गुरु बिन ग्यान!
गुरु विषयी अनेकांनी अनेक ठिकाणी बोलून ठेवलं आहे. पण तरीही प्रत्येकाला स्वत:च्या अनुभवांविषयी सांगावस वाटत असतंच! त्याला मी काही अपवाद नाही. म्हणून हा खटाटोप!
(सतारीच्या तारा तुटल्या त्या वेळी गंमत म्हणुन केलेली ही बाळबोध कविता किंवा जे काही आहे ते. कुठे पोस्टायचे ते कळत नव्हते. सतारीच्या तारा वरती खुंटीला गुंडाळलेल्या असतात. त्या खुंटीला उद्देशुन गट्टु हा शब्द वापरला आहे कारण एरव्ही पण मी तोच शब्द वापरतो 
)
सांग सतारी काय करू मी,
अशा तुझ्या जर तुटल्या तारा,
कसा वाजवू आनंद भैरव
कसा आळवू मी भटियारां
जरा घेतसा मींड दुस्वरी
टणटण करुनी आवाज झाला
तार नव्हे तर गट्टू सुद्धा
समूहात राहून एका ठराविक साच्यात आयुष्य जगायचे हा माझा स्वभाव नाही. एकतर आपण स्वतःचे व्यक्तिमत्व विसरून जातो आणि दुसरं म्हणजे आपला वैयक्तिक विकास काहीच होत नाही. अमेरिकेत बऱ्याच भारतीय विद्यार्थ्यांचे असेच काहीतरी असते. सोमवार ते शुक्रवार विद्यापीठात काम केले की वीकेंडला पार्टी करायची. फार-फार तर पब्स आणि डिस्को मध्ये जाऊन यायचे आणि उरलेला वेळ आपण जाऊ ती जागा न पाहता त्या जागेत स्वतःचे हवे तेवढे फोटो काढून फेसबुकवर टाकायचे!
सी.एस.टी वरून पनवेलला येणाऱ्या शेवटच्या लोकलने प्रवास करत होतो. मुंबईतल्या 'वारा खेळता असणाऱ्या' अश्या एकाच ठिकाणी - म्हणजे ट्रेनच्या दरवाज्यात उभा होतो!
