काही वर्षां पूर्वी मी गुरु शोधायला सुरुवात केली , १ सापडला आणि त्याने दीक्षा आणि मंत्र दिला, जप करून २-३ महिने झाले असतील पण माझ्यात काहीही बदल झाला नाही. शेवटी कंटाळून दुसरा गुरु शोधायला सुरु केलं . काही जण म्हणाले गुरु असा सापडणार नाही , तो आपोआप तुझ्या कडे येईल, मग काय अजून २-३ महिने वाट पाहिली पण गुरु काही आला नाही. अशा रीतीने ६-७ मौल्यवान महिने वाया गेले. मग बरच चिंतन केलं, ध्यान केलं आणि लक्षात आलं कि गुरु का हवा.
मला बर्याच पूर्वीपासून एक गोष्ट जाणवते.
सर्व क्षेत्रात, गुणवत्ता मिळवणे किंवा उत्तमतेचा ध्यास घेणे हे समाजातून , माणसातून दिवसेंदिवस कमी होत चाललय. उलट्पक्षी प्रेझेंटेशन उत्क्रुष्ठ करणे याकडे सगळ्यांचा कल दिसतो.
याचाच आणखी एक चेहेरा म्हणजे , कसेही करून यश मिळवणे !
गंमत म्हणजे या सगळ्यात जे अपवादात्मक आहेत , सर्वसाधारणांपेक्षा उत्तम आहेत , ते यशस्वी होताना दिसत नाहीत.
कुणी एक सर्वोत्तम म्हणून टिकून रहात नाही , आणि सर्वसाधारण गुणवत्ता असलेले खूप लोक थोड्या काळासाठी चमकतात आणि लुप्त होतात.
इंपोर्टेड गुरु
मुलांचे हाल बघून मानवी आईवडीलसुद्धा कळवळतात. बापू , नंदाई तर साक्षात परमेश्वर. ते आपल्या लेकराला किती वेळ दुःखात राहू देतील. रात्री मी झोपले आणि स्वप्नात बापू आणि नंदाई !! स्वप्नातही हे गाठीचं संकट मी विसरले नव्हते. मी नेहमी बापू बापू करत असते. पण त्या दिवशी स्वप्नात मात्र मी जाऊन नंदाईच्या पायांना घट्ट मिठी मारली. मी जागेपणी जे म्हटलं होतं की "मला आई इथे हवी आहे" त्यामुळेच असावं असं मला वाटतं . तर मी आईचे पाय घट्ट धरून विचारलं "आई मी घाबरू नको ना?" आणि नंदाईने अगदी firmly सांगितलं "जराही घाबरू नकोस"
हा लेख किंवा कथा नाहीच, हा माझा अनुभव आहे जो इथे share करतेय. नोव्हेंबर २०१६ मध्ये आमच्यावर एक संकटच आलं होतं , साधारण अडीच महिन्यांपूर्वी, नोव्हेंबरच्या पहिल्या आठवड्यात माझ्या छातीत एक गाठ आली. मी स्वतः डॉक्टर आहे पण स्वतःची गाठ हाताला लागल्यावर माझ्या पोटात गोळाच आला. मी राकेश- माझ्या मिस्टरांना म्हटलं की मला गाठ लागतेय. लगेच आम्ही डॉक्टरची अपॉइंटमेंट घेतली. योगायोग म्हणजे ९ तारखेला माझा वाढदिवस असतो, त्याच दिवसाची अपॉइंटमेंट मिळाली.
गुरु बिन ग्यान!
गुरु विषयी अनेकांनी अनेक ठिकाणी बोलून ठेवलं आहे. पण तरीही प्रत्येकाला स्वत:च्या अनुभवांविषयी सांगावस वाटत असतंच! त्याला मी काही अपवाद नाही. म्हणून हा खटाटोप!
तर सरकार,राजकारण आणि अध्यात्मिक गुरु यांच्या नादी लागू नये,असे आमचे बेम्भाटे मास्तर नेहमी म्हणायचे म्हणून आम्ही पूर्वीपासूनच या गोष्टी टाळत आलो.कारण हे विषय किचकट असून एकमेकांशी इंटरनेट किंवा इंट्रानेट( शबुद बरुबर हाये का?) ने जोडलेले असतात,असेही बिल गेट्स किंवा बिल क्लिंटन नामक तत्वज्ञ व्यक्तीने म्हटल्याचे आपणास् माहित असेलच.त्याचा प्रत्यय आपल्याला काल आला.नव्हे काल खात्रीच झाली,की अध्यात्म हा राजकारणी लोकांचा विषय आहे.आता सरकार हे एक अत्यंत किचकट आणि चिवट यंत्र असते,हे आपणास माहित आहेच.अनेक लहान लहान किंवा छोट्या मोठ्या असंख्य स्पेअर पार्टस्‌नी मिळून बनलेले असते.हे पार्टस म्हणजे वेगवेगळ्
२६ वर्षे झाली जाईला भेटून. पण आजही तिची आठवण आली कि खुदकन हसूच येतं. १९८१ साली मी ज्यावेळी आर्टिकलशिप सुरु केली, त्यावेळी जाई मला सिनियर होती. मला घडवायची जबाबदारी तिच्यावर होती, आणि तिने तिच्यापरीने माझ्यावर बरीच मेहनत घेतली.
आता थोडे माझ्याबद्दल लिहायला हवे. त्या काळात सी ए ची एंट्रन्स परिक्षा देउन, आर्टिकलशिप सुरु करता येत असे. आता सारखी पदवीधर असायची अट नव्हती. आर्टिकलशिप सुरु करायला मात्र वयाची १८ वर्षे पूर्ण करावी लागत. मी एंट्रन्स जरी पास झालो असलो, तरी १८ वर्षे पूर्ण झाली नव्हती. त्यामूळे मला जरा वाट बघावी लागली.
