ह्या कथेची बीज काही वर्षापुर्वीच रुजली. हि कथा आहे एका तरुणाची आणि त्याच्या संघर्षाची
भाग-१
आजपासुन पाच वर्षे मागे गेले असता नाशिक शहरा मधील या धकाधकीच्या लोकवस्त्तीत तो राहत होता.
त्याचे नाव होते राजु. मध्यम वर्गीय कुटुंबात वाढलेला राजु हा स्वभावाने अतिशय लाजाळु मुलगा होता.
आई,एक भाउ, बहीण, वडिल असा त्याचा छोटा परिवार होता.वडिल एका सरकारी कंपनीत चतुर्थ श्रेणी या पदावर कार्यरत होते.
राजु हा स्वभावाने लाजाळु तर होताच पण तो नेहमीच आपल्या तंत्रीतच असायचा. त्याच्या अशा वागण्याने
http://www.maayboli.com/node/18410 भाग १ साठी.
http://www.maayboli.com/node/18421 भाग २ साठी.
"मला झोप येत नाही."
"अरे पण मला झोपु दे ना."
"उठ ना, आपन छान गप्पा मारु"
"ये बाई, जाउन झोप आता. आजोबांनी पाहील ना, तर मग माझी चंपी करतील. तुला काय होतय म्हणायला? जा गपचुप, अनं झोप."
ती थोड्या तनक्यातच निघुन गेली.
'च्यायला काय पोरगी आहे. काळ वेळ काही कळतच नाही. झोपीच पार खोबरं करुन टाकल.'
"हं.... अवघड आहे."
मग मी माझ्या मनालाच बोलत होतो.
'काय विज्या कशी आहे, आणी म्हणे तुला आवडली आहे, रात्री अपरात्री फीरते, बीनधास्तच आहे'
'अरे मग काय झालं? अरे ती मुंबईची आहे, ह्या सवयी असणारच तीला'
http://www.maayboli.com/node/18410 भाग १ साठी.
खरं तर मला भीती वाटत होती घरी जाण्याची कारण, तिने जर का मला काही विचारल असतं तर माझ्याकडे तिला सांगण्यासारख काहिच नव्हतं. कारण, मी काही हुशार नव्हतो, माझे कपडे ही चांगले नव्हते. मुख्य म्हणजे मला इंग्लीश चा प्रोब्लेम होता.( सीनेमे बघुन बहुतेक.)
आणी मी तिला काय बोलणार होतो?
डोक्याचा पार भुगा झाला होता.मग विचार केला, अरे आपन येवडा कशाला विचार करत आहोत? नंतर लक्षात आल कि ती मला आवडली होती.
'च्यायला हे काही बरोबर नाही, तु कुठे आनं ती कुठे.'
तेवठ्यात समोरुन रघु येताना दिसला.
हा माझा पहिलाच प्रयत्न आहे.....
****************************************************
संध्याकाळ जवळ आली होती आणी इकडे मॅच . ५ च रण पाहिजे होते.
मी बॅटींग करत होता. आताच माझी B.Sc. IInd year ची exam संपली होती. मस्त उन्हाळा लागला होता. गोदावरीच्या पत्रात ही मॅच चालु होती.
'च्यायला आत्ता एक फोर मारतो'
जोरात बॉल आला आणी माझी विकेट पडली...
तेव्हड्यात समोरुन आलेल्या घरच्या गाई दिसल्या आणी लक्षात आले कि घरी वडील नाहित.
" मी घरुन गाई बांधुन येतो रे !" आणी मी घरी पळत नीघालो.
"लवकर ये, मायला बॅटींग झाली की याला कंटाला येतो याला" इती अभय.....
**********************************
***********************************
"मने.... रांड परकर खाली सोड त्यो... आन लाळ पूसकी सटवे...
घुडी झालीस आजुक जराबी कळना का...."
मनी हवेत हात फिरवायची आणि फक्त ओठ हलवायची....
"काय म्हणलीस? आं? आं? कुत्रे... चांगली हुश्शार झालियास की आं... थांब तुझी चांबडीच लुंबिवते.."
मित्रांनो मायबोलीवरील ही माझी पहीलीच कथा...मला विश्वास आहे की मज पामराचा पहीला प्रयत्न आपणास आवडेल. काही सुधारणा असल्यास नक्कीच सुचवा.
" ए भाई किसीको तो पुछ लो" शेवटी माझा वैतागलेला मेंदु बोलला. रात्री १०.३० ची वेळ.
परवा अचानक रस्त्यात ''ती'' दिसली. पाय ओढत, रेंगाळत चालणारी. कधी काळी भरगच्च दाट असलेल्या लांबसडक केसांमध्ये आता बर्‍याच रुपेरी छटा डोकावू लागलेल्या. चेहर्‍यावर एक म्लान उदासी. अंगावरची साडी तरी जरा बरी दिसत होती. मला समोर पाहून ती एकदम चमकलीच! काही क्षणांपूर्वी म्लान असलेल्या तिच्या चेहर्‍यावर ओळखीचे हसू फुलले. आत ओढलेले गाल रुंदावले आणि तिच्या खास शैलीत ती उद्गारली, ''ताई, आज इथं कुठं? कित्ती दिवसांनी भेटताय! '' मलाही तिला इतक्या वर्षांनी बघून खूप आनंद झाला होता. तिचा हात धरून मी म्हटलं, ''चल, भेटलीच आहेस तर तुला माझं नवं घर दाखवते! तुला परत आणून सोडते रिक्षाने हवं तर! ''
त्यांच्या बंगल्यांपुढे गाड्या नाहीत... गाड्यांपुढे बंगले नाहीत... थोडक्यात बंगलेही नाहीत आणि गाड्याही. पण, त्यांच्या काळजाचे महाल एवढे नितळ आहेत की माझ्यासारख्याचे विद्रूप जगणे त्यांच्या आसपासही फिरकू नये. पण कधी निमीत्तानं तर कधी योगायोगानं त्यांची माझी भेट झाली... मी आदरानं पाया पडलो त्यानी आपुलकीन जवळ घेतलं... ते माझे झाले मी त्यांचा झालो. माझ्या मनाच्या माळावर हक्काची झाप बांधून राहिलेल्या या माणसांच मोठेपण माझ्या मनातून पुस्तकांच्या पानात जाईल तो दिवस माझ्यासाठी कर्तव्यपुर्तीचा असेल.
"तो पेपर ठेवा आता आणि जरा वर्तमानपेक्षा भुत आणि भविष्याकडे पहा."
" काय म्हणतेस ? मी जरा दुर्लक्ष करु पहात होतो तोच हिन पेपर हिसकाऊन घेतला.
" काय म्हणतेस काय ?
मी काही दर वेळेस म्हणायला पाहिजे का ? तुमच लक्ष नाही का ? तुम्हाला दिसल नाही का घरात काय चाललय ते ? रोख ठोक सवाल रोहिणीने केला.
" रोहिणी अस कोड्यात न बोलता स्पष्ट बोलना. काय झाल ?" मी जरा नरमाई दाखवली.
