एक होती रात्र, बोलण्यात गेली
लाख होते तारे, मोजण्यात गेली
मुकी ती, मुका मी, भावना बोलक्या
आसवे जाणिवांची पुसण्यात गेली
नभांचा किनारा, होता जरा पुसटसा
कित्येक पावसाळे, विसरण्यात गेली
नजरा चोरून आम्ही, बघितल्या कितीदा
ओल भावनांची, लपवण्यात गेली
तशी होती परि, अंतरे कोटींची
तरी का इज्जत, जनसामान्यात गेली
हवी आहे ‛प्रति’ , एक रात्र नव्याने
पुन्हा म्हणेल मी, बोलण्यात गेली
©प्रतिक सोमवंशी
अंधार दाटून आला की
सावल्या खायला उठतात
त्यांचे ते घाणेरडे स्पर्श,
नखांनी माझ्या कातडीला कुडतडन
घड्याळाच्या प्रत्येक सेकंदाला
(टिक, टिक, टिक, टिक)
माझ्या देहाची रोजची होणारी विटंबना
ते अंधारात माझ्याकडे सरसावणारे हात
माझ्या गळ्याचा घेतलेला घोट
माझ्या वेणीला धरून मला फरफटत नेताना
अजून अंधारात, काळोखाच्या टोकापर्यंत
माझ्या ड्रेसचा रक्ताने माखलेला शोल्डर
बस ,बस नाही सहन होत आता
(टिक, टिक, टिक, टिक)
हे घड्याळ, ही रात्रीची वेळ, या वाईट आठवणी
मला झोपायचय, मेंदूच्या नसा फुटण्याआधी
हे कान्हा,
या कविता माझ्या नाहीत,
या कविता तिच्या आहेत
जी मी लिहायला बसल्यावर
माझ्या हातातलं पेन नकळत ओढून घेते,
समोरचा कागद शब्दांनी भरभर व्यापते,
तिच्या कवितांना यमक नसतं, ताल नसतो, लय नसते,
फक्त शब्दांच्या फटीमध्ये लपलेलं भय दिसते,
या कविता माझ्या नाहीत, तिच्या आहेत
जिला काहीही आठवलं, सुचलं तरी लिहायचं असतं,
काही काळ बुडण्याची चिंता सोडून अलगद वाहायचं असतं,
विचारांना शब्द आपोआप येऊन बिलगतात आणि ती फक्त मांडत राहते,
अनुभवांची बरणी नकळत कलंडते आणि वेदना कागदावर सांडत जाते,
जात हे पाप आहे, मानवतेला शाप आहे
अंधाऱ्या विहिरीत फुत्कारणारा विषारी साप आहे.
लाज बाळगावी तिथे गर्व आणि माज आहे
जात नाही जात ही स्वतःलाच मारलेली विखारी थाप आहे.
झेंडा कोणाचा निळा, भगवा तर कोणाचा पंचरंगी आहे
धमन्यांतून वाहणाऱ्या रक्ताचा रंग प्रत्येकाचा लालच आहे.
कुठून आलं हे सारं आणि कुठे घेऊन जाणार आहे
का माणूस असाच 'कुत्ते कि मौत' मरत राहणार आहे?.
मन सैराट झालं आहे, आक्रोश मूक झाला आहे
हलकट गिधाडांचं मात्र चांगलच फावतं आहे.
विरह वेदना !!
-----------
आता नको तू पुन्हा दू:खात लोटू
सुकली आसवे ही, नको पुन्हा भेटू
**
शिशिरात पानगळ, वसंतात पालवी
पुन्हा प्रीतीची आस, नको लाळ घोटू
**
तुझे हासणे, तुझे बहाणे, तुझे ते लाडावणे
त्या हरित आठवांनी, नको रक्त आटू
**
जीवन म्हणजे खेळ उन - पावसाचा
जगणे आहे मजेचे, नको स्वत्व घोटू
**
हार कुणाची, जीत कुणाची खेळात आपल्या
जिंकण्याचे भान ठेव, नको श्रेय लाटू
**
झाले जरी माझ्या, जीवनाचे वाळवंट
खाईत वेदनांच्या आता नको दूर लोटू
**
प्रकाश साळवी
तुझ्या प्रीतीसाठी.....!
तुझ्या प्रीतीसाठी किती मी झुरावे?
तुझ्या प्रीतीचे मी किती इतिहास गावे?,
तुझे ते मोकळे केस श्वास हा आश्वासक
तुझ्या कौतुकाचे किती गोडवे मी गावे?
तुझी "प्रेम पत्रे" उराशी मी जपावी,
किती अर्थ त्यांचे, कुठे मी लपावे?
तुझे गीत माझ्या हृदयी का सळावे?
गीतास साथ माझी अन मला ना कळावे
तुझे गोड शब्द कधी सत्य व्हावे?
तुझे प्रेम सत्यात -हास्यात यावे,
तुझी हास्यमुद्रा मनी कोंदणी ठसावी
तुझे अंग - अंतरंग सर्व माझेच व्हावे,
श्री प्रकाश साळवी दि. १८ मार्च २०१४ सकाळी ११.१० मी.
अमेरिकेत वाढणार्‍या मुलांना मराठी शिकवताना सोप्या शब्दांचा वापर करुन रोजच्या वापरातले शब्द ठाऊक व्हावेत यासाठी करत असलेल्या प्रयत्नातून सुचलेली कविता.
निळं आकाश
अंधुक प्रकाश
चमकता तारा
गार वारा!
चल ना आई,
जमीनीवर झोपू
आकाशात चांदण्या
किती सांग बघू!
चंद्र आला सोबतीला
बाबा लागला गायला!
आई लागली,
कौतुकाने पाहायला!
ही खरी गमंत
आई, बाबा,
अशीच रोज हवी
तुमची संगत!
तू पाहिले वळूनी, मी थंड-गार झाले
तू चार वार केले, मी पार ठार झाले...
आवार ना कुठेही लाचार भावनांना....
केला विचार मी ही, पृथ्वीस भार झाले....
शोधू कुठे कशाला, माणूस सोबतीला???
माझ्यात गाव आहे, मी सावकार झाले....
झाला पगार नाही, कामे किती करावी???
सोडून नोकरी ती मी ही पसार झाले....
-मधुरा कुलकर्णी.
