सरप्राईज गिफ्ट द्याव का? त्यात एक अडचण असते की समजा आपल्याला आवडणार गिफ्ट हे ज्याला द्यायच आहे त्याला आवडल नाही तर? त्याच्या आवडीच घ्यायच असेल तर त्याला विचाराव लागणार. मग ते सरप्राईज रहाणार नाही. मला माझ्या विवाहित मुलीला गिफ्ट द्यायच आहे. डोक्यात अस आहे की गिफ्ट कुठल्याही निमित्ताने नसाव,इरॅशनल असाव, ईथनिक, पारंपारिक असाव म्हणजे सोन्याचे दागिने वगैरे अस काहीतरी .मनस्वास्थ्य जपण्यासाठी काही इरॅशन गोष्टी जाणीवपूर्वक कराव्यात हा हेतु त्यामागे आहे अजित अभ्यंकर म्हणतात कि सोन्यात गुंतवणूक म्हणजे ईरॆशनल तर आहेच पण तो देशद्रोह आहे! बायकोला सरप्राईज गिफ्ट दिले मागच्या वर्षी तो होता पुतळी हार!
माझ्या भावाला वाचनाची खूप आवड..इतिहासात विषेशत जास्त रूची.. शिवाजी महाराज/संभाजी महाराजांच्या विषयी तर तारखेस सर्व पाठ.. रामायण महाभारत व त्यातील घटनेविषयी कोणी चूकूनही बोलायला सर्वात केली तर हा काही त्याला तासभर तरी सोडत नाही...पण आत्ता वाईट वाटते की धकाधकीच्या आयुष्यात इतरांसाठी जगताना स्वतचा छंद जोपासता आला नाही.. दोन महिन्याने महिनाभर रजा घेवून भारतात येतोय.
मी प्रथमच काल्पनिक गोष्ट लिहतोय , जरा सांभाळून घ्या मला लिहण्याचा अनुभव कमी असला तरी जमवण्याचा हा प्रयत्न. हा प्रसंग माझ्यावर घडलेल्या प्रसंगाशी मिळताजुळता असला तरी यामधील पात्रे काल्पनिक आहेत.
पुण्यापासून ६० किमी अंतरावर असलेले एक छोट गाव त्या गावात तश्या मुबलक सुविधा नसल्यामुळे त्या गावातील बरीच तरुण पिढी हि पुण्याला जाऊन तिथे नोकरी-धंदा करत होती त्यामधीलच एक म्हणजे चिन्मयचे बाबा.
सुमारे ४० वर्षांपूर्वीचे लग्नसमारंभ आठवतात का पाहा. लग्न लागल्यानंतर वधूवर मंचावर बसत आणि मग लोक त्याना भेटायला येत. तेव्हा लग्नाला आलेला प्रत्येक पाहुणा हा त्यांच्यासाठी काहीतरी भेटवस्तू घेऊनच येई. वधू आणि वराच्या बाजूस प्रत्येकी एक जवळचा माणूस वही घेऊन बसलेला असे. पाहुण्याने वर किंवा वधूच्या हातात ती वस्तू दिल्यावर ते ती बाजूस बसलेल्या माणसाकडे देत. मग तो त्या वस्तूची व्यवस्थित नोंद (कुणी दिली यासह) त्याच्या वहीत करत असे. एक प्रकारे हा माणूस वधू अथवा वरपक्षाचा ‘ रोखापाल’ च असे ! कार्यक्रम संपेपर्यंत तो हे काम चोख बजावी आणि अखेरीस तो सर्व ‘हिशेब’ ज्या त्या यजमानाच्या स्वाधीन करे.
भेटवस्तू
पूर्वीच्या काळी दळणवळणाची फारशी साधनं नव्हती. एका गावातून दुसर्या गावात जाण्यासाठी बरेच दिवस लागायचे. कधी कधी तर कित्येक महिने प्रवासात जायचे. त्या काळी मुलगी एका गावातून दुसर्या गावात लग्न करून जाणं म्हणजे मुलगी फार दूर गेली असं आईवडिलांना वाटायचं. कारण कधी कित्येक दिवस, कधी कधी कित्येक महिने, कधी तर कित्येक वर्षं आईवडिलांची आणि मुलीची भेटच व्हायची नाही. जी काही भेट व्हायची ती पत्रातूनच. अशाच एका आईवडील आणि त्यांच्या लाडक्या मुलीच्या बाबतीतली ही एक छोटीशी गोष्ट.
भेटवस्तू : वारली चित्र काढलेले टी-शर्ट
समोरील बाजू:
पाठची बाजू:
समोरील बाजू:
चहाचा मग आतून जरा काळा दिसायला लागला म्हणून तो बाजूला पडला होता. पूर्णपणे पांढरा असल्याने बाहेरून रंगवून त्याचा पेनस्टँड वगैरे करावा म्हणून जपून ठेवला होता.
माझ्या कडे असलेल्या कँडलजार मधील सुगंधित मेणबत्ती पेटायला त्रास होत होता कारण वात छोटी आणि आजूबाजूला मेण जास्त अशी परिस्थिती निर्माण झाली होती. बरं त्याचा सुगंध इतका मस्त आहे की ते मेण तसंच टाकून द्यायला जीवावर येत होतं.
याची प्रेरणा, कल्पनाश्रेय इत्यादी : http://www.maayboli.com/node/35668
हे खरे तर १४ फेब (व्हॅ डे) साठी नवर्‍याला देण्यासाठी बनवत होते. पण नवर्‍यापासून लपून-छपून बनवतांना ते १४च्या आत पूर्ण झालेच नाही. मग काल ३ मार्च ला त्याच्या वाढदिवसानिमित्त दिले. फक्त निवडलेले फोटो बदलावे लागले. आधी व्हॅ डे ला आमच्या दोघांचे फोटो लावून देणार होते, पण वादि निमित्त दिल्याने फक्त त्याचे फोटो लावावे लागले 
बंद असतांना..
उघडल्यावर..
