उपक्रम

शशक - गर्दी
काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो >>>
' अंगावर जखमांचे लेणे असल्याने आम्ही प्रयत्नपूर्वक डोळे उघडतो..
गिलच्यांनी  केलेलं कोंडाळं बाजूला सारून कुणीतरी आलंय..
अगम्य भाषेत बोलणं सुरू आहे.. अर्थबोध व्हावा, इतक्याशा  उत्सुकतेनेदेखील मेंदू शिणतोय...
परंतु त्यायोगे असंबद्ध काहीतरी आठवतंय, 'कुंजपुरा, बुंदेले, दिल्लीविजय, गोलाची रचना,

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.

उघडला गेल्यावरच कळतंय की तेथे दरवाजाही होता.

तिकडून पाझरतोय सौम्य असा प्रकाश.
चांदण्यापेक्षा जरासा जास्त; पहाट वेळेची आठवण करून देणारा.

अवधान दिले असता ऐकू येतोय खर्जातला अनाहत नाद.
झुळझुळ पाण्याच्या आवाजात जेमतेम ऐकू येईल असा

हवेच्या झुळुकीसोबत स्वार होऊन येतोय मंद सुखद सुगंध.
हृदयात हलकीशी हवीहवीशी कळ उठवणारा.

(घोषणेत उदाहरणादाखल दिलेल्या नमुन्यापेक्षा स्वरुप थोडे वेगळे आहे पण दहा बातम्या आहेत, चिंता नसावी. गरज भासेल तसे प्रतिसादांत संदर्भांची संत्री सोलण्याचे अवश्य करावे ही विनंती!)

________________________

निवेदक कवी कुमार आरशात बघून आपला टाय सारखा करत होता. आज फार फार महत्त्वाची बातमी प्रसारित होणार असल्याची त्याला कल्पना होती. त्याबाबत चॅनेलने खूपच गोपनीयता बाळगली होती. आपल्या कॉल टाईमच्या सुमारास तो सेटवर पोहोचला तर तिथे त्याला तीन व्यक्ती दिग्दर्शकाशी हुज्जत घालताना दिसल्या.

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.
फोन घेऊन आई येतेय. फोनवर दुसऱ्या बाजूला बाबा असणार हे नक्की. मी त्या दोघांना अजून कस टाळू त्या पेचात. फुलपाखरं पोटात उसेन बोल्टच्या वेगाने दौडतायेत, हात पाय थरथरतायेत.पण आई ठाण मांडून बसल्याने पर्यायही नाहीये.

हज़ारो ख्वाहिशें ऐसी की हर ख्वाईश पे दम निकले...
कित्ती तरी गोष्टी आहेत बकेट लिस्ट मध्ये.... काही पूर्ण झाल्या, काही अजून अपूर्ण आहेत. अनेक गोष्टी अपूर्ण आहेत कारण अजून त्याची वेळ आलेली नाहीये.

आत्तापर्यंत इथे वाचलेले बकेट लिस्ट म्हणजे सोन्याची घडीव बकेट्स म्हणता येतील त्यापुढे आमचं म्हणजे आपलं पत्र्याच टिनपाट म्हणाव लागेल पण थोरामोठ्यांनी आधीच म्हणून ठेवलय,

राजहंसाचे चालणे । जगी जालिया शहाणे ।
म्हणोनी काय कवणे । चालोची नये ।।

त्या वचनाला प्रमाण मानून आमचही बकेटचं ठिगळ जोडावच म्हणते. जाता जाता 'कुठल्या लेखांनी तुम्ही मायबोलीकरांना गांजलत' प्रश्नाच्या उत्तरातही भर पडेल.

पंचवीस वर्ष… माझ्या मायबोलीला… !!

खूप खूप आनंद होतोय आणि मनापासून अभिमान वाटतोय मायबोलीकर असल्याचा !!

मी मायबोलीकर आहे गेल्या २० वर्षापासून…. विश्वासच बसत नाहीये !! केवढा काळ लोटलाय…किती बदल झालेत माझ्यात आणि मायबोलीत… अर्थात सगळेच बदल अतिशय सुखावह आहेत.

कुवेतला असताना मला मायबोलीचा शोध लागला. म्हणजे जेव्हा तुम्ही तुमच्या देशाला, तुमच्या जीवाभावाच्या माणसांना, तुमच्या संस्कृतीला, मराठी साहित्याला खूप miss करत असता…. अगदी तेव्हाच तुम्हाला मायबोलीची कुशी मिळते…. ह्यापेक्षा आणखी आनंद तो काय असणार…. खूप आधार दिला तेव्हा मायबोलीनं.

काहीच सुचत नाहीय. सगळीकडे फक्त अंधारच अंधार. कानावर फक्त पाण्याचा आवाज पडतोय. मनाला एक अनामिक हुरहूर लागून राहिलीय. तेवढ्यात दरवाजा उघडला जातो.....
त्याला आठवतच नव्हतं तो इथे कसा आला. अंधाऱ्या, थंड जागी आल्याचं त्याला जाणवलं आवाजाने झोप उडाली तेव्हा. त्याने आजूबाजूला पाहिलं. त्याला बाटली दिसली. त्याने रिकामीच बाटली तोंडाला लावून पहिली. आपल्याला भूक लागलीय की तहान, त्याला कळेना. बाहेरच्या आवाजाने त्याचा थरकाप उडाला. तोंडातून आवाज निघेना.
दरवाजा उघडल्यावर हळूहळू आवाज आणि उजेड येऊ लागला. क्षणांत दोन हात त्याच्याकडे आले.

आदित्यने पूर्वी कधीतरी मायबोलीचं सदस्यत्व घेतलं होतं असं मला वाटतंय, पण नक्की आठवत नाही.
त्यामुळे मोठ्या गटात असला तरी शीर्षकात त्याचं नावच दिलं आहे.

दुसर्‍या फोटोतली मूर्ती मॉडेलिंग क्ले वापरून आदित्यने घडवली होती आणि उंदीरमामा गौरीने. रंगकाम दोघांनी मिळून केलं होतं.

'पिस्त्याच्या सालांचा' गणपती मायबोलीच्या गणेशोत्सवासाठीच केला होता.