काही वर्षांपूर्वी, उन्हाळ्यात केव्हा तरी, एक फॅक्स...
"नवी गावं आपल्या कामाला जोडून घेतेय. येशील का? पेवली पासून सुरवात. बऱ्याच दिवसापासून जायचं होतं, राहून गेलं..."
बोलावणे आले की....: भाग १ : http://www.maayboli.com/node/5682
(मागच्या भागावरुन पुढे...
सगळ्याच घटना कशा झटपट घडत गेल्या. दोन आठवड्यापुर्वी सुशिक्षीत बेकार असलेला सन्मित्र भार्गव आज मात्र एका दोनशे एकर पसरलेल्या फार्म हाऊसचा मॅनेजर होता. महिना चक्क आठ हजार रुपये पगार मान्य केला होता माणिकरावांनी.गंमतच आहे नाही.
भाग १ इथे आहे: http://www.maayboli.com/node/4994
भाग २:-
भ्भोऽऽऽ! मी एकदम दचकलेच. कसला विचार करत होतीस ग आई, माझ्या गळ्यात पडत मनू म्हणाली. काही नाही ग, उद्या बाबांचा वाढदिवस आहे ना, अनायसे रविवार आहे तर विचारच करत होते जेवायला काय करु खास.
संपूर्ण गाडीरस्ताभर, विठा गप्प होता. नेहमी सारख्या गावाच्या, घरच्या, शेतीच्या, स्वत:च्या घरच्या गोष्टी सांगत नव्हता. संभाजीरावसुद्धा आपल्याच विचारात होते.
"रे, तेका ताप इल्लो हा. तुमका चाकरमान्यांक कितेव सांगला तरी आपला ताच खरा? तुझी बायेल मुंबईतसून इल्ली हा, पण तू हयच येद्याचो केदो झालसं मा? तरी जळतो पाय जाळतलय पण मागे घेवचय नाय ह्या कसला म रे तुजा वागणा?
त्याला योगायोगाचं खरंच नवल वाटलं. म्हणजे असं की जियाशिंग ते शांघाय या दीडेक तासांच्या अंतरात तो जो घरचा विचार करीत होता, त्या विचारांत आजीच्या आठवणी रेंगाळत होत्या.
