आस

तोकड्या शब्दांनी माझ्या कशी वर्णु मी ती रात्र ।
दोन तनुंच्या अंगारात धगधगती ती मखमली रात्र ।।१।।

गात्रांतून ओथंबून वाहते एक बेभान रणरणती ओढ ।
विसरु म्हणता विसरत नाही ती स्फुलिंगणारी रात्र ।।२।।

चमचमणाऱ्या ताऱ्यां खाली तळमळणारी आस ।
तिमीरी पांघरुणाखाली लखलखती शृंगारिक रात्र ।।३।।

दोन जीवांच्या मिलनाचा उफान भोगविलास ।
प्रेमपुर्तीच्या तृप्त गात्रांनी थकुन झोपली रात्र ।।४।।

आस

अशाच या कातरवेळी
निशब्द असावा
आसमंत सारा
त्यासमयी रवि तु
क्षितिजाच्या कुशीत निजावा

रवि तुज निजवताना
वारा ही गाई झुळझुळ गाणे
ती लुकलुकणारी कोर ही
बघ तुज कथा सांगे

अशाच एका कातरवेळी
बघ. कोण पणती
त्या तुळशीसमोर लावे
मंद अश्या त्या प्रकाशात
माझा ऊर भरुन वाहे

तेव्हा दुरवर कोठेतरी
मज ऐकु येते ती किणकिणारी घंटा
'आस' लागे मनास कान्हा
तसाच ऐकु येईल का रे मज
एक दिन तुझा मधुर पावा..

-दिप्ती भगत
(९मे, २०२०)

सहज समाधी

आकाशींचे अभ्र । जातसे विरुनी । सहजे गगनी । आपेआप ।।

तैसेचि मानस । व्हावे की विलिन । तुजठायी पूर्ण । परमेशा ।।

वेगळेपणाने । भोगी जीवदशा । नको जगदीशा । संकोच हा ।।

तुजसवे होता । तत्वता तद्रूप । सहजे चिद्रूप । होईन की ।।

ऐसा एकपणे । भोगिता स्वानंद । निमेल ते द्वंद्व । मी तूं ऐसे ।।

सहज समाधी । लाभता निश्चळ । आनंद कल्लोळ । अंतर्बाह्य ।।

हीच एक आस । जागवी सतत । अन्य ते चित्तात । नको देवा ।।

साहवेना दुरी

लपवावे तुज । ह्रदयामाझारी । साहवेना दुरी । काही केल्या ।।

एकांतीचे सुख । भोगावे केवळ । एकचि गोपाळ । दुजे नको ।।

सुखदुःख वार्ता । सर्व तुजपाशी । येर सारे नाशी । लौकिक हे ।।

नयनी ह्रदयी । वसता मुरारे । खंती चि ना उरे । कोणतीच ।।

भरूनी वाहेल । आनंदी आनंद । स्वये ब्रह्मानंद । प्रगटेल ।।

हीच एक आस । जागवी सतत । तेणे माझे चित्त । सुखावेल ।।

येर नको काही । मोक्ष सुख थोर । जरी तू उदार । व्यापी चित्ता ।।

दुरी = दुरावा, द्वैत
आस = इच्छा

आस

चित्ती असो द्यावा येक
बरवा वैकुंठनायक ।।

नाम मुखी वसो सदा
लोपो ऐहिक सर्वदा ।

संतसंगती लाभावी
बुद्धी गोविंदी वसावी ।

हरीरूप व्हावे सारे
नयो मागुते अंधारे ।।

अास हीच जागो चित्ती
दान द्यावे रखुमापती ।।

........................................

आस = इच्छा