यात उभे राहून शोधत होता
टाकून जाणारा बाप
असहाय्य आई
आणि
थोडीशी माणुसकी
ते उघडं नागडं गोंडस बाळ
आणि
टक्क झोपलेली माणुसकी
माणसं विरळल्यावर
जड पावलं उचलत तो उठला
जाण्यासाठी
आणि समोरून
बाटलीत दूध घेऊन येणारा
मनुष्य दिसला
बहुतेक बाळाचा बाबा
दंगलीत लपूनछपून
स्वत:ला वाचवत
बाळासाठी जीव टाकत आलेला
बाळाच्या आईला शोधणारा

याने त्याचं नाव विचारलं
त्याने सांगितलं

आणि कमरेची तलवार उपसत

मी तुझा चंद्र झालो....
केव्हा काय विचारतेस?
तोंड धुता धुता...
हळू हळू मागे सरकणार्‍या कपाळरूपी किनारपट्टीकडे पाहून
कुठपर्यंत पाणी मारावं समजलं नाही....
...तेव्हाच.

कविता माझी वाच, कथा माझी वाच
लेख नक्की वाच, लेखकु म्हणे

आपुली जी रिक्षा, दुसर्‍याची ती भिक्षा
जनतेस का शिक्षा, या संकेतस्थळी

ध्यान असता सुंदर, लेखनास मान निरंतर
टीका वाटे जंतरमंतर, लेखकासि

आव पिडीताचा, सात्विक संतापाचा
वळवी ओघ सहानुभूतीचा, लेखकु तो

वाढुनी ठेवता ताट, स्तुती करतो भाट
इतरांची लावू वाट, दिसता क्षणी

ओलावले डोळे, भारावले मन
शब्द की ग्लिसरीन, वाचकु म्हणे

दर तेरावा प्रतिसाद, देई धन्यवाद
वर आणण्याचा नाद, लेखनाला

इकडेतिकडे देतो कान, पाहुनी इतरांचा सन्मान
काढी फेसबुकी पान, स्वत:चे

नित्य गुळ लावित, झाला अखेर प्रस्थापित
सदैव तरी दिवाभीत, लेखकु हा ||