पळवाट

कर्जमुक्त श्वासांची जेंव्हा तयारी होते.
दुप्पट अलगद दु:खाची ही उधारी होते.

त्या गरुडांचे भाग्य किती निष्ठुर म्हणावे,
अखंड तडफड हीच जयांची भरारी होते.

आग्रह सहवासाचा मी ही केला नव्हता,
दु:खच रमले. सुख नेमके फरारी होते.

संवादाचे सूर समजले निघण्यापूर्वी,
शब्द रेशमी सारे, संदर्भ विषारी होते.

लाख तडाखे लाटांचे सोसूनी परतलो.
नेम साधुनी लपले मित्र किनारी होते.

पुन्हा कशाला नियतीशी तो वाद नकोसा?
विजय शेलका होतो, मात्र हार करारी होते.