वकिला च्या ओफिस चा सेट,
(वकिल काम करतोय,इतक्यात दोन माणसे धाड्कन दरवाजा ढकलून आत येतात आणि खुर्च्या ओढुन बसतात, न विचारता)
वकिल -(त्रासिक चेह-यानी)अ
एक माणुस्-आम्ही सावरगाव हून आलो.
वकिल- ह बोला.
दोन-आमची केस आहे ना तुमच्या कडे?
वकिल -तुमची केस कोणती?
एक -तीच कब्जा ची प्रोपरटी ची.
वकिल - हो. पण तुम्ही कोण?
दोन-अहो त्या केस मधे तुम्ही आमच्या विरोधात आहात.
वकिल- मग तुम्ही इथे कसे?
एक- ही भेट आणलीय तुमच्या साठी आमच्या साहेबानी पाठ्वलीय्?(एक लिफाफा टेबल वर ठेवतो)घ्या बघुन.
वकिल - ही भेट माझ्या साठी,कशाला?
दोन - जरा आमच्या केस च बघा कमी जास्त करा काही तरी.
वकिल - कमी जास्त?
खेळ मनाचे
" राधिके कसा वाटला आपला नवीन फ्लॅट ? "
"जयेश एकदम मस्त. पण मला हे एवढे मोठे सरप्राईज ?"
"मग , वाढदिवस कुणाचा आहे ? अग मुंबईत आपला थ्रिबेडरुमचा फ्लॅट आहेच कि . पण तिथे माझे आई-बाबाही असतात. घरात नाही म्हटल तरी हवी तशी प्रायव्हसी मिळत नाही."
"प्रायव्हसी .... म्हणजे तुला ती कशी हवीय ?"
'राधे ..." अस म्हणून जयेशने एकदम तिला मिठितच घेतली.
विनिताचे संपुर्ण नाव समजल्या पासुन स्वाती खुप तुटक वागत होती. विनिता जावेद अली खान हे नावच त्याचे कारण होते. विनिता हे समजत होती पन जोवर स्वाती स्वतः विचारत नाहि तोवर काही नाही ह्या विचाराने ति वागत होती. कोणतीही चुकी नसताना उगाचच कारणे द्या हा स्वभावच मुळात विनिताचा नव्ह्ता.सकाळी कॉलेज, दुपारी ऑफिस, रात्री घर, विनिताचे दिवस ह्या चोकटीत चालले होते. मुंबईत स्वतःला समावुन घेण्याची धड्पड स्वाती उघड्या डोल्यानी पाह्त होती. पन पुठे केलेला मैत्रीचा हात तसाच पुठे ठेवन्यास काचरत होती.
*****************************************************
राजुचे वडील हकिकत सांगत असतांना त्यांचा मित्र जागीच थबकला,त्याची वाचा अचानक बंद झाली,चेहरा घामाघुम झाला त्याच्या नजरेचा कटाक्ष जागीच रोखल्या गेला.त्याची हि अवस्थ्या पाहुन राजुचे वडील हळुच बोलले
काय झाल तुला?
तुला अस काय होतय?
त्यांचा मित्र दबक्या स्वरातच म्हणाला.............माझा विश्वासच बसत नाहीय?
राजुचे वडील- अरे! हिच अवस्था आमची दोघांची हि झालीय.
राजुच्या वडीलांचा मित्र- मी राजुला पाहिल्यावर मला त्यात तस काही जाणवल नाही.
राजुचे वडील- आमच पण हेच म्हणण आहे.
राजुच्या वडीलांचा मित्र- मग काय झाल?
एका वृत्तवाहिनीवर अत्यंत गंभीर चेहरा करून तावातावाने एक वृत्तनिवेदक राष्ट्रकुल स्पर्धा म्हणजेच कॉमनवेल्थ गेम्सच्या आयोजनात सुरु असलेल्या घोटाळ्याबद्दल बोलत होता आणि आयोजनासाठी जबाबदार असलेल्या एका राजकारणी व्यक्ती आणि त्याचे सहकारी-कम्-चमचे यांच्यावर, झालेल्या भ्रष्टाचाराबद्दल पुराव्यांसकट आरोपांवर आरोप करत सुटला होता.
त्या घटने नंतर बरोबर दहा दिवसांनी कॉलेज सुरु झाले. समरने पन सुटकेचा निश्वास टाकला. कारण ह्या दहा दिवसात रुपेश ने त्याला सतवुन नाकी - नऊ आणले होते.
***********
'समर अरे थांब ना..........' रुपेशनी कोकाट्त बाईक पार्क केली .
समर शांत पने रुपेशआधी कट्ट्यावर बसुन समुद्र न्याहालत होता. त्याची आवडती जागा.
'मला एक सांग, तुला नेहमी दुपारची वेळ का आवडते इथे येण्यासाथि. मस्त संध्याकाळी येयाचं तर............ तुझं नेहमी ......... तुला माहीती आहे इथे संध्याकाळी किति सुंदर मुली येतात. तु पन यार... काय तर इथे दुपारच्या शांत वेळेत खुप शांत वाट्ते........' इती रुपेश
'तु जरा गप्प राहनार आहेस का?, मला काही ...........'
लिफ़्टचा दरवाजा दहाव्या मजल्यावर उघडला, तेव्हा आधीच चार माणसे आत होती. तरीही मारीयाने सॉरी म्हणत म्हणत कशीबशी चाकांची खुर्ची आतमधे घुसवलीच. खुर्चीत बसलेल्या अंकल मॅथ्युने कोरडा आवंढा गिळून आपला ह्या कोंबाकोंबीत काहीच भाग नसल्याचे दर्शवले. त्याची बहुदा काही गरज नव्हती. लिफ़्टमधल्या माणसांनी विकलांग अंकल मॅथ्युकडे पाहिले देखील नसावे. त्यातले दोघे लिफ़्टच्या भिंतीला सावलीसारखे चिकटून जागा करून देण्याचा प्रयत्न करत होते. बाकी दोघांनी मारीयाच्या दोन्ही बाजुंना आपापली जागा मिळवली. समोरच्या बंद दाराकडे बघतांना अंकलला ते दोघे मागे उभे असलेल्या मारीयाला जरा चिकटूनच उभे राहीले असल्याचा भास होत राहीला.
http://www.maayboli.com/node/18410 भाग १ साठी.
http://www.maayboli.com/node/18421 भाग २ साठी.
http://www.maayboli.com/node/18476 भाग ३ साठी.
दररोजच्या प्रमाणे रसीका माझ्या आधी उठली. मला उठवायला आली.
"उठा राजे. चहा करुन द्या मला."
"थोड थांब ना."
"नाही आधी उठ. मला गंगेला सुद्दा नेणार आहेस तु."
"ओके"
मी उठलो. लगेच ब्रश करुन तयार झालो. तीचा उत्साह तर पाहण्यासारखा होता. गंगेला गेलो तर आमची सगळी गॅंग आधीच तीथे होती. मला लगेच त्यांचे टोमणे सुरु झाले होते.
"कोणी तरी आज काल खेळायला येत नाही रे....." अभय.
"पाहुण्यांची बडदास्त ठेवण्यात वेळ जातो रे... काय करणार?" रघु
