rmd यांचे रंगीबेरंगी पान

भेटशील का पुन्हा... एकदाच... आत्ता?

या नि:शब्द पावसात होऊदेत अनावर आपल्या मनातली वादळं
इतकी वर्षं मनात दबून राहीलेली
कधी अस्फुट कधी न उमजलेली

थोडा वेळ तरी गुंफुदे मला तुझ्या हातात हात
कंगोरे आपल्या बदललेल्या नात्याचे
तुझ्या तळहातावर आहेत शोधायचे

तुझ्या मिश्कील डोळ्यांमधे पाहूदे मला खोलवर
त्यात कदाचित तुझं प्रेम डोकावेल
पापणीची कोर जरा जरा ओलावेल

व्यक्त होऊदेत न बोललेल्या मनातल्या सार्‍या गोष्टी
शोधूया आपल्या प्रश्नांची उत्तरं
आता तरी सांगूया एकमेकांना खरं...

भेटशील का पुन्हा... एकदाच... आत्ता?

दिवस ज्याला समजले ती कुट्ट काळी रात आहे
शह दिला मी वाटताना मीच खाल्ली मात आहे

वादळांना कोंडले नेहमीच मी माझ्या उरी
जग समजले मात्र माझी कोडग्याची जात आहे

डाव नियतीचाच झाला, खेळले जेव्हाही मी
आपले ज्यांना समजले त्यांनी केला घात आहे

तोडूनी बेड्या पळाले, वाटले सुटले आता
मान पण माझी अडकली अजुनही फासात आहे

तुझ्यातून स्वत:ला सोडवू पाहते
आणि तुझ्यातच गुंतत जाते मी
सरली माया सारी तरीही
उगाच स्वप्ने पाहते मी

वाटेवरती आयुष्याच्या
निघून तू गेलास पुढे
रोज तरीही न चुकता
तुझी वाट पाहत राह्ते मी

कुणास ठाऊक भविष्यातले
कोण राहील कुणासवे
तू माझा अन् तुझीच मी हे
तरीही गाणे गाते मी

हातात माझ्या हात तुझा पण
दिलास दुसरा हात कुठे?
घट्ट धरून मग त्या हाताला
तेच समजते नाते मी!

असा कोसळे पाऊस, आंगोपांगी शिरशिरी
ताल धरेने धरला, वाजे थेंबांची टिपरी

असा कोसळे पाऊस, थंड ओला दरवळ
न्हाऊमाखू घातलेली, नवजात हिरवळ

असा कोसळे पाऊस, रस्त्यांचेही झाले नाले
साचलेल्या पाण्यातून, छपछपती पाऊले

असा कोसळे पाऊस, चिंब देहापरी मन
उरी भरून राहिली, आता फक्त त्याची धून

पावसाचे थेंब झेलायला तू नेहमीच धावतेस
मोठ्ठ्या मोठ्ठ्या डोळ्यांनी पाऊस पाहत राहतेस

दुसरा थेंब झेलताना पहिला गळून जातो
अन् नवीन थेंबही हातून हळूच पळून जातो

तरी थकत नाहीस अन् अशीच खेळत राहतेस
अल्लड बालेसारखी मनमुराद भिजत राहतेस

कसं समजत नाही तुला, आयुष्य असंच असतं
म्हटलं तरी मुठीत बंद करता येत नसतं

क्षण असेच निसटत राहतात प्रत्येकाच्या हातून
एकास पकडू जाता अलगद् दुसरा जातो सुटून

जगणं मात्र पाऊसथेंबांसारखा नसतो खेळ
परत झेलता येत नाही निघून गेली वेळ!

आयुष्यात ही जाणीव खूप भयानक वाटते... परतीचे दोर आपणच आपल्या हातांनी कापल्याची! कॉलेज संपतं.. सारे दहा दिशांना पांगतात... आपण मात्र ठरवलेलं असतं पक्कं की आपली मैत्री कधीच तुटू द्यायची नाही. सुरूवातीला रोज फोन, २-३ दिवसांनी भेटणं वगैरे उत्साहात होतं. मग काही काळाने वाटू लागतं की आता आठवड्यातून एकदा भेटलं तरी चालेल... त्या आठवड्याचा महीना कधी होतो समजतही नाही. मग नोकरी... नवे मित्र...! त्याचे फोन तरीही येत राहतात अधूनमधून.... कंटाळून शेवटी ते फोनही कमी होतात. आता बोलण्यातही मधे मधे gaps येऊ लागतात. मनाची समजूत घातली जाते की आता वेळ मिळत नाही... Life busy झालंय पार! नंतर कधीतरी वाटतं...

तुझ्या डोळ्यातल्या मिश्कील छटा
तुझ्या कपाळावरच्या अवखळ बटा
तुझं नजरेनेच बरंच काही बोलणं
नदीकाठी माझ्याबरोबर नि:शब्द चालणं

कधी बोलता बोलता तुझं भावूक होणं
माझ्या मनातलं सारं तुला ठाऊक होणं
तुझा मनस्वी बेभान जगण्याचा ध्यास
तुझ्या मनातली वेडी शब्दांची आस

माझ्या बंद पापणीला तुझ्या स्वप्नांची सय
माझ्या जगण्याला तुझ्याच साथीची लय
तुझ्या कविता थेट काळजाला भिडणार्‍या
तुझ्या सार्‍याच गोष्टी प्रेमात पाडणार्‍या ...!

नुकतीच केरळ - अष्टमुदी येथे trip झाली. माझ्या नजरेतून ती देवभूमी मला अशी दिसली -

१. अष्टमुदी lake

२. अष्टमुदी lake

३. अष्टमुदी lake

४. अष्टमुदी lake

५. अष्टमुदी lake

एक क्लोजअप...

डोळ्यावर पट्टी बांधलेल्या गांधारीसारखं
अस्तित्व मिटवून घेणार्‍या पाऊस सरीसारखं
माझं प्रेम...
पुन्हा पुन्हा किनारी धावणार्‍या लहरीसारखं

कृष्णाच्या आभासात जगणार्‍या मीरेसारखं
आकाशाला कधीच न भेटणार्‍या धरेसारखं
माझं प्रेम...
गोडवा देत विरघळणार्‍या साखरेसारखं

मौन ठेवून मागितलेल्या जोगव्यासारखं
जळतानाही प्रकाश देणार्‍या दिव्यासारखं
माझं प्रेम...
आपल्या मधल्या एकमेव दुव्यासारखं...!