हर्ट यांचे रंगीबेरंगी पान

तिला काहीतरी हवं असतं म्हणून..

दार उघडताचं हसून प्रेमानं त्याचं स्वागत करते
रुचकर चमचमीत लज्जतदर खा-प्यायला देते
वेल्हाळ शैलीत त्याच्याशी बोलते रमते गमते
तो आता ऐकेलचं अशा वेळी मागणी करते!!!

पुन्हा तिला काहीतरी हवं असतं म्हणून..
ती त्याच्याशी अबोल शीतयुद्ध पुकारते
रुसते फुगते कोरडी वागणूक देते
पाठमोरी उभी राहूनचं संवाद साधते
सतत भडकते सुनावते ज्वालामुखी होते
तो आता ऐकेलचं अशा वेळी मागणी करते!!!!

तिचं बाळं तिच्या गर्भात रुजताना

त्याच्या जन्माआधीचं
जन्माला आलेलं असतं
तिचं वात्सल्य.. तिचं प्रेम
अगदी निरपेक्ष!!!

ते फक्त तिच्याचपाशी असतं
तिच्या प्रत्येक स्पंदनात असतं
तिच्या पोटात असतं
त्याला कुणिचं धक्का लावू शकत नाही!

तिचं प्रेम
कधीच बदलत नाही
कधीच संपत नाही
कधीच उणे होत नाही
कधीच सरत नाही की मरत नाही

आयुष्याच्या प्रवासात नातीगोती
येतात जाता.. उरतात राहतात
त्यांचं प्रेम बदलत राहत
कधी हेतूपुर्वक तर कधी अपेक्षानिशी!
पण तिचं प्रेम मात्र
निरपेक्ष.. निर्हेतुक असत!

जेंव्हा,

तू शिकवत होतास
तुझ्या हाती येणार्‍या विटांना
घर न बनवता.. घाव घालायला

तेंव्हा,
तुला थांबवत मी म्हंटले होते
नको उभारु शांतिच्या महासागरावर
प्रतिहिंसेचे बंदर
कारण,
तेंव्हाच खचून... ढासळून पडतात
विश्वासाचे उभे हिमालय
आणि
आशाआकांक्षांचे तळपते द्वीप
होऊन जातात शुष्क बंजर!!!

- हर्ट

ज्या काळात, ज्या घरात, ज्या गावात, आणि ज्या कुटुंबात मी जन्मलो तिथे कैक माणसे, बाया, मुले, मुली पायी चालताना दिसायची. बायका नदीवर कपडे धुवायला जात तेंव्हा त्या अनवानी पावलांनी करकर निघत आणि सात आठ माणसांच ओलचिंब धुण घेऊन घरी येत असतं. नदीची वाट चढउतारांची असे. अगदी पावसाळी दिवसात सुद्धा ह्या बायका अनवानी पायांनीच जात. उलट, चप्पल घालून नदीवर जाणं म्हणजे पाय मोडून घेणं असे. कारण, पाय शेवाळी जागेवरुन घसरलाचं तर अनवानी पायांनी जितक्या लवकर सावरता येतं तितक्या लवकर वाहणा घातलेल्या पायांनी सावरता येत नाही.

अनेकदा टोकाची भांडणे झाली
महिनोंमहिने शीतयुद्धे चालली

रडूनपडून आदळआपट झाली
तुझी...माझी वाट वेगळी म्हणताना
निरोप-समारोप घेऊन झाले
केलेले उपकार.. राहीलेली परतफेड
ह्यावर अवमान-अपमान करुन झाले

सगळा गुंता नकोसा झाला
सोबत नकोशी झाली
एकमेकांच्या सावल्याही नकोशा झाल्या
आहे ते जगच नकोसे झाले

वेदनेच्या आहारी
मृत्युच्या तोंडी असताना
व्यक्त होण्याची
मृत धडपड कुणाला दिसते? समजते?

डोळे भरुन कुणाला पाहता येत नाही
हातात हात घेऊन छातीशी लावता येत नाही
खांद्यावर डोके ठेवून रडता येत नाही
पाठिवरुन हात फिरवता येत नाही
खोल श्वास घेऊन चार शब्द बोलता येत नाही
कुणाच्या शब्दाला ओ देता येत नाही!
एकेक निर्जीव .. गतप्राण झालेल्या
अवयवातली उरलीसुरली शक्ती
काही.. काहीच कामी येत नाही

व्यक्त न होण्याची ही शिक्षा भोगायला
सगळे बळ एकवटून दिलेला...
शेवटचा एक हुंकार पुरेसा आहे!!!

-बी

काल दिवसभर पायपिट करुन मी संध्याकाळी सात वाजता घरी जायला निघालो तर ती वेळ म्हणजे पीक आवर्सची होती. ट्रेन खच्चून भरलेली होती. इतक्या गर्दीतही मला बसायला जागा मिळाली म्हणून मला फार हायसे वाटत होते. अजून दोन मिनिटात मला पेंग येईल असे वाटत होते पण समोर एक भारतिय जोडपे नुकतेच शिरले आणि त्यांच्यासोबत त्यांच्या दोन लहान मुली होत्या. एक प्रॅममधे बसून बडबड करत होती तर दुसरी सुस्त वाटत होती. तिने जांभळा लेग ईन्स घातला होता आणि त्यावर प्रिन्टेट कुरता होता. ती खूप गोड दिसत होती. तिला जागा देऊ की नको देऊ ह्या मन:स्थित असताना एक दोन ट्रेन स्टेशन निघून गेले. मग मी उठलो आणि त्या मुलीला जागा दिली.

'नमो'मंत्र

ॐ 'नमो' भारतमाते।।
'मै नही प्रधानमंत्री
मै हु प्रधानसेवक'

देश की उन्नती के लिये
सभीको सेवक बनना है!

ॐ 'नमो' भगवते वासुदेवाय।।
'सबका साथ.. सबका विकास'
यही हमारा मंत्र है
देश के विकास के लिये
सभीको सक्रिय सहभागी होना है!

ॐ दुर्गा दैव्यै नम :।।
'बेटी बचावो.. बेटी पढावो'
यह एक जरुरत है
हर दुर्गा को बचाने के लिये
दुर्गा घर मे लाना है!

ॐ नमो नरेंद्र मोदी।।
'अच्चे दिन आने वाले है'
हर दिन.. हर रात
हर सुबह .. हर शाम
हम सभीको 'नमो' होना है!

रवा-साखरेच्या एक कण

ढीगभर मुंग्यानी ओढत ओढत
वारुळात नेला
पुढे काळोखात त्याचे काय झाले माहिती नाही:

बहुतेक..सगळ्यांनी मिळून संपवला असेल
कारण परत दुसर्‍या दिवशी
आणखी एक शिस्तबद्द रांग
आणखी एका कणाला वाहून नेताना मी पाहिली.

इथे भर उजेडात माणसे स्वार्थी, धुर्त, लबाड होतात
इतरांच्या तोंडचे पळवून नेतात
केसांनी एकमेकांचे गळे कापतात
निरपराध लोकांना फसवतात
स्वत:च चंगळ करतात,
स्वत:च दंगल करतात,
स्वतःचे मंगल करतात!

इतके स्वार्थी की..
हिसकवून घेतलेल्यातला एक कणही मुंग्याना मिळणार नाही!

- बी

चार दिवस लागून आलेल्या सुट्यांचा फायदा घेऊन ह्यावेळी चार पाच वर्षांपासून घरात संग्रहीत झालेल्या पणत्या रंगवायला घेतल्या. जुनी गाणी ऐकत ऐकत चार पाच तास सहज निघून गेले. कुठलीच योजना न आखता मनात आले आणि केले म्हणून ह्या गोष्टीनी मला फार आनंद दिला...

२) तुम को पुकारे मेरे मन का पपीहरा ...मीठी मीठी अगनी में, जले मोरा जियरा

खरा मान हा ह्या साध्या पणत्यांच्या असतो.