गद्यलेखन

(पूर्वप्रकाशित- माहेर दिवाळीअंक २०२२)
एकटेपणा

शुभदा फाटकापाशी आली, तेव्हा रात्रीचे आठ वाजत आले होते. वेळ घालवण्या करता उगाच संध्याकाळचं एकटीचं फिर फिर फिरणं झालं होतं. पण रोजच्या सारखं उल्हासीत मात्र वाटत नव्हतं. रस्त्यावरच्या दिव्यांचा अंधुक प्रकाश अंगणात पडला होता.

रिकाम्या मनानं मी त्या शहरात उतरले. परतीचे रस्ते बंद. मागं आपलं कुणी नाही. पुढंही कुणी नाही.
निर्णय घेतले त्या त्या वेळी. चुकले. दोष द्यायला कुणी नाही. आयुष्यातली काही वर्षे एके ठिकाणी एका आशेवर खर्ची घातली. मग मन उडालं. सगळंच हास्यास्पद वाटायला लागलं. सोडलं. उद्यापासून येत नाही बोलले ऑफिसला. काही कुणाचा निरोप नाही, गुडबाय नाही आणि कसलाही तमाशा नाही. पुस्तकं सगळी एका मित्राकडं ठेवून दिली.

मित्र चांगला. कुठे चाललीयस विचारलं नाही.

I am Ubik. Before the universe was I am. I made the suns. I made the worlds. I created the lives and the places they inhabit; I move them here, I put them there. They go as I say, they do as I tell them. I am the word and my name is never spoken, the name which no one knows. I am called Ubik but that is not my name. I am. I shall always be.

------------Ubik-Philip K Dick

त्याचे नाव? पहा मला पण नेमकं आठवत नाही. काही तरी “स” ने सुरुवात होणारे होते. समीर? सदानंद? सज्जन? सतीश? सत्येन? नाही. असं बंगाली वाटणारं निश्चित नव्हतं. नावात काय आहे? आपण त्याला एक्स म्हणूया.

मी म‌ऊ गोधडी पांघरूण झोपलेलो. आदल्या दिवशी शाळेतून आल्यावर संध्याकाळी वैरणपाणी करुन थोडं खेळलो. तेवढ्यात दादा म्हणला “तुका जा बैलांला पेंड चार म्या लय दमलोय.”
म्या वाडघ्यावर गेलो. बैलांना पेंड चारली .वैरण घातली. घरी आलो खंदीलाच्या उजेडात तुकाराम बुवांचा धडा शिकवला होता त्यावर गृहपाठ केला. आयनी तवर गरम भाकर आन कालवान ताटलीत वाढलं. म्या जेवलो आन वसरीला गोधडी आथरुण झोपलो. थंडी पडलेली . अगदी मेल्यागत झोपलो.

याआधीचा भाग - https://www.maayboli.com/node/82829

याआधीचा भाग - https://www.maayboli.com/node/82822

ती नेहमी प्रमाणे येत होती.
संध्याकाळचे सहा वाजले. भेळवाल्याने मनातल्या मनात नोंद केली.
ती हळूहळू चालत नेहमीच्या बाकड्याकडे जाते.
तिच्या चालीत काहीही विशेष नाही. आठ महिन्यापूर्वी जशी आली होती तशी ती दररोज येते.
आठ महिन्यापूर्वी उत्साह होता. चालण्यात डौलदार संथपणा होता. उत्सुकता होती. हुरहूर होती.
आशा आणि भीति यांचा पाठशिवणीचा खेळ
आता त्या भावनाही विरून गेल्या होत्या.
जिथे सागरा धरणी मिळते
तिथे तुझी मी वाट पहाते.
अस केव्हातरी अल्लड बोलणे झाले होते. तेच निभावते आहे.
वूडस आर लवली डार्क अॅंड ग्रीन

खेळसारीचा खेळ

याआधीचा भाग -
https://www.maayboli.com/node/80454

अले, अले काय झालं सोनूला
असं रडू नको बाळा
तुला भूक लागली का?
थांब हा आता तुला भरवते
दारातून पुढे जिण्याकडे जाताना एका खोलीतून आलेला आवाज ऐकून पानसे दचकले कारण या खोलीतून असा लहान मुलाचा कुठलाही रडण्याचा आवाज आजवर आला नव्हता. दुसरे असे की या खोलीत राहणारी एकमेव प्रौढा अविवाहित होती आणि तिच्याकडे चाळीतले अथवा बाहेरून लहान मुल येणाची शक्यता धूसर. लोक लहान मुलांना तिथं जावू देत नसत.
ब-याच चाळभैरवांना तिला कुठल्याही वेळी कसलीही मदत करायची इच्छा असायची पण ती अतृप्तच राहयची.