सप्रेम नमस्कार.
{मनातील} 'भया' स,
अगदी नाईलाज झाला , म्हणून तुला मनातलं सांगण्याचा हा रस्ता निवडला. अरे, तुला वाटेल , की जन्मापासूनच आपण सोबत आहोत, तर हे कानामागून घास घेणं कशाला? पण मला, आपलं दोघांचं सतत एकत्र असणं जरा जाचक होऊ लागलंय आणि हे असं राहण्याची खरोखरच गरज आहे का हे स्वतःला आणि तुला विचारण्यासाठी हा टेकू..
तुझं - माझं माझ्या लहानपणापासूनचं मैत्र. मला ते कधी समजलं..तर जेव्हा घरीदारी "प्राची ना अगदी भित्री" असं कानावर पडू लागलं तेव्हापासून. खरंच का मी घाबरट होते? हो बहुतेक. माझ्या भीतीचा पल्ला तरी किती होता... किंवा आहे म्हणायला हवं खरंतर..
राजमान्य राजेश्री श्रीमंत बळीराजा
सेवेशी सादर प्रणाम,
संज्याची आई आली तेव्हा मी खाटेवर लोळत पडलो होतो. खरतर पोटात कावळे ओरडत होते. कुणीतरी जबरदस्ती करून जेव म्हणून सांगावं म्हणून मी कितीतरी वेळ वाट पाहत होतो. पण आई सुद्धा लक्ष देत नव्हती.
"हे महाराज लोळत का पडलेत? आज खेळायला गेले नाय?" संज्याच्या आईनं माझ्या आईला विचारलं.
"रुसलाय," आई म्हणाली.
"कशाला?" संज्याच्या आईनं प्रतिप्रश्न केला.
"त्याला गाय हवेय," आई म्हणाली.
"काय बाई आक्रितच?"
"गप शाळेत जाऊन अभ्यास करायचा सोडून गुरं सांभाळायची आहेत," संज्याची आई माझ्याजवळ येत म्हणाली.
मी तोंड दुसऱ्या दिशेला फिरवून तसाच झोपून राहिलो.
टहनीपर बैठा था वो...
नीचे तालाब था पानीका, और -
तालाबके अंदर आसमान था
डूबनेसे डर लगता था
न तैरा, न उड़ा, न डूबा
टहनीपर ही बैठे बैठे बिलाखिर वो सूख गया
एक अकेला शाखका पत्ता!
(वेळ – रात्रचे तीन वाजले आहेत, स्थळ – मोठ्या मल्टी ब्रॅंड स्टोअरची शोरूम. दोघे जण पोज घेऊन उभे. मंद प्रकाश योजना.)
“दोस्त, बस झालं पोज घेऊन उभे रहाणे. इथे कोणीही नाही बघायला आपल्याला
तुझं काय झालं? विकला गेलास की नाहीस?”
“नाही रे. वेल्डिंगचा कोर्स केला. सर्टिफाइड वेल्डर झालो. काय उपयोग? काल एकजण बघून गेला. ट्रायल पण घेतली. म्हणाला किंमत जास्त आहे. अजून थोडे पैसे टाकले तर लेटेस्ट मॉडेलचे दोन येतील,”
“हो रे, सगळीकडे मंदी आहे. शेअर मार्केट मात्र जोरात आहे. आमच्या इकडे ह्याच वार्ता आहेत.”
“मला भीति वाटतीय”.
त्या दिवशी मध्यरात्री अचानक जाग आली नसती तर बरं झालं असतं.
जाग आल्यावर बेडरूमच्या खिडकीजवळ जाऊन खाली नजर टाकली नसती तर बरं झालं असतं.
निदान सुनसान रस्त्यावरून चाललेला तो पाठमोरा माणूस तरी दिसला नसता
रस्त्याच्या शेवटी उजवीकडे वळताना अचानक थांबून त्याने मान उंचावून थेट माझ्याकडे पाहिलं नसतं...
...आणि सातव्या मजल्यावरच्या एसी बेडरुममध्ये खिडकीजवळ मिट्ट अंधारात एकट्या उभ्या असलेल्या मला दरदरून घाम फुटला नसता.
२००९ मधे मायबोलीचा परिचय झाला. काही कथा लिहायची संधी सहजपणे उपलब्ध झाली. घर बदलतोय. कागदावर लिहलेले रद्दीत टाकावे लागले त्या मानाने इथे लिहलेल्या कथा सुरक्षीत आहेत. आपलेच जुने फोटो पहाताना जी गंमत वाटते तीच गंमत या कथा चाळताना, कविता पुन्हा वाचताना येत आहे.
२००९ ला उत्साहात ववी आणि पुढे पिंपरी चिंचवडचे गटग यात अनेक मायबोलीकर्स नव्याने ओळखीचे झाले. काल लिंबु भेटल्यावर सगळ्या आठवणी जाग्या झाल्या.
तो बहुराष्ट्रीय कंपनीत मनेजर होता तर ती एका राष्ट्रीय कंपनीत संगणकाशी छेडछाड करणारी होती.
त्याचे लठ्ठ पॅकेज होते. फ्लॅट होता. लांबलचक गाडी होती. हुशार शोफर होता.
अजून काय पाहिजे? तर सांगायचा मुद्दा असा की उणीव होती फक्त
