गझल

कर्जमुक्त श्वासांची जेंव्हा तयारी होते.
दुप्पट अलगद दु:खाची ही उधारी होते.

त्या गरुडांचे भाग्य किती निष्ठुर म्हणावे,
अखंड तडफड हीच जयांची भरारी होते.

आग्रह सहवासाचा मी ही केला नव्हता,
दु:खच रमले. सुख नेमके फरारी होते.

संवादाचे सूर समजले निघण्यापूर्वी,
शब्द रेशमी सारे, संदर्भ विषारी होते.

लाख तडाखे लाटांचे सोसूनी परतलो.
नेम साधुनी लपले मित्र किनारी होते.

पुन्हा कशाला नियतीशी तो वाद नकोसा?
विजय शेलका होतो, मात्र हार करारी होते.

मिसरा त्यावर कमाल झाला ...

प्रश्न भुकेचा जहाल झाला
बेबस आत्मा हलाल झाला

ओठ रंगवुन खिडकी बसली
रस्ता जेव्हा दलाल झाला

फ्लॅट असू दे छोटासा पण
मजसाठी तो महाल झाला

एकेकाळी गजबजलेला
हा वाडा का बकाल झाला

ओलांडताच तिने उंबरा
नात्यांमध्ये बवाल झाला

जीव पोखरी प्रेमभंग पण
मिसरा त्यावर कमाल झाला

कविता क्षीरसागर

होऊन आज सूर्य अंधार प्यायलो मी
आभुषणे आगीची देहास ल्यायलो मी

माझ्या पराभवाची चिंता तुला कशाला
झेलुन वार सारे मस्तीत गायलो मी

केला किती तयांनी जन्मांतरी दगा तो
त्यांनाच गोडव्याचे हे दान द्यायलो मी

युद्धात दुःखितांच्या योद्धा कठोर होतो
भेटुन सज्जनांना अश्रुंत न्हायलो मी

बांधुन ठोकताळे जोखु नको मला तू
ते घास विस्तवाचे आजन्म घ्यायलो मी

पर्वा जरी नसे ती उन्मत्त भामट्यांची
बोलास लाघवाच्या किंचित भ्यायलो मी

जातो आहे किनारा तो गूढ लांब आता
नौकेत या कळेणा नि काय न्यायलो मी?

- शार्दुल हातोळकर

हळव्या ह्या जखमांना ...

हळव्या ह्या जखमांना फसवत नाही आता
स्वप्नांचा दरवाजा उघडत नाही आता

हलके हलके माझे यंत्रच होते आहे
जगते त्याला जीवन म्हणवत नाही आता

मेंदीमागे लपल्या तळहाताच्या रेषा
नशिबा जा सामोरी हरकत नाही आता

लाचार भुकेने ती खिडकीपाशी बसली
वाघीण हारलेली बघवत नाही आता

धूसर धूसर झाल्या आठवणी छळणाऱ्या
का हे तरिही सलते उमगत नाही आता

चमडी निब्बर झाली वखवखल्या नजरांनी
निर्मळ साधी दृष्टी पोचत नाही आता

हिरवळ सुंंदर दिसते मळलेल्या वाटेवर
मार्ग नवे कोणीही शोधत नाही आता

रीत स्वागताची ही न्यारी बघुनी हासत आहे मी
खड्डे दिसती जिकडेतिकडे रस्ता शोधत आहे मी ..

कोसळला ना कधीच धो धो लहरी तो पाऊस जरी
भरून वाटी चिमणीपुरते पाणी ठेवत आहे मी ..

करतो उत्साहाने प्रयत्न धडपडून मी जगण्याचा
ससा नि कासव कथा तीच ती अजून ऐकत आहे मी ..

लागुन ठेचा होतो जखमी प्रेमाच्या खेळात जरी
असते आशा अमर जाणुनी तसाच खेळत आहे मी ..

कर्जातुन घेतल्या घराचे दार बंद ठेवतो सदा
"अतिथी देवो भव" म्हणण्याला किती घाबरत आहे मी ..

शिते जिथे ती भुतेहि जमती शिकलो ज्ञानातून असे
माया पोटापुरती जमवत नाती टाळत आहे मी ..
.

गुलाम अली

गुलाम अली या नावाने सुरु केलेल्या धाग्याला प्रस्तावनेची गरजच नाही. :-) 

गुलाम अली यांनी गायलेल्या गझला आणि त्याचा संग्रह माबो वर सापडला नाही. सगळ्या गझला आणि त्यांच्या लिंक एका जागी असल्यास शोधायला आणि ऐकायला बरे पडते. शिवाय आपल्याला कधी कधी त्यांच्या सर्वच गझला माहित नसतात, त्या माहित व्हाव्या म्हणून हा धागा.

माझी गुलाम अली प्लेलिस्ट :-

१. चुपके चुपके

२.  आवारगी

३. हम को किस के गम ने मारा

४. दिलमें ईक लहर सी उठी है अभी

५. अपनी धुन में रहता हूँ

६.  रास्ते याद नहीं

७. हम तेरे शहर में आए है

८. इतनी मुद्दत बाद मिले हो

असे वाटते मैफिल काही जमून आली नाही
जिथून होती दाद पाहिजे .. तिथून आली नाही

सहजच होता पाण्याला मी स्पर्श एकदा केला
एक लाट जी गेली मागे फिरुन आली नाही

आयुष्याने मारून ठोकर केले खरे शहाणे
सारी अक्कल काही शाळा शिकून आली नाही

तिला बहूधा खूप आठवण येत असावी आता
याच्या आधी कोरी चिठ्ठी चुकून आली नाही

इकडे चुकतो ठोका तिकडे उचकी लागत असते
प्रेमाची ही भाषा तेंव्हा कळून आली नाही

त्या मातीला तसा देखणा स्पर्श मिळाला होता
उगाच काही तिथे अबोली उगून आली नाही

सणासुदीला लेकीवाचुन सुने वाटते अंगण
निरोप येतो ‘‘निरोप नव्हता’’ म्हणून आली नाही

जरी नोकरी संसाराचे अवघड गणित जुळवते

आत आत खोल खोल थेट वार झाले
एक एक होत होत फार फार झाले

श्वास थांबतो उगाच नजरभेट घडता
नजरकैद प्रेमवीर बेसुमार झाले

भास व्हायचा तुझा चराचरात तेंव्हा
सत्य भास होत जात आरपार झाले

वाटते कसे बसे तुझ्या मिठीत येता
प्रेम बीम आजकाल थंडगार झाले

पाळ दुःख नेटके हिशोब मांडताना
पारखे सुखास सर्व कारभार झाले

रंगवू कसे घरात चित्र उंबऱ्याचे
नेमके बरेच रंग हद्दपार झाले

एक देह एक प्राण एकसंध नाते
मर्मबंध तोडताच दोन चार झाले

श्वेता द्रविड

झोपडपट्टी पाडुन ते उंची महाल बांधत होते
खुजेपणाने बुलडोझर माणुसकीवर फिरवत होते

करतच होतो ओरड मी पाण्यामध्ये बुडतानाही
काढण्यास माझा फोटो सगळे संधी शोधत होते

माझे माझे ठरवुनिया कवटाळत होतो मी ज्यांना
अडचणीत मी दिसताना दुरून मजला टाळत होते

जसा बावरा कृष्णसखा जवळी नसता बासरीच ती
तू नसताना प्राण सखे तसेच माझे हरवत होते

फूल तोडता जराजरा थरथर हाता जाणवली ती
घेता कानोसा कळले किंचित काटे विव्हळत होते

जाळुन मज सरणावरती घसे मोकळे झाले सगळे
माझे निवांत का आता सद्गुण दुर्गुण चघळत होते