स्फुट

जीवनाचा अनादि, अनंत प्रवाह, त्यातून तुमच्या आमच्या ओंजळीत येणारे काही क्षण. कधी रेशीमलडींसारख्या उलगडणार्‍या तर कधी धारदार पात्यासारख्या लखलखणार्‍या जाणिवा. अवतीभवतीच्या जगातले आपणच लोक आपापल्या परीनं एकमेकांची सुखदु:खं वाटून घेत असतो, साथसंगत करत असतो, नातीगोती जपायचा मनापासून प्रयत्न करत असतो. कधी रीत तसं करायला भाग पाडते म्हणून तर कधी अंतरंगात दाटणारी प्रीत, म्हणून.

सर्व मायबोलीकराना दिवाळीच्या शुभेच्छा..

चित्रपटात शास्त्रीय अंगाने एखादे गाणे असेल तर पडद्यावर ते तितक्याच बारकाव्याने साकारणारे कलावंत किती असतील? बर्‍याचदा अशा गाण्यांना पडद्यावर योग्य न्याय मिळत नाही. आज अचानक हा दुवा गवसला. तीनचार वेळा बारकाईने बघूनही हे ती स्वतःच गातेय असे वाटले. (तिच्यासारख्यांचा काय भरोसा नाय, एखाद्या पंधरा-वीस सेकंदाच्या सीनमध्येही जिवंतपणा आणण्यासाठी वाटेल ती मेहनत घेतील.)

जानेवारीत कॉलेजच्या सिरॅमिक स्टुडीओमध्ये एनसिका (NCECA - National Council on Education for the Ceramic Arts) कॉन्फरन्सचे पत्रक नोटीसबोर्डवर लागले. नजदिकच्या काळात होणार्‍या वर्कशॉप, आर्ट शोज् यांची पत्रकं नेहमीच तिथे लागत असतात. त्यावर एक नजर टाकायची, हे सगळे महागडे प्रकार आपल्यासाठी नाहीत असे म्हणून खांदे उडवायचे आणि कामाला जायचे हा सगळ्यांचा नेहमीचा रिवाज. यावेळीही दुसरे काही केले नाही.

हे वाचण्याआधी कृपया 'जित्याची खोड' वाचा: http://www.maayboli.com/node/22014

लमाल - भांडण - ११ डिसेंबर २०१०

त्या कथानकाशी काही साधर्म्य नसले तरी स्टॅनिसलॉ लेमची 'The chain of chance' मनात घोळत होती. सोबतच रामानुजन व हार्डीबद्दल पुन्हा एकदा वाचले, व ग्योडेल आणि गॅल्वा सुद्धा आठवले.

जित्याची खोड
लमाल - भांडण - ११ डिसेंबर २०१०

"भांडणं अगदी पाचव्या वर्षापासुन जणुकाही माझ्या पाचवीलाच पुजली होती. आजुबाजुच्या मुलांबरोबर ट्रक सारख्या खेळण्यांवरुन, बगीच्यातील घसरगुंडी वापरण्यावरुन, आणि तत्सम इतर कारणांवरुन. जसा थोडा मोठा झालो आणि शाळेत जाऊ लागलो तसा इतर प्रकारच्या भांडणांमध्ये ओढल्या जाऊ लागलो. आतापर्यंतची भांडणे भौतीक पातळीवर असायची. शाळेतील टग्यांशी बरोबरी करायची शक्यता नसल्याने त्यांनी केलेल्या खोड्यांचा राग घरच्यांवर काढल्या जायचा."

आज ३० नोव्हेंबर २०१०... आज तिची आठवण अधिकच गडद झाली...मलाच नाही तर तिच्या जवळच्या, तिला ओळखणा-या सगळ्यांच्याच मनात.
तसं पाहिला गेलं तर तिचा आणि माझा सहवास काही दिवसांचा (काही तासांचा खरं तर !). पण तरीही मला तिचं प्रसन्न व्यक्तीमत्व, चेह-यावरचं मुक्त पण निरागस हसू, डोळ्यातली चमक, मुख्य म्हणजे तिचं full of life असणं आवडायचं. का माहित नाही, जास्त कधी बोलायची संधी (असून) मिळाली नाही तरीही मला ती आवडायची... जवळची वाटायची !

२००८ च्या गणेशोत्सवात लिहीलं होतं बहुधा. मायबोलीवरच.

*****************

"हाय गॅनी कसा आहेस रे? किती दिवसांनी दिसतोयस..." विशनं नेहमीच्या रुबाबदार स्टाईलमधे विश केलं.
"विश अरे किती तू स्वतःच्या व्यापात गुंतून गेलायस? मी जाताना बोल्लो नव्हतो का? चाल्लोय जरा म्हणून."
गॅनीचं ते मराठी ऐकून विशचे कान गढूळले.
" अरे काय हे गॅनी? कुठं जाऊन आलास? काय हे बोल्लो चाल्लो ऑं?"
" आयला.. आपलं.. अबे.. आपलं.. अरे विश. मी मस्त दहा दिवस फुल टू धमाल करून आलो. अरे ही बॉ.. आपलं मुंभायची भाषा आहे रे. जॅर्गनच खरं तर. कारण तिथं सगळाच व्यवहार आहे. पण धम्माल आली."

मायबोली दिवाळी साठी काही पाहिलेले /ऐकलेले किस्से लिहायचे ठरवले होते ते राहुन गेलं, त्यातले काही...

मध्यंतरी ऑफिसमध्ये एकाने विचारलं, "मला चांगल्या मराठी कथा वाचायच्या आहेत. सारखा मायबोली मायबोली करत असतोस.. तर तिथल्या कुठल्या कथा वाचू ते सांग आणि लिंक पण शोधून दे.. "
तेव्हा त्याला पटकन सापडतील अश्या कथांच्या लिंक दिल्या. (त्या अर्थातच यंदाच्या दिवाळी अंकातल्या होत्या. )