लेखन

हर किसमी मै है किस !!!

यंदा गणपतीत मित्राच्या घरी आरतीला गेलो होतो. आरती झाल्यावर त्यांनी प्रसाद म्हणून चक्क Hershey's Kisses वाटले. दिसायला मोदकांच्या आकाराचे असतात पण म्ह्णून गणपतीचा प्रसाद अमेरिकन चॉकलेट्स?!! बाप्पा ऐवजी प्रसाद वाटणाऱ्या यजमानांनाच 'घालीन लोटांगण वंदीन चरण' करावसं वाटलं.

आपल्याकडे पूर्वी सणासुदीला एकमेकांना मिठाई देण्याची पद्धत होती. त्याची जागा आधी हल्दीरामच्या 'सोनपापडी'ने आणि मग अलगद 'कुछ मीठा हो जाए' च्या जाहिरातीद्वारे "कॅडबरीने घेतली आहे.

समजा तुम्ही एखाद्या पंचतारांकित हॉटेलमध्ये जेवायला गेलात. तिथले अलिशान आणि भरगच्च वैभव पाहता पाहता तुम्ही जेवणाची ऑर्डर दिली. आणि वेटरने अगदी अदबीने तुम्हाला ताटातून आणून दिला गरमागरम वरणभात. कुबट वास येणारा भात आणि खारट वरण! घ्या. खा पोटभरून. कसे वाटेल? 'ॲनिमल' चित्रपट मल्टिप्लेक्सला पाहत असताना अगदी तसेच वाटते. हल्लीचे चित्रपट तांत्रिकदृष्ट्या खूप खूप पुढे गेलेलं आहेत. सिनेमॅटोग्राफी, ऑडीओ व्हिज्युअल तंत्रज्ञान इत्यादीचा झगमगाट असतो. अरे पण जे आम्ही बघायला जातो त्याचे काय? मनात रुंजी घालणारे संगीत, दीर्घकाळ स्मरणात राहणारे संवाद, दिग्दर्शनातले टॅलेन्ट.

परवा आमच्या गणोबाचे लग्न जुळल्याची बातमी उडत उडत आमच्यापर्यन्त पोहचली. बरेच दिवस ताटकळला होता. बातमी ऐकून आनंद वाटला. लग्न जुळत नाही म्हणून मध्यंतरी त्याने अविवाहित तरुणांची बैठक बोलाविली होती. मुली मिळत नाहीत म्हणून बैठकीत गणोबाने जिल्हाधिकारी कार्यालयावर मोर्चा काढण्याचा प्रस्ताव ठेवला होता पण त्याच्या मित्राने त्याच्या मनसुब्यावर पाणी ओतले होते. निराश गणोबाच्या नशिबात नियतीने मुंडवळया बांधल्या नसाव्यात, असा समज करून घेतला होता. नियती ज्या प्रमाणे एखाद्याचे आयुष्य अपूर्ण ठेवते, त्याच प्रमाणे कोणाच्या येण्याने ते पूर्ण होणार किंवा नाही हे नियतीला पूर्णत: ठाऊक असते.

जसं आहे तसं स्वतःला स्वीकारलं तर मनात चालणारं विचारांच तांडव बऱ्याच अंशी कमी होतं.
मी असाच का ? मी असा का नाही ?
या असल्या प्रश्नांना उत्तरंच नसतं मुळात.
मला अमुक व्यक्तीसारखं व्हायचंय हा विचार करणं म्हणजे जणू निसर्गाची प्रतारणा करण्यासारखंच.
माणसामाणसातील वेगळेपणा हि ईश्वराने माणसाला दिलेली देणगीच.
स्वभावातील, विचारातील, हसण्यातील, दिसण्यातील वैविध्यपणा प्रत्येकाला गूढ बनवतो .
अगदी आनंदाच्या परिभाषा ही प्रत्येकाच्या वेगवेगळया असतात उदाहरणच द्यायचं झालं तर,
हेच बघाना काहींना पावसात भिजायला खूप आवडत,

दर वर्षी नव्याने बनवते मी माझी ‘ बकेट लिस्ट ‘

काठोकाठ भरून जाते इच्छा आकांक्षानी माझी ती बकेट

अगदी तळाशी असतात – सरल्या वर्षाच्या अपूर्ण इच्छा

अर्ध्यातच उन्मळून पडलेले स्वप्नांचे धुमारे

असतात कितीतरी संकल्प – स्वतःच स्वतःसाठी ठरवलेले

बघता बघता अर्धी बकेट भरून जाते त्या निरर्थक ओझ्याने

उरलेल्या जागेत मात्र मी बरंच काही टाकत राहते

जसं लक्षात येईल तसं; जिथे जागा दिसेल तिथे

खूप काही कोंबत राहते

काय नसतं त्या अवजड, बोजड झालेल्या बकेट मधे…

बाबांशी गप्पा मारायला राखून ठेवलेला एक दिवस

शुभं भवतु

काही दिवसांपूर्वी सोशल मीडियावर एक फोटो आणि त्याच्याशी संलग्न माहिती वाचण्यात आली. अर्जेंटिना मधे एक कृष्णभक्त प्रत्येक वेळी प्रवास करताना स्वतः बरोबरच श्रीकृष्णाचं देखील तिकीट काढतो. त्या फोटोत दाखवल्याप्रमाणे विमानात आपल्या शेजारच्या सीटवर त्याने श्रीकृष्णाची मूर्ती ठेवली आहे; इतकंच नव्हे तर त्याने श्रीकृष्णाच्या डोक्याखाली उशी आणि त्याच्या अंगावर (म्हणजे मूर्तीवर) ब्लँकेट घालून श्रीकृष्णाचा प्रवास सुखकर होईल याचीही काळजी घेतलेली दिसते.

Stopping by woods on a snowy evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound’s the sweep
Of easy wind and downy flake.