जुन घर

रात्र पडताच भुतांच्या गोष्टी खर्‍या वाटायच्या <<< एकदम बरोबर!

मस्त!

गोडं लिहीलयस.

khup chan ,Bee!

भल्या मोठ्या जुन्या घरात पुन्हा एकदा सर्वांनी जमाव
>> अगदी अगदी
छान लिहिलय

khupach chan vatle aiktana....thoda atishayokticha bhag hotach parantu ekandarit vatavaran nirmiti pahata chhan vatle .....vachat astana ek prashna sarkha dokavat hota ki ...kavi bahudha punyache asavet mag ata tya vadyala ase bhagna rup ka milale asave ????

खूप छान. असं मलाही वाटतंय.

बी, छानच लिहीली आहेस. लहानपणीचे दिवस आठवले.

बी, त्या काळच्या सगळ्या भावंडा-सवंगड्याना पाठवून दे हि कविता.
आणि मग परत सगळे एकत्र जमा.

सुरेखच!

सोप्पी, सहज...
खरतर जुन्या मायबोलीतलं... शेजारच्यातलं कुणी येऊन जुन्या आठवणी काढून बसल्यासारखं.
आहात कुठे राव?
हरवू नकोस बरं पुन्हा...

बी. काय तंतोतंत वर्णन केले आहे राव. बालपणीचा काळ सुखाचा ...

खर्रच गोड.

बी, आवडली रे ही कविता. साधी, सहज आणि मनापासून लिहिल्यासारखी वाटली.

खुप गोड कविता. नॉस्टॅलजिक झाले मी.
आमचं घर काही मोठं नव्हत, पण बाकी सर्व खूप अनुभवलंय.

खूपच सुरेख.

भल्या मोठ्या जुन्या घरात पुन्हा एकदा सर्वांनी जमाव
वाट्याला परत काय काय येत ते अनुभवाव!!!!!!
सुंदर
पण हे सर्व आठवयाचाच फक्त. अनुभवयाला ते घर आता कुठून आणायचं. आणि ती सर्व माणस कुठून आणायची.

मस्त !

मस्त, पण

अनुभवयाला ते घर आता कुठून आणायचं. आणि ती सर्व माणस कुठून आणायची

आवडली

जुन्या घराबद्दलच्या भावना छान मांडल्यात.
[ बहुतेकांच्या आत्यंतिक जिव्हाळ्याचा विषय, माझाही. मीं फार पूर्वीं इथं पोस्ट केलेल्या ओसाड पडलेल्या घराविषयींच्या 'वास्तु' कवितेतील हें शेवटचं कडवं -

वटसावित्रीचं अधिष्ठान, वटवाघळांचं झालयं बस्तान
कलंडल्या माडीला, लोंबकळतोय या घराचा प्राण
त्यांतल्या माणसांमुळेच येतं , घराला म्हणे त्याचं घरपण
कां बरं न दिलं माणसाना, घरानेही आपलं माणूसपण. ]

छान कविता, बी.

आमच्याकडे सुट्टी पडल्यापासून रस्त्यावरच्या झाडांना मस्त झोके बांधलेत मुलांनी. दिवसभर या झाडांच्या सावलीम्धे उन्हाळी खेळ रंगलेले असतात. ते सगळं खिडकीतून बघतच तुझी ही कविता वाचली.

भल्या मोठ्या जुन्या घरात पुन्हा एकदा सर्वांनी जमाव >>++ मस्तच

छान लिहीलयं ..नॉस्टॅलजिक

व्वा! छानच आहे कविता. अगदी बालपणात घेऊन गेली. फक्त आमच्याकडे गच्ची नव्हती.

वटसावित्रीचं अधिष्ठान, वटवाघळांचं झालयं बस्तान
कलंडल्या माडीला, लोंबकळतोय या घराचा प्राण
त्यांतल्या माणसांमुळेच येतं , घराला म्हणे त्याचं घरपण
कां बरं न दिलं माणसाना, घरानेही आपलं माणूसपण. ]>>>>>>>>>अगदी हुबेहुब वर्णन.

मी फेसबुकावर एक वेगळेच वरजन टाकले माझ्या ह्या कवितेचे >> कोणते?? इथेही टाक ना..

बाकी कविता मस्तंच..

भल्या मोठ्या जुन्या घरात पुन्हा एकदा सर्वांनी जमाव
वाट्याला परत काय काय येत ते अनुभवाव!!!!!!

माझ्या हाताला आता आईच्या जेवणाची चव यावी
तिचा हात धरून माझी लेक अंगणात बागडावी
लेकी बरोबर तिची आत्ते मामे भावंड असावीत
नाव-गाव-फ ळ-फुल यात ही पीढी पण रमावी

नणंदा भावजयांबरोबर शिळोप्याच्या गप्पा होतील
करीअर, मुले, गावची प्रॉपर्टी कोणत्याही गोष्टी वर्ज्य नसतील
रात्रीचं जेवण, संध्याकाळची बाग असे मस्त प्लॅन बनतील
मुलांबरोबर शिंग मोडून आत्त्या, मामाही दंगा करतील

हीच मुलं मोठी होऊन बालपणीचा काळ आठवतील
त्यांच्या ब्लॉगमध्ये माझी - तुमची गंमत लिहीतील!!

लहानपणीचे दिवस आठवले.
गेले ते दिन गेले. गेले ते सगे सोयरे. गेला तो मातीचा मंद दरवळ,
सोडुन आठवणींचा परिमळ......