ललित

कोकणामधे राहिल्यावर सर्वात जास्त सवय कशाची झाली असेल तर ती जनावराची. महिन्याभरात तरी कुणाकडे जनावर निघालं, मग ते जातिवंत होतं का, त्याला कसं पकडलं वगैरे चटपटीत गॉसिप ऐकलं नाही असं होतंच नाही.

उन्हाळ्याचे दिवस म्हणजे त्याचे बाहेर पडायचे दिवस. नेहमीचं दमट हवामान त्याला मिळालं नाही की तो स्वतःच शोधत निघतो, मग कुणाच्या कपाटात, संडासात, मोरीत, बेसिनमधे आलेला दिसला, की समोरच्याची हबेलहंडी उडालीच.

आंद्रे अगासी आणि स्टेफी ग्राफ हे माझे सर्वात नावडते टेनीसपटू. त्यामुळे आंद्रे अगासीचं "ओपन" हे आत्मचरित्र जेव्हा प्रसिध्द झालं तेव्हा ते वाचायची प्रचंड उत्सुकता वगैरे मला अजिबात नव्हती. आधीच अगासीचं पुस्तक, त्यात स्टेफी ग्राफ बद्दलही बरच काही येणार तेव्हा नकोच ते असा विचार करून मी एकदा जवळजवळ विकत घेतलेलं पुस्तक परत ठेऊन दिलं होतं. पण माझ्यातला टेनीस फॅन मला स्वस्थ बसू देईना. वेळ झाल्याझाल्या पहिल्यांदा लायब्ररीच्या वेबसाईटवर नंबर लावायला गेलो तर त्या पुस्तकासाठी माझा १५९ वा नंबर होता.

१९७५ सालच्या दरम्यान कुडाळ-वेंगुर्ला रस्त्यावर WG Forge Allied Industries नावाची एक कंपनी सुरू झाली. गावातले लोक तिला वायमन गार्डन, वायंगान कार्ड पासून काहीही म्हणायचे. खरंतर ते Wyman Gordon होतं. माझे वडिल या कंपनीत सुरुवातीला Security Guard, आणि नंतर काही वर्षे Security Supervisor म्हणून काम करायचे. तिथे काम करणारे बहुतेक लोक हे भारतीय सेनेतून रिटायर होऊन आलेले गावकरी सैनिक होते. पहिल्या पाच सहा महिन्यात सुरक्षेबरोबर Transportation ची कामंही त्यांच्यावर आली. चार शिफ्ट, त्यासाठी नेणार्‍या आणणार्‍या बसेस, मॅनेजरांच्या दिमतीला असलेल्या गाड्या, टेम्पो इत्यादी वाहनांची जा/ये सतत चालू असायची.

साधारण महिन्याभरापुर्वी पूर्वीचे दिवस आठवताना केलेले हे असंबद्ध लिखाण. असे म्हणण्याचे कारण, कितीतरी विषयांवरून कोलांट्या उड्या मारल्या आहेत मी..

मी माझ्या आईवर खूप जास्त अवलंबून आहे. आधीही होतेच, पण लग्न, स्वतःचा संसार, स्वतःचं मूल झाल्यानंतरही आई अजूनही सारखी लागतेच. जरा कुठे खुट्ट झालं, एखादा पदार्थ करायचा असला, चार लोक येणार असले, लेक आजारी पडला, ऑफिसात/ घरी वाद झाले की सगळे आईच्या कानात ओतल्याशिवाय चैन पडत नाही! प्रत्यक्ष भेटण्यापेक्षा फोनचं प्रमाण अर्थातच जास्त. कारण फोन कानाला लावणं सोपं. आता एकाच गावात रहातो, सर्व सुविधा हाताशी आहेत म्हणून आईशी सतत बोललं जातं असंही नाही. ती सवयच आहे, किंवा नैसर्गिक ओढ- सगळं आईला सांगायची.

आई होताना आई नसताना

तिर्थरुप ताईस नलिनीचा शिरसाष्टांग दंडवत.

मी, पिल्लू अगदी मजेत आहोत. तू कशी आहेस?
गेले कित्येक दिवस मी एकटीनेच तुझ्याशी बोलतेय, आज मातृदिनानिमित्त हा पत्र लिहिण्याचा खटाटोप.

शिक्षण संपलं, तुर्तास करीअर बाजूला ठेवून पालकात्वाची जबाबदारी स्विकारायचे ठरले. लवकरच आपण आई होणार ही कल्पनाच किती सुखावह होती. नुसती कल्पनाच एवढे सुख देऊन जाते तर तो आई होण्याचा क्षण कोणत्या परिमाणात मोजणार मी.

लहानपणी मालाडला असताना, हनुमान जयंतीला, आई आणि शेजारच्या काकू, सकाळीच मारुतीच्या
देवळात घेऊन जात असत. मालाड पश्चिमेला स्टेशनसमोरच, पूर्वापार मारुतीचे देऊळ होते. आणखीही
काहि ठिकाणी होती. त्यावेळी मारुतीला पडद्याच्या आड ठेवत असत. काकू म्हणायच्या, जन्मल्याबरोबर
मारुती सूर्य गिळायला गेला होता ना, म्हणून ही तजवीज. सुर्याची काळजीच वाटायची त्यावेळी..

***

भूगोलाच्या पूस्तकात होते का आमच्या बाईंनी सांगितले होते हे आठवत नाही. पण जर पृथ्वी वाटाण्या एवढी मानली तर शनी संत्र्याएवढा आणि गुरु मोसंबीएवढा आहे म्हणे. आणि हे सगळ्या नवग्रहांचे आकारमान १ मानले तर सूर्याचे आकारमान आहे ९९ !!

"नमस्कार! मी अमर जोशी.."

माझ्या ऑफिसात आज सकाळी माझी आणि ह्यांची एकाच वेळी एंट्री. पाच-सव्वा पाच फुट उंची असावी. किंचितसे सुटलेले पोट. निळ्या रेघांचा शर्ट, त्यावर टाय, पांढरी पँट आणि काळे, लेदरचे, लख्ख पॉलिश केलेले बूट, हातात काळी छोटी ब्रीफकेस. घारे डोळे, मंद स्मित.

"गॅस गिझर्सचे ट्रेडिंग करणारी कंपनी आहे माझी. इन्स्टिट्युशनल सप्लाय असतो नॉर्मली. शाळा-कॉलेजेस, हॉस्पिटल्स, हॉटेल्स इ. ना. पण आता रिटेल सेलदेखील करावा असे वाटते आहे. त्यासाठी जाहिराती करायच्या आहेत..."

मी सगळ्या वर्तमानपत्रांचे आणि सगळ्या प्रकारच्या जाहिरातींसाठीचे रेट्स, स्ट्र्क्चर्स, स्कीम्स इत्यादी समजावून सांगितले.

२००९च्या गणेशोत्सवाच्या निमित्ताने नचिकेताने पहिल्यांदा हातात सीरीयसली रंगपेटी घेतली. स्वाईन फ्ल्यूच्या साथीमुळे पुणं गप्पगार पडलं होतं, तेव्हा घरात नुसतंच खेळताना हा चाळा लागला. गणेशोत्सवाच्या निमित्तानं हे पहिलं सीरीयस चित्र त्याने काढलं-
http://www.maayboli.com/node/10456

न्य़ू झीलंड ला, गेल्या जूनमधे गेलो होतो, त्यावेळी तिथे कडाक्याची थंडी होती. घरीच हीटरसमोर शेकत बसावे लागत असे. म्हणून मग यावेळी त्यांच्या उन्हाळ्यात, म्हणजे डिसेंबरमधे गेलो होतो. ऑकलंड ला जायला, आपल्याकडून थेट फ़्लाईट नाहीच. यावेळी कोरियन एअरलाइन्स ने व्हाया इंचॉन असे गेलो होतो. तो विमानतळ मस्तच आहे. तिथे बराच वेळ थांबलो होतो. बाकी खरेदी वा खाण्यापिण्यापेक्षा, मला तिथले (विमानतळावरच) सतत होत असलेले, नृत्य संगीताचे कार्यक्रम जास्त आवडले. इथे तिथे फ़िरण्यापेक्षा, मी या कार्यक्रम बघण्यातच वेळ घालवला.