व्ही फॉर - भाग तीन
----------------------------
रियाला किडनॅप केल्याचं तिने आई-वडिलांना सांगितलं होतं . बापरे! साधी मध्यमवर्गीय माणसं ती . घाबरलीच . पोरीला किडनॅप केलं, त्यात तो नामचीन गुंडा ! पण पुढे त्यांच्या कानावर असं आलं की त्याच्यावर हल्ला झालाय . तो वाचेल याची शक्यता फारच कमी आहे. पण त्यांनी एक केलं . त्या क्षणापासून त्यांनी रियासाठी स्थळ बघायची सुरुवात केली.
पण दिप्या त्याच्यातून वाचला. तो वाचणारच होता . त्याची इच्छाशक्ती जबर होती आणि अंगातली रगही !
व्ही फॉर – भाग दोन
------------------------
मयत उरकून ते परत निघाले.
गाडीत खास पोरं होती ; पण सगळेच शांत होते . कारण दिप्या शांत होता. पोरांना वाटत होतं की भाई दुःखात आहे - मोठ्या भाईच्या . ते खरंही होतं; पण दिप्या या क्षणाला डबल दुःखात होता .
सोनाली खोलीत आली. बेडवर प्रिया गाढ झोपलेली होती. झोपेत ती अजूनच गोड, निरागस दिसत होती. तिच्या कडे पाहताना सोनालीच्या मनात वेदनेची बारीकशी कळ उठली. ' किती निरागस, निष्पाप मुलगी ! तिच्यासोबत असं का घडावं ? आधी वडील गेले. कशीबशी त्या दुःखातून सावरते न सावरते तोच असा अगम्य प्रकार समोर आला. बिचारीच्या नाजूक मनाला किती वेदना होत असतील." तिच्या मनात विचार आला ; पण मग तो खिन्न करणारा विचार बाजूला सारत ती तिच्या जवळ गेली. आता तिच्या चेहऱ्यावर नेहमीचं प्रसन्न हास्य झळकत होतं. हळूच बेडवर प्रिया जवळ बसून तिच्या खांद्याला हलकासा स्पर्श करत ती मृदू स्वरात म्हणाली -
बुजरेपणाची मूळं बहुतेक लहानपणातच रूजलेली असावीत. चेहरा भरून, ओसंडून हसायला तेव्हाही जमत नव्हतं, आणि आजही नाही..!
ह्या घरकोंबड्या पोराचं काय करावं, ह्या प्रश्नाचं उत्तर सापडत नसल्यामुळे हताशपणे माझ्याकडे बघत हळहळणाऱ्या आईचं, आणि त्या प्रश्नाचा नादच सोडून दिलेल्या वडिलांचं सांत्वन, मी तेव्हाही करू शकत नव्हतो, आजही नाही.
द्वेष : एक भय गूढकथा
भाग ३
प्रियाने राजाभाऊंचं तिथलं अस्तित्व विसरून जात, आवेगाने पुढे सरसावून श्रीला मिठी मारली. याक्षणी तिला भावनिक आधाराची गरज होती. तो हळूवारपणे तिच्या पाठीवर थोपटू लागला. राजाभाऊही शांतचित्ताने खाली मान करून उभे होते. श्रीच्या प्रेमळ, हळूवार स्पर्शाने प्रिया लगेच शांत झाली. तिची भीती, बावरलेपणा जरासा कमी झाला.
" आय अॅम सॉरी... मी..." जराशी मागे सरत, राजाभाऊंकडे पाहून प्रिया जरा संकोचाने म्हणाली. त्यावर श्री व भाऊ एकमेकांकडे पाहत किंचित हसले.
...माझे पपा. इथेच आहेत ! या घरात ! पण ; वरच्या मजल्यावरच्या अडगळीच्या खोलीत का ? ती खोली तर... नाही ; पण ते आता महत्त्वाचं नाहीये. ते माझे पपा असतील तर मला त्यांना भेटायला हवं. झटक्यात अंगावर पांघरलेली चादर फेकून देऊन ती ताडकन बेडवरून उठली. पळतच तिने बेडचा दरवाजा उघडला. आणि ती हॉलमध्ये आली. हॉल अंधारात होता. खिडकीच्या पडद्याच्या एका बारीकशा उघड्या फटीतून दूरवरच्या लाईटच्या उजेडाची तिरीप आत आलेली. त्याचाच परिवर्तित अतिमंद उजेड हॉलमध्ये पसरला होता. स्वतःभोवती फिरत प्रिया भिरभिरत्या नजरेने तिच्या पपांना शोधण्याचा प्रयत्न करत होती.
प्रिया घरासमोर उभी होती. आज जवळजवळ दोन महिन्यांनी ती पुन्हा आपल्या गावच्या घरी परतत होती. शेवटी किती काळ दूर राहणार होती ती. इथे तिच्या वडलांसोबतच्या कित्येक गोड आठवणी होत्या. त्या आठवणींनीच तिला इकडे खेचून आणलं होतं. तिने ठरवलं होतं की आता जेव्हा शक्य असेल तेव्हा थोड्या दिवसांची सुट्टी घ्यायची आणि गावी यायचं.
गेल्या काही वर्षांमध्ये बहुसंख्य जनता ही आरोग्याबद्दल जागरूक झाली आहे. योगासने, विविध खेळ, व्यायामशाळा आणि इतर माध्यमांद्वारे आरोग्य आणि स्वास्थ्य मिळवण्याचे प्रयत्न होत आहेत. योग्य पोषण, व्यायाम, शारीरिक हालचाल (NEAT exercise) आणि पुरेशी विश्रांती ह्या द्वारे तंदुरुस्ती मिळवण्याचे आणि रोगांना दूर ठेवण्याचे अनेकांचे ध्येय आहे. मात्र सर्वत्र मिळणारे आणि सहज उपलब्ध असणारे चविष्ट परंतु अस्वच्छ परिस्थितीत तयार केले जाणारे व निम्न पोषणमूल्ये असणारे स्ट्रीट / फास्टफूड, मिठाया, तळलेल्या आणि चीझ, बटरचा अतिरिक्त मारा असलेल्या खाद्यपदार्थांमुळे भारतीयांचे आरोग्य धोक्यात आहे.
मोबाईलच्या गावात
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
फाईव्ह जी मोबाईल खेळत होता. तो गेम खेळण्यात एक्सपर्ट होता. त्याची बोटं पटापट चालायची . पण ते खेळताना . लिहिताना नाही . तो पुढच्या-पुढच्या लेव्हलला चालला होता. त्या गेममध्ये राक्षस होता. अक्राळविक्राळ प्राणी होते. आणि मधूनच आग ओकणारे सर्पही !
