नातीगोती

चटका - १

अर्धनग्नावस्थेत पलंगावरती पडलेल्या संयुक्ताचा तीळपापड झालेला होता, डोळ्यातून अश्रूंची संततधार लागलेली होती. ऊर धपापत होता आणि चेहरा लालबुंद झालेला होता. तिच्या हाताच्या मुठी गच्च आवळलेल्या होत्या, डोक्यात विचारांची गर्दी गर्दी उडाली होती. तिला काहीही सुधरत नव्हते, हॉटेलची रुम भोवती गरगर फिरते आहे की काय असे वाटत होते. संताप-संताप आणि शरम दोहोच्या कात्रीत तिच्या डोक्याचा पार भुगा व्हायचा बाकी होता. आणि तिच्या कानात धीरजचे शेवटचे शब्द अजुनही तप्त लाव्ह्यासारखे भाजत होते -

उमलून आले पुन्हा..
प्रेम हे !

" वंदना अगं झाला की नाही डबा ? "

हॉलमधून, ऑफिसला निघण्याच्या घाईत असलेल्या अनिलने मोठ्याने विचारलं. अर्थात पत्नी पर्यंत आवाज पोहोचावा म्हणून ; पण आता त्याच्या आवाजात किंचित रागही जाणवत होता.

कोणत्याही घरातील आणि ऑफिसमधील बिघडलेल्या नातेसंबंधांचे, राजकारणाचे आणि असंतोषाचे पहिले कारण म्हणजे:

फक्त घडलेल्या चुकांबद्दल पुन्हा पुन्हा टीका करणे आणि नकारात्मक बोलणे जेणेकरून समोरच्या व्यक्तीच्या आत्मविश्वासानचे खच्चीकरण होईल.

टीका करताना हे तर सांगितलेच पाहिजे की काय चुकले (कोण चुकले हे नाही) पण त्या बरोबरच टीका करणाऱ्याला चुकलेली गोष्ट कशी सुधारावी हे पण माहिती पाहिजे आणि त्याने ते सांगितले पाहिजे तरच टीकेला काही अर्थ उरतो.

दुसरे कारण म्हणजे:

चांगल्या केलेल्या कामाचे कधीही कौतुक न करणे.

(मी मार्गींचा ‘आत्या नावाची जिव्हाळ्याची स्पेस’ हा धागा अगदीच correlate करू शकतो. खर तर त्यावर प्रतिसाद लिहायला गेलो पण तो जरा लांबला. त्यामुळे स्वतंत्र लेखच झाला).

✪ प्रखरता नव्हे शीतलता
✪ पूर्वाश्रमीची वासंती वेलणकर अर्थात् सौ. सुमित्रा भांडारी
✪ परभणी ते देवगड व्हाया बस्तर
✪ "छांदसी आणि सुमित्रा"
✪ पतझड़ है कुछ, है ना?
✪ मृत्युसाठी आपण काय करू शकतो?
✪ मै अहम हूँ यही वहम था

रिकाम्या मनानं मी त्या शहरात उतरले. परतीचे रस्ते बंद. मागं आपलं कुणी नाही. पुढंही कुणी नाही.
निर्णय घेतले त्या त्या वेळी. चुकले. दोष द्यायला कुणी नाही. आयुष्यातली काही वर्षे एके ठिकाणी एका आशेवर खर्ची घातली. मग मन उडालं. सगळंच हास्यास्पद वाटायला लागलं. सोडलं. उद्यापासून येत नाही बोलले ऑफिसला. काही कुणाचा निरोप नाही, गुडबाय नाही आणि कसलाही तमाशा नाही. पुस्तकं सगळी एका मित्राकडं ठेवून दिली.

मित्र चांगला. कुठे चाललीयस विचारलं नाही.

आज मी कामानिमित्त बॅंकेत गेलो होतो. काम संपवून बाहेर आलो तेव्हा रस्त्रात एका बाईने मला आडवले. म्हणाली, “अहो, मला जरा नाश्त्यासाठी पैसे द्याल का? सकाळ पासून चहा सुद्धा प्यालेली नाही हो. तेव्हा प्लीज.”
बघितले तर बाई गरीब अजिबात वाटत नव्हती. बऱ्यापैकी साडी नेसली होती. विशेष म्हणजे डोळ्यावर काळा चष्मा होता!. वय असेल चाळीस पंचेचाळीस. एकदा वाटलं करावी मदत. हिला हॉटेल मध्ये नेऊन सरळ जेवण खायला घातले तर?

१. एक प्रेमपत्र

२. दुसरं प्रेमपत्र: सूर निरागस हो. . .

३. लव यू ज़िन्दगी: अदूचा तिसरा वाढदिवस!!!!

४. मुलीच्या चौथ्या वाढदिवसानिमित्त लिहिलेलं पत्र: गोष्ट आणि फगड्या

सकाळी फिरायला जातो ते महात्मा सोसायटीजवळ असलेल्या डीपी रोडपर्यंत. तिथे रस्त्यावर दामलेकाकांची एक मोफत व ओपन लायब्ररी आहे. लोक पुस्तके नेतात व आणतात. अनेकांनी पुस्तके भेटही दिली आहेत. काही जण उपक्रमासाठी स्वयंसेवक म्हणूनही मदत करतात. दामले काका जगन्मित्र व नर्मदा परिक्रमा केलेले. त्यामुळे ग्रंथालायचे नाव ही नर्मदे हर! मी थोडावेळ गप्पा मारायचो. माझे यंदा कर्तव्य आहे हे पुस्तक ही ग्रंथालयाला भेट दिले.मग गप्पांमधून त्यांना व तेथील स्वयंसेवकांना, माझ्या व्यत्किमत्वाचा परिचय होत गेला. शिरिष नावाचे एक गृहस्थ माझे बोलणे लक्षपूर्वक ऐकायचे.पण त्यांच्या बोलण्यात मला अस्वस्थता जाणवायची.