आली का ही बया
अशीच येते ही अगदी
नेमक्या वेळेस न सांगता
अगदी दारात उभीच राहते
बरं दारातून घालवून द्यायची आपल्यात रीत नाही
निदान या बसा पाणी घ्या तरी म्हणावं लागतं
हिला ते ही म्हणायची सोय नाही
आली की कितीवेळ बसेल सांगता येत नाही
घटका दोन घटका दिवस दोन दिवस
बरे शांत बसेल तर खरी
नुसती आपली भुणभुण भुणभुण
आपण आपले कामात असावे
तरी हिचे आपले चालूच
बरे अगदीच काही वाईट वागत नाही
रिकाम्या हाताने तर कधीच येत नाही
कधी काहीतरी गोड घेऊन येईल
कधी आंबट कैरीची फोड घेऊन येईल
आता तरी फुलांना, सांगा बघा फुलोनी
आला वसंत ऋतू हा आला पहा फिरोनी
एकेक पान गळले, गेले तरु सुकोनी
तुम्हावरी तयांची आशा असे टिकोनी
कोकीळ गातसे पुन्हा, साची सुरेल गाणी
करीतो तुम्हास दिसतो पुन्हा पुन्हा विनवणी
या रे फुलून या रे घेऊन रंग भुवनी
ते इंद्रचाप गेले, आहे पहा विरोनी
©निखिल मोडक
अजून देखील केसरवर्खी
सूर्य जरासा दिसतो आहे
चांदण पेरीत आकाशातून
चंद्र जरासा हसतो आहे
अजून देखील कातरकापी
सांज वेंधळी कुढते आहे
नक्षत्रांच्या अनवट लतिका
बांधून मांडव सजतो आहे
अजून देखील थकला रावा
परत कोटरी फिरतो आहे
गाई गुरांचा कळप भागला
कुशल गुराखी वळतो आहे
अजून देखील पाण्यावरती
उंबर अंबर धरतो आहे
काजळ होडीतून नावाडी
जाळे अपुले भरतो आहे
अजून देखील आठव वेणा
देत काळ हा सरतो आहे
आणि इथे ह्या ऐल तीरावर
साजण तुजला स्मरतो आहे
©निखिल मोडक
....
कधीतरी ही कथा वेगळ्या रुपात पूर्ण करेन... माफ करा...
वेदनादायी क्षणांना सण म्हणावे लागले
सलत्या जखमांस हसुनी व्रण म्हणावे लागले ॥
विखरून गेले दान जे झोळीत होते घेतले
राहिल्या काही कणांना धन म्हणावे लागले ॥
मानले मी रूख त्यांच्या सावल्या करपून गेल्या
पेटत्या उरल्या उन्हाला वन म्हणावे लागले ॥
केला तयांनी यत्न वेडा मूर्त ही घडवावयाचा
राहिल्या दगडास मजला मन म्हणावे लागले॥
द्यायचे आता न मजला राहिले कोणास काही
राहिल्या हास्यास तरिही ऋण म्हणावे लागले ॥
©निखिल मोडक
आपणा सर्वांना महाराष्ट्र दिन अर्थात मराठी राजभाषा दिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा !
यंदाच्या २७ फेब्रुवारी रोजी आपण इथे मराठी भाषा गौरव दिन धुमधडाक्यात साजरा केला. त्या दरम्यान मराठी भाषेच्या अनेक पैलूंना आपण स्पर्श केला. आज मराठी भाषा दिनानिमित्ताने नवा लेख लिहिण्याचा मानस नाही परंतु एक वेगळी कल्पना मनात आली.
