साहित्य

परवा परवा कविताकोश डॉट ऑर्ग साईटवरती 'अनिल कार्की' यांच्या 'रमोलिआ-१', 'उदास वख्त के रमोलिआ', आणि

दहा वाजताच्या ऑफिसला जाण्यासाठी बरोबर साडेनऊ वाजता आवरून मी वाड्याच्या बाहेर पडणार इतक्यात माझ्या दारासमोर एक आलिशान गाडी थांबल्याचा आवाज आला. आमच्या जवळजवळ पडायला आलेल्या वाड्याला अर्थातच त्या गाडीचे नाविन्य नव्हते. दर आठवड्याला एकदा तरी ती गाडी वाड्याच्या समोर उभी राहून वाड्याला एक प्रकारे शोभाच आणीत असे. नेहमीचेच झाले असले तरी वाड्यातील माझ्यासारखीच लोअर middle-class माणसे प्रत्येक वेळी त्या गाडीकडे कौतुकाने पहात, एखाद्या दिवशी आपणही अशा गाडीतून फिरू अशी स्वप्ने पहात आपापल्या कामास बाहेर पडत असत.

सध्याच्या करोनाच्या निराशाजनक वातावरणात आशेचा किरण दाखवणारी कविता-
आशा

अंधार आजचा सरेल
उद्या नक्की उजाडेल
सुख काय म्हणतात ते
कधीतरी आम्हां दिसेल
अंधाराची सरेल निशा
एवढीच फक्त आशा

आशा निराशेचा मेळ
ऊन पावसाचा खेळ
कधी कडक उन्हाळा
कधी घन निळा सावळा
गर्जू दे दाही दिशा
एवढीच फक्त आशा

आशेवर माणूस जगतो
निराशेने माणूस मरतो
जगण्याची जरी दुर्दशा
भरकटल्या भवसागरी
आयुष्या मिळो दिशा
एवढीच फक्त आशा

नमस्कार!

मायबोलीवर लिहिण्याची ही माझी पहिलीच वेळ आहे. माझा वरील विषयावरील चिपळूण येथे आयोजित दुसऱ्या लेखक-प्रकाशक संमेलन प्रसंगी प्रकाशित होणाऱ्या स्मरणिकेसाठी मी लिहिलेला लेख येथे देत आहे.

`लेखक प्रकाशक संवाद` या विषयावर मला चिपळूणहून लेख लिहून मागितला गेला, आणि हा विषय माझ्या अगदी हृदयाच्या जवळचा असल्याने, असे लिहिण्याचा सराव नसतानाही हा लेख लिहिला गेला.

आमची पुण्याला `मधुश्री प्रकाशन` ही प्रकाशन संस्था आहे. गेली ४३ वर्षे अगदी मनापासून साहित्य सेवा करत असताना जर मधुश्रीची कोणती ताकद असेल तर ते म्हणजे आमचे लेखक!

रक्त उष्ण, चिकट, लिबलिबीत. त्या स्पर्षानेच मला जाणवलं की आता हा त्याचा आजचा शेवटचा वार आहे. हे रक्त खरं की खोटं हे बघायची वेळ अजुन झाली नव्हती. कारण आत्ता जर मी किंवा सौम्य ने डोळे उघडले तर हे अधिष्ठान पुन्हा सुरु करावं लागणार. आणि यात उगाच वेळ वाया जाणार. म्हणजे हा एक सापळा देखील असू शकतो. आणि सौम्य?? त्याने डोळे उघडले तर?
देवा!!! कसला प्रसंग हा?

कथेचा शेवट अचानक दिल्याने माझी वाचक मंडळी निराश नाही ना झाली. पण मी या कथेची सुरुवात सस्पेन्स फ्लॅशबॅक ने केली आणि शेवट तसाच करतेय. तरच तिची एक साखळी पूर्ण होईल. सरळसोट आयुष्य आपल्या नायकाचं नाही.....फ्लॅशबॅक ने रंजकता वाढवण्याचा प्रयत्न केला इतकंच..माझा प्रयोग आपण स्वीकाराल ना? त्यातून काही नवीन साहित्यकृती जन्म घेत असते...सांभाळून घ्या. या भागात सगळे रहस्य उलगले आहे.

आता त्या 36 तासातल्या सर्व घटना सांगते.

********************************************
सरमिसळ एक भयंकारी रोमांच...अंतिम...?हयात रहस्याचा उलगडा...सुटका...

"थांबा,मी जातो तिथे..." नविनने त्या बोटल्स गंगाकडून घेतल्या....
"दादा अरे...मला तस म्हणायचं नव्हतं ,पण सगळे आपल्या जीवाची बाजी लावताहेत आणि तू?..."
"गंगा मला राग नाही आला...मला माझ्या स्वार्थी पणाची कीव येतेय...माझी देवकी...चल जाऊ दे....शांता ने बरीच मदत केलीय...ती गेलीच...पण अनेकांचे प्राण वाचवण्याचा मन्त्र देऊन गेली...गंगा मी आता घाबरत नाही...माझी माय...ती ही...मलाच माझी लाज वाटते..असा भेकड वागलो मी...चल जाऊ दे...जगलो वाचलो तर...भेटू....."

फौंटेनच्या पुलावरचे भूत

साधारण पंधरा वर्षांपूर्वीची गोष्ट असेल. आपल्या गोष्टीचे हीरो आहेत रमेश आणि सुरेश. अर्थात ही काल्पनिक नावे आहेत. पण रमेश आणि सुरेश खास मित्र. म्हणजे अगदी घट्ट. दोघेही ड्रायव्हर. दोघांनाही ‘लाईफ’ मध्ये ड्रायव्हर व्हायची स्वप्नं पडत. त्याप्रमाणे त्यांनी त्यांचे स्वप्नं प्रत्यक्षात उतरवली सुद्धा.

सगळ्यांना गुढीपाडव्याच्या व नववर्षाच्या हार्दिक शुभेच्छा!
नियम पाळा, काळजी घ्या.

स्वयंघरबंदी

हात जोडुनी विनंती मानवा
दृढनिश्चयाचे दर्शन घडवा
करोनासूर करण्यास आडवा
साजरा करू घरीच पाडवा

नववर्षाचे स्वागत करूया
संकल्प करू स्वयंघरबन्दी
जगणेमरणे आपल्या हाती
उपाय केवळ संचारबंदी

गुढी उभारून वंदन करता
जीवनरक्षकां मनात स्मरू
तळहाती शिर घेऊन लढती
या शूरांना निज हृदयी धरू

मला मिळेलेली पहिली ट्रॉफी

टीव्ही वर ‘हवा येऊ द्या’ मध्ये डॉ. नीलेश साबळे नेहमी एक प्रश्न विचारतो.

‘आयुष्यातले तुम्ही मिळविलेले पहिली ट्रॉफी, पहिले बक्षीस कुठले? कधी मिळाले होते? आठवते का? आम्हाला ऐकायला आवडेल’!

अर्थात आपल्या सारख्या सामान्य माणसाला कुणी असले प्रश्न विचारीत नाहीत. ते फक्त सेलेब्रिटीज ना विचारले जातात. पण म्हणून काय आपण आपल्या आयुष्यातील स्मृति अशाच गाडून टाकायच्या का?

मला पण एक बक्षीस, एक ट्रॉफी मिळाली होती. खरं ती ट्रॉफी माझ्यासाठी नव्हतीच. पण तो प्रसंग माझ्यासाठी अविस्मरणीय होता.