ललित लेखन

स्वयंपाकघर......

आम्ही आमच्या नंबरची सीट हुडकून त्यावर बसलो. एका 'हवाईसुंदरी'च्या मदतीने, हिची हातातली बॅग आणि माझी लॅपटॉपची बॅकसॅक, सीटवरील रॅक मध्ये सारून दिल्या. सीटवर पाघरायची शाल, एक चिटूर्नि उशी, आणि हेडफोनचे पाकीट होते. समोरच्या सीटच्या पाठीवर एक मॉनिटर होता. खूप 'प्रयत्न-प्रामादा'(Trail -error साठी हा शब्द कोठेतरी वाचला होता. कसा आहे?) नंतर, या स्क्रीनने माझी पंधरा तास करमणूक केली होती. दोन सिनिमे मी पहिले, एक त्यानेच दाखवला!

मराठी भाषा दिन २७ फेब्रुवारी २०१६... ऑफिसमध्ये साजरा करण्याचे ठरले. आयत्यावेळी वक्तृत्व स्पर्धेसाठी विषय दिला. "मला मनापासून असे वाटते की....." अशी सुरवात करून फक्त तीन मिनिटे बोलणे.

"नमस्कार मंडळीनो ...तर.. मला मनापासून असे वाटते की, आपण हल्ली आपली मराठी भाषा विसरत चाललो आहे. रोजच्या व्यवहारातसुद्धा कितीतरी अ-मराठी त्यात सुद्धा इंग्रजी शब्द सर्रास वापरतो, इतके की त्यांचे मूळ मराठी शब्द आठवतही नाही. आताशा आम्हाला डावे उजवे कळत नाही पण लेफ्ट राईट लगेच लक्षात येते. इंग्रजी आकडे कसे कळतात आणि एकोणपन्नास, पंच्याऐशी... असे आकडे म्हटले कि गाडी अडते.

आज बराच निवांत वेळ आहे. असा मोकळा वेळ नेहमी नेहमी मिळत नाही म्हणून असेल एक वेगळीच भावना होत आहे. कुणालातरी थँक्यू म्हणण्याची.

किती तरी जण असतात, ज्यांच्यामुळे रोजचा दिवस सुकर जातो. कामे पटापट होतात. रोजच्या आयुष्यात सोपेपणा येतो. त्या सगळ्यांना धन्यवाद द्यावेसे वाटतात.

प्रत्येक वस्तू साठी जागा प्रत्येक वस्तू जाग्यावर अशी शिस्त लावणारे माझे बाबा. माझ्या घरात, माझ्या कामाच्या ठिकाणी, प्रवासात सगळीकडेच ही शिस्त कामास आली. उगाच शोधाशोध करून वेळ वाया घालवत नाही.

पुष्परचना, एक अत्यंत आवडीचा विषय. रोज ,कधी घरी उमललेली, तर कधी लेकाला शाळेत सोडुन घरी येताना, आसपसच्या परिसरात उमलेली फुलं, पाने झालेच तर वाळलेल्या काड्या, दगड गोळा करुन आणायचे आणि घरातला एखादा कोपरा सुशोभीत करायचा.हा माझा रोजचा नेम. त्यामुळे घरात प्रसन्न वाटतं , सजिवत्व जाणवते, ताण हलका होतो असे माझे मत. असो..

फेब्रुवारी महिन्याच्या दरम्यान एक ईकेबानाचे शिबीर अटेंड करण्याचा योग आला. तर त्या शिबीराचा अनुभव ईथे सांगते आहे ....

कबुतर जा जा जा …।

अहो उगीच गैरसमज करून घेऊ नका ह . मी काही या कबुतराबरोबर कुणाला चिट्ठी पाठवत नाहीये की कसला संदेसा . अन संदेसा असलाच तर तो या कबुतरालाच आहे की ' बाबा जा , जा . माझ्या आयुष्यातून , माझ्या नजरेसमोरून दूर कुठेतरी निघून जा "
आता तुम्ही म्हणाल की " का गं बाई, या छान , गोंडस पक्षाबद्दल तुला एवढा राग का ? किती निरुपद्रवी अन गोजिरवाणा दिसतो तो . "
पण हेच तुम्ही आमच्या बिल्डींग मध्ये वा आजूबाजूच्या मंडळींना विचाराल तर ते सांगतील की हा निरुपद्रवी वाटणारा पक्षीही किती ना ना प्रकारे उपद्रव देऊ शकतो ते . अहो इथे राहणे मुश्किल केलय यांनी .!

यदा यदा हि धर्मस्य
ग्लानिर्भवती भारत

अभ्युत्थानम् अधर्मस्य
तदात्मानं सृजाम्यहम् !

परित्राणाय साधूनां
विनाशाय च दुष्कृताम
धर्मसंस्थापनार्थाय
सम्भवामि युगे युगे . . !!

आज १५ एप्रिल,विदर्भाच्या रणरणत्या परिसरात एक्क्याऐंशी वर्षांपूर्वी अमरावतीत एक मुल जन्मास आले. वडील प्रथिथयश वैद्यकीय व्यवसायिक, तर आई एक कवियत्री.आता त्यावेळची ही घटना म्हणजे,एका सुखवस्तू कुटुंबात एक मुल जन्मास आले,इतपतच महत्वपूर्ण होती.मुल वाढू लागले,सर्व काही चाकोरीत चालले होते.पण मुल जेमतेम अडीच वर्षाचे झाले आणि घरातच डॉक्टर असूनही पोलिओचा अघात मुलास जन्माचे अपंगत्व देवून गेला.