कादंबरी

“नाही, असिफ. आज जोपर्यंत माझ्या मनात काय आहे ते तुला सांगत नाही, तोपर्यंत मी इथून जाणार नाही... गेल्या पंधर्रा वर्षातील प्रत्येक क्षणाचा हिशोब तुला दिल्याखेरीज मी आज जाणार नाही....”

“मला काहीही ऐकायचं नाहिये. रेश्मा, मी आता शेवटचं सांगतो... प्लीज इथून जा” असिफ तिच्याकडे पाठ वळवून खुर्चीमध्ये बसला

“असिफ, एकदा फक्त मला बोलू देत.. फक्त एकदा. ऐकून घे”

असिफनं पुढ्यातलं स्केचबूक उघड्लं. काहीही गरज नसताना पांढर्‍य़ा कागदावर निळ्या पेन्सिलीनं रेघोट्या काढत बसला. रेश्मा दोन मिनिटं शांतपणे बसून राहिली.

“अरे सुन, आज शाम को आयेगा ना?” बाहेर निघालेल्या असिफला मिथुननं हाक मारली.

“पता नही” त्यानं मागं वळूनदेखील न पाहता उत्तर दिलं. पण मिथुन ऐकण्यातला नव्हता, तो असिफकडेच धावत आला. “ऐसा मत कर! साला, आजकी पार्टी मे तो आ जाओ. बघ, आज आपल्यापेक्षा श्रीमंत या जगात कोणच नसेल.” मिथुन दोन्ही हात फैलावून फिल्मी स्टाईलमध्ये म्हणाला. “ये देखो.. अनारकली का ताजमहाल! पुरे २ करोडका. आज हम इसे तोडेंगे, तो पार्टी तो बनती है ना?”

अखेर आज तो दिवस उजाडला. आज तिच्यासाठी सगळ्यात महत्वाचा दिवस. लहानपणी इंडियात जायचं म्हटलं की तिला राग यायचा. हा देश तिला कधीच आवडला नाही. पण आज इथेच ती तिचा संसार उभा करणार होती. नाझियाला आपण कुठे आहोत तेच कळत नव्हतं, मधेच तिने मान वर करून रेहानकडे पाहिलं. शेरवानीत एकदम वेगळा दिसत होता. तिचा ड्रेस तर त्यानेच बनवला होता. .. How romantic ...

निकाहची नमाज पढून झाली.. मुल्लासाहेब आता कुराणमधले आयत दोघाना वाचून दाखवत होते.

ही कथा जुन्या मायबोलीवरची आहे. त्यावेळेला या कथेचे नाव फ्रेंड असे ठेवले होते. इथे नविन मायबोलीवर दोस्ती असे नाव दिलेले आहे.

हा माझा कथालेखनाचा पहिलाच प्रयत्न. थोडाफार बालिश आहे पण तरी आवडेल असी आशा करते.

आपल्यापैकी कित्येकांनी ती वाचलेली आहे. आता नविन मायबोलीवर आणत आहे. माझ्या बहुतांश कथांप्रमाणे या कथेचा शेवटदेखील गंडलेला होता; आता शेवट बदलत आहे (अन्यथा रिमेक कसा म्हणणार?)
असं आधी म्हट्लं होतं खरं पण शेवट बदलता आला नाही; त्याबद्दल दिलगीर आहे. (दुसर्‍या कुणाला नविन शेवट सुचत असल्यास मलादेखील सुचवाच)

राचय्या साधा भोळा गरीब आहे, पण कधीकधी वात आणणारा आहे. आपण साखरबिखरझोपेत असताना हा महाशय उठतो. काहीतरी कानडी श्लोक गाणी मंत्र पुटपुटतो. मग टेरेसच्या मोकळ्या जागेत जाऊन अगदी आवाज करकरून व्यायाम करतो. मग टेरेसच्याच एका कोपर्‍यात असणार्‍या बाथरूममध्ये दे दाणादण पाणी उपसून आवाज करून बेदम आंघोळ करतो. हाश्सहुश्श करत पुन्हा रुममध्ये आला, की पुन्हा आहेच श्लोक-आरत्या-गाणी. मग मी नाईलाजाने गोधडीतून तोंड बाहेर काढलं की समोर राचय्याचा सावळा बाळबोध चेहरा. गोडबिड हसत अगदी. मग आपल्या नाईलाजाची नि रागाची आपल्यालाच लाज वाटते.

कुलकर्ण्यांच्या भयंकर थंडगार केबिनीतून बाहेर आलो तेव्हा उत्तर ध्रुवावरून एकदम विषुववृत्तावर आल्यागत वाटलं. इतका वेळ आपण आत जिवंतच होतो की काय अशी एक शंकाही मनाला चाटून गेली.

देशपांडे बाई मतिमंद आहे. म्हणजे तशी कधीकधी हुशारही आहे, पण अशी हुशार असताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. इन्क्रीमेंट घेताना, नाकारताना देखील मतिमंदच दिसणारी आहे. रवी म्हणतो ही ड्युप्लिकेट मतिमंदता आहे.

रवी पेट्रोलपंप आहे. शिवाय लावालाव्या करणारा आहे. शिवाय साळसूद आहे. शिवाय सतत काहीतरी मदत करू का- असं झाडून सार्‍यांना विचारणारा आहे. त्याचा आणि एकंदरच सार्‍यांचा साहेब, म्हणाजे कुलकर्णी मास्तर अत्यंत चक्रम पद्धतीचा हुशार आहे, आणि रवीला त्याचं - तू प्लीज फक्त मला मदत कर. इकडे तिकडे उगाच मदत करत तडफडू नकोस - हे रोजचं पालुपद सार्‍यांचं पाठ झालं आहे.

गाज (१)- http://www.maayboli.com/node/24892
***

सकाळी मारूतीने उठवलं, तेव्हा शार्दूलला काही क्षण लागलेच. त्याचा आवाज ओळखायला, आपण कुठे आहोत ते कळायला. मग हेही लक्षात आले,की संपूर्ण रात्रभर शांत झोप. मध्ये जाग नाही. ती रोज पडणारी भलीबुरी कुठची कुठची ओळखीची आणि अगम्य स्वप्ने नाहीत..!

लांबच लांब पसरलेली पोपडे धरलेली जमीन आणि भक्क ऊन. अंगाची लाही लाही करणारं. पिवळ्यापासून नारंगी-तांबड्या-लालभडक रंगांच्या असतील नसतील तेवढ्या छटा प्रदर्शन मांडून बसल्यागतच. एखादं माणूस, झाड किंवा सावलीचा तर प्रश्नच नाही. जिवंतपणाचे कुठचेही चिन्ह नाही. ते ओसाड माळरान होतं, की वाळवंट, की एखादं बेट की काहीतरी तसंच. पण या अशा वैराण जागेत त्याला स्वतःचं अस्तित्व एकदम भगभगीत आणि एखाद्या दुखर्‍या जागेसारखं किंवा जखमेसारखं सटसट करत कळवळायला लावणारं आणि एकदम क्षुद्र-क्षुल्लक वाटल्यागत. या सार्‍यात आपण का आहोत- असा विचार करत असतानाच जवळच ती पडकी खोली अचानक उगवल्यागत दिसल्यासारखी.

फार पुर्वी, माझ्या जन्माच्या आधी माझे बाबा शिवचरित्र अख्यान सांगत. एक एक प्रसंग त्यांनी वर्णन करावा नी उपस्थित प्रेक्षकांनी तल्लीन होऊन जावे. जिजाऊ सती जाण्यास निघतात तो प्रसंग ऐकताना लोकांना अश्रु आवरत नसत. पूढे राजकीय क्षेत्रात वावर वाढला, पक्षातील जबाबदार्‍या वाढल्या तसा हा उपक्रम मागे पडला. आम्ही भावंडांनी प्रत्यक्ष कधी त्यांच्याकडून शिवचरित्र ऐकलेच नव्हते. आता त्यांनी पुन्हा सांगायला सुरुवात करावी असे गेली बरीच वर्षं आम्ही सगळे त्यांना सांगतोय. पण तो योग काही जुळून येत नव्हता. गेल्या वर्षी काही निमित्ताने बाबांच्या मागे लागून एक भाग रेकॉर्ड करुन घेतला (कसा ती एक वेगळीच कथा होइल).