बकेट लिस्ट हा शब्दप्रयोग मला अगदी अलीकडच्या काळात कळला. त्या आधी माझ्या फक्त इच्छा होत्या. इच्छा हा शब्दही मी चुकीचाच वापरतेय. जे काही होते त्यातल्या काहीना मुंगेरीलाल के हसीं सपने म्हणायला हवे. थिंक बिग ड्रिम बिग वगैरे मोटीवेशनल स्पिकरवाल्यांच्या बाता कानांना कितीही गोड वाटल्या तरी जर्रा फुलके आफताब नही होता हेच खरे.
मायबोलीवर यायला लागल्यापासून मला काय बदल जाणवले-
तांत्रिक बदल सोडले तर फारसे काही नाही. नवेनवे आयडी आले, काही जुने आयडी आता लिहीत नाहीत, काही लिहितात, काही उडाले. पण एकंदरीत वातावरणात खूप असा बदल नाही जाणवत. मी स्वतः आधी फारसे प्रतिसाद द्यायचे नाही. पहिली सात-आठ वर्षं काहीच लेखनही केलं नव्हतं. आता प्रतिसादही देते, थोडंफार लेखनही करते. हा बदल माझ्यात नक्कीच झालाय. गप्पांच्या मात्र कुठल्याच पानावर मी फारसं कधी लिहिलं नाही. प्रत्यक्ष आयुष्यातही मी ’गप्पा’ अशा खूप कमी जणांशी मारते.
इथली कुठली सोय मला एकदम आवडली-
उपवास म्हणजे खरे तर देवाचा सहवास किंवा रोजच्या वैश्विक मोहापासून स्वतःला बाजूला करण्याचा दिवस. दररोज च्या आयुष्यामध्ये मोहाचा सर्वात मोठा वाटा असतो अन्नाचा . त्या मोहावर एक दिवसासाठी का होईना ताबा मिळवला तर आपली मानसिक ताकत/ चिकाटी निश्चित वाढते. सध्याचे बहुचर्चित इंटरमिटन्ट फास्टिंग हा ह्याचा मानसिक चिकाटीला चालना देणारा प्रकार झाला. पण आपल्या पूर्वजांनी अश्या उपवासांचे महत्व फार पूर्वीच हेरून त्याला रोजच्या दैनंदिन आयुष्यात समरस करून घेतले. शिवाय त्याला धार्मिक महत्व देऊन लोकांना ते उपवास पाळण्यासाठी प्रेरित केले.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो काय आणि पाण्याचा लोंढा भस्सकन आत येतो काय!
'Man proposes, God disposes' गेल्याच आठवड्यात या वाक्यावरुन 'संयमीत' चर्चा झाली होती. 'देव काही करत नसतो, माणसाची Strong इच्छा हवी' मीही ऐकवलं होतं.
पाण्याचा लोंढा आता गळ्यापर्यंत आलाय. एकत्र जगण्याचा प्लॅन फेल तर फेल, 'एकत्र मरण पत्करु' म्हणत आम्ही वाट बघत बसलो. 'तो' समोर उभा ठाकला.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.....
"बॉस, अब्बी इस्को टपकानेका क्या?"
"नैरे, गणपती के टाइमपे आपुनको खून कि होली खेलनेका नै"
"तो, फिर्र?"
"गोदामके पिछवाडुमे जो नाला है, उधर इस्को डाल देगा, चुहोंके लिये. साऽला, गंदी नालीका किडा.."
"सहि है बॉस. चमडीचोरोंको ऐसेहि मौत देना चाहिये..."
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो....
काहीच सुचत नाहीये. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.....
सभोवताली उजेड पसरला. क्षणार्धात एक लखलखतं हत्यार वेगानं आतमध्ये येत खस्सकन् पोटात खूपसलं गेलं. अपार वेदनेनं त्याचा जीव कळवळला. मीही डोळे घट्ट मिटून घेतले.
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो....
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार.
कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.....
तिला अंधार आवडत नाही.
ती गुहेत आत जाते. सर्वानी शंभरदा बजावून सांगितलेलं असूनही. ती टपोऱ्या डोळ्यांची. देखणी. चंचल. मनस्वी.
आत चाहूल लागते तसे तिचे कान टवकारतात.
आणि लखकन त्याचे डोळे चमकतात. त्याची तीक्ष्ण, भेदक नजर. मी राजा आहे इथला असं सांगणारी.
तो सरसावून दबा धरून बसतो. तिच्या उष्ण रक्ताचा घोट घेण्यासाठी झेपावतो.
आणि ती? ती गर्रकन फिरून पुन्हा बाहेर पडते. जिवाच्या आकांताने पळत सुटते अंधारात.
१२ वर्ष ८ महिने झाले या गावचं रेशनकार्ड काढून असं आत्ताच परत जाऊन बघून आले. ऑफीस कलीगने या साईटबद्दल पहिल्यांदा सांगितलं आणि मग कुतूहल स्वस्थ बसू देईना म्हणून थोडं बिचकत, अंदाज घेत इथे डोकावले आणि स्वतःच्या घरात हक्काने ऐसपैस मांडा ठोकून बसावं तशीच सहज रुळले. पहिलीच उडी कट्टा नावाच्या गप्पांच्या बाफवर मारली होती. त्यावेळची पहिली पोस्टही आठवते कारण पहिल्याच पोस्टीत मी टायपो केला होता आणि आपणहून मस्करी डोक्यावर ओढवून घेतली होती 
