हर्ट यांचे रंगीबेरंगी पान

चंद्र उगवण्याची वेळ झाली
चांदण झिरपण्याची वेळ झाली
संध्येच्या प्याल्यात
कैफ भरण्याची वेळ झाली!

कैफ?

प्रत्येकाचा वेगळा
जो तुझ्यात भिनेल
तुझ्या रंगात मिसळेल
तुझ्या रक्तात उष्ण होऊन वाहेल
तुझ्या डोळ्यात उतरेल
तुझ्या श्वासाश्वासात दरवळेल

..मदिरा नसेल,
कुणाचा टिनपाटी नखरा नसेल,
वैराग्याचा धुर नसेल,
व्यसनाचा स्पर्शही नसेल

निरव रात्रि
पावसाचा एक थेब खिडकीतून आत येतो
आणि गझल ऐकून लागलेल्या झोपेतून
अलगद जागे करतो!

कुणाच्यातरी छपरावर पावसाचे थेंब
रप रप नाचत असतात
तरीही रात्रीची ती निरव शांतता
अभंगच असते!
नव्हे अधिकच गडद होते!

... इतकी गडद की...
आपला पायरव उमटू नये
हृदयातले हेलकावे
कुठेच पोहचू नये!

बी

कालपरवा लाडक्या शिरिषाच्या
झुळुका घरभर खेळत होत्या
रोजच्या रख्ख उन्हाला
गुलाबी फुलांचा सहवास होता!

सुसह्य होते माझे दिवस
कुणाची तरी सावली शिरी होती
सुंगधित होत्या माझ्या रात्री
ती मौज मी लुटली होती!

माझे घर रस्त्यावर होते
सगळे काही वाहत असताना
तेवढे हे एकच झाड
निश्चल उभे डोलत होते!

आपली कक्षा रुंदावण्यासाठी
नभाची पोकळी त्याने घेतली होती
मात्र..अरुंद रस्त्याच्या मधे येऊन
रुजत जाण्यात चुकले होते!

यशवंत/बी

काल माझी पुतणी मला म्हणाली अंकल १०० चांगले कॉलेज भरावे लागतात ऑनलाईन. एम्बीएच्या प्रवेशासाठी. द्या ना काढून नावे. मी ऑनलाईन उपलब्द्ध असलेली पीडीएफ उघडली. तिच नावे वाचून डोळे पाझरू लागले.

जमनालाल बजाज,
सिडेनहॅम,
चेतना,
लाला लजपतराय,
सोमय्या,
सिम्बी,
भारती विद्यापिठ!

काहींना हव्याच असतात नव्या वाटा
बुद्धीची भूक शमवण्यासाठी...
काहींना स्विकाराव्याच लागतात जुन्या वाटा
प्राप्त परिस्थितीत तारुन जाण्यासाठी...

तशी प्रत्येक व्यक्ती एका विशिष्ट
परिपाकाकडे अटळपणे जातच असते

पण

ना धड नव्यातली.. ना धड जुन्यातली
साधी निमुळती पाऊलवाटही
वाट्याला येऊ नये
आणि अपरिहार्यपणे
कधीही न उमजणार्‍या. न संपणार्‍या
वाटेखेरीज इतर काहीच उरु नये!!!!!

सर्व सर्व शुभेच्छा अशांसाठी!

-बी

व्यसन

वय कस रंगेल असत आपल्या वेगवेगळ्या टप्प्यावर!

तेंव्हा..

जांभळं चाखण्यापेक्षा
जिभ जांभळी होण्याचाच आनंद अधिक व्हायचा

मिटक्या मारत आवळा खाण्यापेक्षा
नंतर गोड लागणार्‍या पाण्याचीच मजा घोटाघोटाने वाढायची

किल्ला उभारण्यापेक्षा
चिखल मातिने हात माखून घेण्यातच उदंड सूख मिळायचे

मेंदी रंगण्यापेक्षा
ती जागून काढलेली रात्रच अधिक रंगलेली वाटायची

मायेच्या गार सावलीत बसण्यापेक्षा
उन्हातान्हात भटकून काळवंडून घेण्याचीच भुक जास्त असायची

आणि मग येत तुमच विड्याच पान
दात.. ओठ.. जिभ
आणि चक्क बायामाणसांना रंगेल करणार!
देठासहीत असलेल
ओलसर पालवात ठेवलेल

कुंदकुंदशी दुपार
वार्‍याचा चेहरा पडलेला
निसरड्या वाटा
फुलांच्या रसानी टचटचलेल्या..

...धीर धर...

लख्ख लख्ख ऊन पडेल
गवताचे पोपटी पात वारा कापेल
वाटेवर गारशी सावली खेळेल
निळ्या निळ्या आकाशासारख
मनावरच मळभ दूर पळेल!

.. हा तर क्षणभराचा झाकोळ!

- बी

लहर
थोड्या उमललेल्या, थोड्या कोमेजलेल्या,
वास्तव्याच्या धगीने कोळपून गेलेल्या,
थोड्या ओल्या.. थोड्या ठिक्क-कोरड्या,
हरवलेल्या, विसरलेल्या, गमावलेल्या
वार्‍यावर सोडून दिलेल्या, अर्धवट पाहिलेल्या,
'इदम न मम' म्हणत अखेरीस टाकून दिलेल्या
सर्व सर्व स्वप्नांना..पुन्हा एकदा जाग आली!

फिरुन परत एकदा वसंत यावा
फांदी फांदी मोहरावी, फुल फुल दरवळावे
पान पान झळकावे, पक्षी पक्षी झाड व्हावे
तशी परत एकदा जगण्याची एक लहर आली...

...पुन्हा एकदा स्वप्नांना जाग आली

बी

भल्या मोठ्या जुन्या घरात आपण एकटच असाव
आणि रिकाम्या वेळी आठवणींनी सोबतीला याव..

ह्या इथे स्वैपाकघरात आई जेवन बनवायची
त्या तिथे मधल्या घरात बाबा आराम करायचे
परसात आजी नेहमी बागेत रमलेली असायची
कढीपत्त्याच्या वासाने लगेच भुक लागायची!

गॅलरीत मुलांचा अभ्यास कमी दंगाच जास्त असायचा
विविध भारतीवरचा कार्यक्रम सर्वात हीट असायचा!
तीन वाजता दुपारी सर्वांसाठी चहा व्हायचा
पारलेजीचा पुडा कधीतरीच घरात यायचा!

अंगणात जाई जुईची कमान फुललेली असायची
ताईने काढलेल्या रांगोळीवर मांजर येऊन बसायची
कडूनिंबाच्या झाडावर संध्याकाळी पोपट जमायचे
निबर निंबोळ्या खेळायला खाली पाडून जायचे!

ट्रेनच्या आत माणसामाणसांमधे शक्य तेवढ अंतर राखाव
ट्रेनच्या काचेतून दुरवर पसरलेल जग डोळ्यात साठवून घ्याव!

ट्रेनच्या आत ओझरत्या स्पर्शालाही चटकन सॉरी म्हणाव
ट्रेनच्या काचेतून बाहेर कोसळणार्‍या पावसात चिंब भिजून याव!

ट्रेनच्या आत 'कथा-कादंबरीच्या' प्रवासाने हृदय जड व्हाव
ट्रेनच्या काचेतून दिसणारी पडझड पाहून आपल्यापुरत सावरुन जाव

ट्रेनच्या आत मधाळशा दाक्षिणात्य डोळ्यात एकटक बघतच रहाव
ट्रेनच्या काचेतून 'नाहीच कुणी अपुले रे.. ' म्हणत डिसग्रेसफुल वाटाव!