मुक्तस्रोत(Open Source)

देशी फुलझाडांच्या मालिकेतील तिसरे फुल बहावा

समुद्र !

समुद्र पहिला कि मी स्वतःच स्वतःला एका अंतरावरून पाहतेय असा वाटत राहतं…
त्याचा ते अगाध रूप, अमर्याद अथांगता,
अगदी माणसाच्या मनासारखचं,
जणू विचारांची भुसभुशीत वाळू आणि भावनांच्या लाटा...

सागराचे ते विराट, भव्य रूप पाहून, सारे पाश,
हेवे दावे, राग, लोभ, भावनांची आंदोलनं,
जीवनाबद्दलची अतीव आसक्ती, सारं सारं शांत होतं.
निसर्गाच्या या अफाट पसाऱ्यात, आपल्या चिमूटभर आयुष्यातल्या,
शुल्लक सुख दुःखांचा किती अवडंबर करत असतो आपण हे प्रकर्षाने जाणवतं….

कसली आहे ही धडपड
कशासाठी आहे ही होरपळ
आयुष्यात राहिले आहे का आयुष्य
का तेच वेचायला नाही राहिला आहे वेळ !!

कारण सगळा काळ या धडपडीने ओरबाडला आहे
आपण एका गाडीत धडपडतोय
आणि आयुष्य बाजूच्याच गाडीतून समोरून निघून गेले
पहातच राहिलो , कळले सुद्धा नाही !!!

अंतहीन बोगद्यातल्या गाडीत अडकलेले हे जीवन
का मृत्यू आलेला नाही म्हणून त्याला जीवन म्हणायचे
का मृत्यूची वाट बघावी लागत नाही म्हणून
त्याला आयुष्य समजायचे !!

भेट …

भेट ...सुखावून टाकणारी …
भेट...मनाला हुरहूर लावणारी …
भेट...पुढच्या भेटीची तीव्र आस निर्माण करणारी …
भेट ...विरहाच्या कल्पनेने व्याकुळ करणारी …
भेट … निसटत्या स्पर्शातुन ओढ व्यक्त करणारी …
भेट ...निशब्द संवादातून उत्कटतेची जाणीव करून देणारी …
भेट ...दोन जीवांना आयुष्यभरासाठी एकमेकांशी जोडणारी …
भेट ...राधाकृष्णासारखी, अद्वैताची अनुभूती देणारी …

ती…

ती भेटली ना कि ...कि… शब्दात सांगूच शकत नाही नक्की काय वाटते …
स्वतःला स्वतःच्या असण्यची एक वेगळीच जाणीव होते…

अवचितच कधी तरी भेटते, पण अगदी सुखावून टाकते ..
मन, चित्त उत्साहाने भरून टाकते ...
आहे ती माझ्यासाठी नेहमीच, यावर पुन्हा एकदा विश्वास बसतो, आणि एकटेपणाची बोच जराशी का होईना कमी होते…

समांतर !

अगदी सुरवाती पासून, नक्की कुठे आणि काय चुकत गेलं ते कळलंच नाही , त्यालाही आणि मलाही,
एकाच छताखाली राहत असूनही, जीव ओवाळून टाकण्या एवढं जोडीदारावरचं प्रेम काय असतं,
कधी कळलंच नाही त्यालाही आणि मलाही.

कर्तव्यबुद्धीने आपपल्या भूमिका अगदी चोख पणे पार पडण्याचा प्रयत्न करत असतो आम्ही दोघंही,
पण कर्तव्या पलीकडची नात्यातली तीव्र ओढ कधी जाणवलीच नाही , त्यालाही आणि मलाही.

रोजचं आयुष्य, नोकरी, पै पाहूणे, मुलाचे हट्ट, सगळं व्यवस्थित निभावत असतो आम्ही दोघंही,
पण एकमेकांचा आधार होणं, काळजी घेणं, काळजी करणं, कधी जमलंच नाही, त्यालाही आणि मला ही.

हे गगना तू मजला ताऱ्यांचे दान दे

तुजपर्यंत पोहोचण्यास पुष्पक विमान दे

घेऊन जा उंच नभी, अंबरात राहू दे

गगनातुनी सुंदर ती वसुंधरा मज पाहू दे

हे धरती तू मजला हरितसृष्टी दान दे

मुक्तपणे विहारण्यास घनदाट रान दे

काम क्रोध मत्सराने व्यापली धरा ऊभी

प्रेम क्षमा शांती फुलवण्या देहात त्राण दे

हे वरुणा तू मजला चैतन्य वरदान दे

झुळझुळ ती ऐकण्या अंतरी दोन कान दे

जीवन तू सृष्टीचे , फुलवतोस धरा सारी

कोपू नको कधी पुन्हा, संयमाचे वाण घे

हे समीरा तू मजला निर्भयता दान दे

कणाकणात पोहोचण्यास वाहण्याचा मान दे

डोह !

डोळ्यात तुझ्या पाहताना…
नजरेत तुझ्या सारे काही वाचताना …
नजरेतूनच सारे काही सांगताना …
हृदयाची धड धड वाढत असताना…
खर तर खूप तारांबळ होत असते …
कधी स्वतःला हरवणे असते ..
कधी नव्याने सापडणे असते ….

रेंगाळतो आहे..

आजतोवर वाचलास तु
हा एक योगायोग आहे
एक नजर टाक बाहेर
तुझा मृत्यु दारात रेंगाळतो आहे

भरल्यापोटीचे तुझे भुकेचे डोहाळे
काही केल्या संपत नाहीत
डोळे उघडुन बघ जरासे
गरजुंची आज दैना आहे
एक नजर टाक बाहेर
तुझा मृत्यु दारात रेंगाळतो आहे

अपेयासाठी रांगा लावुनी
काय तु कमावतो आहेस?
आज तु वाचलास परि
तु उद्याचे बुकींग करुन ठेवतो आहेस

जीवाचा आटापिटा करत
तुझ्याच हितासाठी
देव स्वतः झुंजतो आहे
तरीही क्षुल्लक कारणे देऊन
तु रस्ते धुंडाळतो आहेस