यादों के झरोंकों से...
माझा बाप आणि माझ्या बापाचा मुलगा
ह्याच शीर्षकावर मी काही वर्षापूर्वी लेख लिहिला होता. बाबा गेल्या नंतर माझ्या अपराधी ( हो अपराधी) मनाने विमनस्क अवस्थेतून तो लेख उतरला होता. तेंव्हा काही जणानी तो लेख मनाला टोचतो आहे , इतके नकारात्मक नका लिहू पासून ते ह्या विषयावर काहीतरी सकारात्मक लिहून काढ़ म्हणून सांगितले होते.
तसे बापावर सकारात्मक लिहीणयासारखे बरेच काही असताना शब्द शब्द आसूड ओढण्याची गरज मला का पडावी. कदाचित ती त्यावेळची तीच गरज असावी.
हा बाफ तसा उगीच! परवा एकांशी बोलताना लक्षात आलं आपण माबोवरच्या काही पाकृ बरेचदा करतो. इतकच काय फक्त माबो रेसिप्या वापरून एखादा पार्टीचा मेन्यूही ठरवता येईल. आठवायला बसल्यावर बरेचदा केल्या जाणार्‍या / केल्या गेलेल्या खालच्या रेसिप्या आठवल्या. आठवल्या आहेतच म्हणून इथे लिहून ठेवतो आहे. कोणी पाहिल्या नसतील तर बघता येतील.
आजच मंगला टॉकिजच्या मोठ्या स्क्रीनवर हा चित्रपट पाहिला. घरी आलो, आणि नेटवर शोधलं, "नाथ हा माझा - कांचन घाणेकर ". त्या साईटवर "केवळ एकच प्रति उपलब्ध" असा संदेश होता. त्वरीत योग्य काम केलं.
एके दिवशी दिवसभराची भरमसाठ कामे उपसून वैतागल्या अवस्थेत उशिरा घरी परतत असताना, अगदी आणखी काहीही करायची इच्छा नसताना देखील, गाना.कॉम उघडून बघितले. त्यातल्या सुचवलेल्या चारपाच प्ले-लिस्टींमधून एक प्ले-लिस्ट यंत्रवत अशीच निवडली. आणि तिच्यावर उपकार केल्याच्या अविर्भावात परतीच्या प्रवासात ती लावली.
काही गोष्टी, आठवणी, वस्तू अक्षरश: आपलं आयुष्य घडवतात. आणि अंशी आयुष्य बनूनच राहतात.
साधारण तेरा चौदा वर्षापुर्वीची आठवण असेल. मी आणि माझी मैत्रीण एक अतिशय छोटी सदनिका भाडे तत्वावर घेऊन रहात होतो. आमच्या कडे टिव्ही नव्हता. मोबाईल तर तेव्हा फक्त बोलणे यासाठीच वापरात होता किंवा फारतर त्यावर एफ एम रेडिओ चालत असे. विरंगुळ्याचे असे साधन म्हणजे फक्त एक म्युझिक सिस्टिम होती आणि काही मोजक्या सीडीज. त्या उप्पर सतत सुरू असे ते म्हणजे आकाशवाणी पुणे केंद्र (१०१.१)
मोबाईल वरून मायबोली पाहणे अजून सोपे होण्यासाठी,नवीन लेखन दाखवण्याच्या सुविधेत काही छोटे बदल केले आहेत.
या अगोदर
आता
