अबोला..
अबोला होताच मुळी
दोघांचा जीवघेणा छंद
तरी प्रेमज्योत
तेवत होती मंद
तुझ्या आठवणींनी
गर्दीतही एकटी होते
तुझ्या आठवणींनी
एकटी असुनही
एकटी नव्हते
वादातुन साधले
नवे चांगले
प्रेमाच्या रोपाला
फुटले नवे धुमारे
शब्दाशब्दांत झाले
आज प्रेम साजरे
माझ्या-तुझ्या
वादातले प्रेम गहरे
(Dipti Bhagat)
इथे मरण साजिरे
***************
मोह मधुर मदिर
कुण्या डोळ्यात शिरला
जीव बुडाला हरला
शब्द सुगंधीत झाला
आले सावज हातात
रानी आरोळ्या उठल्या
दाट हिरव्या झाडीत
कुणी जिभल्या चाटल्या
कोण मरून जगले
काय ठाव या जगाला
देशोधडीला लागून
कुणी भेटले कुणाला
डोह डोळ्यांचा गहिरा
कुण्या जीवास कळतो
जन्म सांडून पतंग
कैसा आगीला भिडतो
जा रे जा रे वाटसरा
इथे नकोच रेंगाळू
इथे मरण साजिरे
कोणा क्वचित ये कळू
आज अजून एक बायोडेटा तिच्या हाती पडला. विकेंड आला की ठरलेल्या मुलाला भेटायचं. फुकटची कॉफी प्यायची आणि मग "कळवते" असं म्हणून निघायचं. नकार द्यायला नवीन नवीन कारणं शोधायची.
कित्येक विकेंड तिचं हेच सुरू होतं.
आज पुण्याचं स्थळ होतं.
"सावकाश जा. काही लागलं तर लगेच कळव. आणि छान बातमी घेऊन ये. माझं बोलणं झालय त्याच्या घरच्यांशी.. खूप चांगलं घर आहे.." - आई
"क्लिक व्हायला पाहिजे गं आई... किती वेळा सांगू तुला....जाऊदे चल बाय .."
विरह..
चंद्र-तारकांनी भरलेले आभाळ हे आज
रिते आहे
मनातल्या विचारांचे
मळभ हे आज
आभाळातही दाटले आहे
तुझ्यासवे जगायचे होते
आयुष्य हे सारे
आणाभाका- वचनंही
दिलेली एकमेकांस
ते सारे धुक्यात
आज विरले आहे
आषाढघन होऊन
तु बरसुन गेलास
मनात नव्या जाणिवा
पेरुन गेलास
त्याच जाणिवांआधारे
जगते आहे
पण आता मी एकटी
कमी पडते आहे
दिले वचन मोडते आहे
तुला पाहिले
आणि कळले
प्रेम इतुके
सुंदर असते
ओठांना या
अन् उमजले
स्पर्श कोंवळे
मधूर कसे ते
चांदण्यातले
स्पर्श रेशमी
डोळ्यांमधले
रंग उसळते
तुला पाहता
ह्रदय थबकते
पाऊल अडते
खरे हे असते
आपण व्हावे
कधी कुणाचे
याहून मधुर
काहीच नसते
या क्षणावर
जीवन सारे
ओवाळावे
असेच वाटते
© डॉ.विक्रांत प्रभाकर तिकोणे
येथे मार्च ०७, २०१९ कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
लुटूपुटूचा डाव मांडूया
तुझा नि माझा खेळ रंगवूया
सारथी तू अन सोबती मी
स्वप्नातील वारू उधळूया
हरवून जाऊ धुक्यामध्ये
तुझ्या नि माझ्या स्वप्नांमध्ये
जे साकारले फक्त भासांमध्ये
ते अनुभवू आज श्वासांमध्ये
घडीभरच्या भातूकलीतील
खेळभांडीही मांडूया
तुझ्या नि माझ्या भासांमधले
घर-संसारही आज थाटुया
पुसटशा होतील मग मर्यादा
ओझरत्या स्पर्शावरच थांबूया
भान हरवता एकाचे
दुसर्याने अलगद सावरुया
लुटुपुटूच्या डावामधल्या
आठवणी हृदयात साठवूया
न उमटलेली डोळ्यांतील प्रीती
उरी जपुनी ठेवूया
प्रेम उष्टावले ओले
**************
प्रेम उष्टावले ओले
निळे आभाळ हे झाले
देही धरित्रीच्या पुन्हा
कोंब नवे अंकुरले ॥
आस डोळ्यात दाटली
कुण्या रूपात खिळली
किती सांगावे जीवाला
होडी धावते वादळी ॥
युगे उलटली तरी
रोज उगवतो तारा
लखलखते अंतर
पुन्हा कवळे अंधारा ॥
जादू स्पर्शात दाटली
कुण्या पुसट क्षणाला
मन हरवते तरी
त्याच स्मरून क्षणाला ॥
ओझे मनावर मोठे
मन प्रतिष्ठा गोठले
आत चुकार जीवाचे
पंख मुक्त भरारले ॥
फुल्लारी
भाग-५
चिन्मय
अभिचा फोन आला. त्याने जे सांगितले ते ऐकण्यासाठी किती वर्षांपासून आतूर होतो. एक वेडी आस होती. बहिण-भावाचे प्रेम होते ते. असच कधी कोणी सोडून जातं का? सारख मनात यायचे. आज आकाश मोकळे झाल्यासारखे वाटत होते. आनंद शब्दात मांडता येत नाहीया सिद्धी. जिच्या सोबत बालपण घालवले, हरवलेल्या त्या बहिणीची माया आज गवसली.
"सिद्धी....आपली गंधाली सुखरुप आहे."
फुल्लारी
४
स्वप्ना
गंधाली सापडण्याचा आनंद झाला होता. मन मात्र खजील झाले होते. मी तिला त्या दिवशी एकटे सोडायला नको होते. नेमकी मोहनच्या वडिलांची तब्येत बिघडली आणि मला तिला एकटीला सोडावे लागले. काही अंशी का असेना, तिच्या आजच्या परिस्थितीला मी कारणीभूत होते. आजही भेदरलेली ती गंधाली आठवली की अंगावर काटे येतात.
