साजिरा यांचे रंगीबेरंगी पान

स्वतःमध्ये कायमस्वरूपी वस्ती करून असलेली भिती आणि दहशत संपवायची असेल तर एकच मार्ग आहे, आणि तो म्हणजे ती भिती आणि दहशत कुठचाही मुलाहिजा न ठेवता दुसर्‍यांना दाखवणे- हे 'रामन राघव' मधल्या 'रामन'ने मांडून दाखवलं, तेव्हा अंगावर काटा आला. नंतर विचार केल्यावर लक्षात आलं- हे असंच असतं हे आपल्याला आधीच माहिती आहे. फारतर त्याच्या अनेक व्यत्यासांच्या आणि उपप्रमेयांच्या स्वरूपात माहिती होतं.

आयुष्यभर किती काय काय करून आपण आपलं अस्तित्व अधोरेखित करण्याची धडपड करत असतो. अगदी गर्भात प्रवेश केल्यापासून ही लढाई सुरू होत असावी. आपण 'आहोत' हे दाखवण्यासाठी हालचाली सुरू होतात त्या तेव्हापासून. रीतसर जन्म झाला, की या हालचालींना आणखी प्रतलं, आणखी अर्थ, आणखी साधनं आणि मार्ग मिळायला सुरूवात होते. बुद्धीचा विकास होत जातो आणि मग मेंदू एक भला मोठा सर्व्हर बनतो. चांगलं-बरं-बुरं-वाईट कळायला सुरूवात झाली, की अनेक आठवणींसाठी लाखो-करोडो कप्पे तयार होतात. या आठवणींतून आणि अनुभवांतून येणारं बरंवाईट शहाणपण वापरून पुढचं आयुष्य आपण जगत राहतो.

पुर्वप्रसिद्धी- 'माहेर' दिवाळी अंक २०११.
इथे माझ्या ब्लॉगवर (रंगीबेरंगीवर) पुन्हा प्रकाशित करण्याची परवानगी दिल्याबद्दल माहेरच्या कार्यकारी संपादक सुजाता देशमुख यांचे आभार.

***
***

राचय्या साधा भोळा गरीब आहे, पण कधीकधी वात आणणारा आहे. आपण साखरबिखरझोपेत असताना हा महाशय उठतो. काहीतरी कानडी श्लोक गाणी मंत्र पुटपुटतो. मग टेरेसच्या मोकळ्या जागेत जाऊन अगदी आवाज करकरून व्यायाम करतो. मग टेरेसच्याच एका कोपर्‍यात असणार्‍या बाथरूममध्ये दे दाणादण पाणी उपसून आवाज करून बेदम आंघोळ करतो. हाश्सहुश्श करत पुन्हा रुममध्ये आला, की पुन्हा आहेच श्लोक-आरत्या-गाणी. मग मी नाईलाजाने गोधडीतून तोंड बाहेर काढलं की समोर राचय्याचा सावळा बाळबोध चेहरा. गोडबिड हसत अगदी. मग आपल्या नाईलाजाची नि रागाची आपल्यालाच लाज वाटते.

कुलकर्ण्यांच्या भयंकर थंडगार केबिनीतून बाहेर आलो तेव्हा उत्तर ध्रुवावरून एकदम विषुववृत्तावर आल्यागत वाटलं. इतका वेळ आपण आत जिवंतच होतो की काय अशी एक शंकाही मनाला चाटून गेली.

देशपांडे बाई मतिमंद आहे. म्हणजे तशी कधीकधी हुशारही आहे, पण अशी हुशार असताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. इन्क्रीमेंट घेताना, नाकारताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. रवी म्हणतो ही ड्युप्लिकेट मतिमंदता आहे.

रवी पेट्रोलपंप आहे. शिवाय लावालाव्या करणारा आहे. शिवाय साळसूद आहे. शिवाय सतत काहीतरी मदत करू का- असं झाडून सार्‍यांना विचारणारा आहे. त्याचा आणि एकंदरच सार्‍यांचा साहेब, म्हणाजे कुलकर्णी मास्तर अत्यंत चक्रम पद्धतीचा हुशार आहे, आणि रवीला त्याचं - तू प्लीज फक्त मला मदत कर. इकडे तिकडे उगाच मदत करत तडफडू नकोस - हे रोजचं पालुपद सार्‍यांचं पाठ झालं आहे.

रोजच्या जगण्याचं हे दैनंदिन धबडगं इतकं आवश्यक का होऊन बसतं, काही कळत नाही. हंड्याहंड्याने पाणी भरताना माठालाच भोक असल्याने शेकडो हजारो हंडे टाकूनही तो भरू नये, पण तो भरत राहणं मात्र श्वास घेण्याइतकंच आवश्यक होऊन बसावं, असं काहीतरी. श्वास घेण्याला निदान काही निश्चित अर्थ आहे, प्रयोजन आहे. इथं मात्र ते हंडे, माठ, पाणी आणि ते भरणं- सारंच निरर्थक.

कलंदर, मी आणि जाहिराती (१) - http://www.maayboli.com/node/15684
***
***

'माझ्या व्यवसायाच्या जाहिराती करायच्या आहेत. येऊन भेटू शकाल का?' असा एक दिवस फोन आला. आपल्याला काय, आपण सांगितलेल्या कामाचे नि दिलेल्या भाकरीचे. चलो स्वारगेट, तर चलो स्वारगेट. नो प्रॉब्लेम.

फोनवरून दिलेल्या मित्रमंडळ चौकातल्या पत्त्यावर जाऊन भेटलो. प्रसन्न-हसतमुख, गोरं, उंचनिंच सव्वासहा फुटी, बघता क्षणीच छाप पडेल असं व्यक्तिमत्व. नाव प्रताप काळे. जाहिरातींच्या स्वरूपावरून इस्टेट एजंट असावा. जाहिरातींचे ड्राफ्ट्स देऊन, हिशेब करून लगेच पैसेही देऊन टाकले.

लक्षुमी आन अवदसा या दोन बहिनी. दोनीस्ले शेजारशेजारना घरस्मा देयेल व्हतं.

गाज (१)- http://www.maayboli.com/node/24892
***

सकाळी मारूतीने उठवलं, तेव्हा शार्दूलला काही क्षण लागलेच. त्याचा आवाज ओळखायला, आपण कुठे आहोत ते कळायला. मग हेही लक्षात आले,की संपूर्ण रात्रभर शांत झोप. मध्ये जाग नाही. ती रोज पडणारी भलीबुरी कुठची कुठची ओळखीची आणि अगम्य स्वप्ने नाहीत..!