विद्यार्थी

तुझ्या स्मरणांचे हृदयातले पान जीर्ण झाले आता
भेटून पुन्हा नव्याने ती जुनी ओळख ताजी करू आता
तुझ्या आठवांचे स्मरण चित्र पुसट झाले आहे
मोगऱ्याचा स्मृतिगंध तुझ्या तरी श्वासांत आहे
तू गायल्या गीतांची झाली विरळ लकेर आता
आपल्या नात्याची ओळख कशी दाखवू आता
कॉलेज च्या चौका समोरचे कॅफे आहे तिथेच
विद्यार्थ्यांची गर्दी तशीच,फक्त नाही तू नी मीच
हे सर्व घट्ट पकडून ठेवले तरी चालले निसटून
काय करू,आणू कसे जे गेले क्षण विसरून
कधी तरी तुला आठवतात का ते दिवस जे गेले निघून
की क्षण काही सोडता बाकी सारे तुही गेली विसरून

नमस्कार,

आर्थिक साक्षरता हा विषय शालेय अभ्यासक्रमात दुर्लक्षित विषय आहे. नविन शैक्षणिक धोरणात तो आता अभ्यासक्रमात घेण्यास सुरुवात होत आहे. मी आमच्या स्टार्ट अप च्या माध्यमातुन या विषयावर काम सुरु केले आहे. त्यासाठी गेमिफिकेशन या पद्धतीने मुलांना आवडेल असे खेळ आपण देउ शकतो का यावर शोध सुरु आहे.

आर्थिक साक्षरता या विषयावरील रॉबर्ट कियोसाकी यांचेसारख्या लेखकांची पुस्तके भारतात उपलब्ध आहेत. परंतु त्यांचे गेमिफिकेशन केलेले खेळ भारतात उपलब्ध नाहीत. ते अमेरिका अन युरोप मध्ये उपलब्ध आहेत. तेथुन ते भारतात आणता येतील का?

✪ शाळा सोडून जाणा-या शिक्षिकेद्वारे विद्यार्थ्यांसाठी आकाश दर्शनाचं आयोजन
✪ ८० हून अधिक मुलं, ३५ हून अधिक पालक, शिक्षक व ग्रामस्थांचा सहभाग
✪ बलून प्रज्वलनाद्वारे सत्राची सुरुवात!
✪ औरंगाबादच्या लाडसावंगीजवळ गवळीमाथा येथील सुंदर आकाश
✪ ग्रह, तारे, तारकागुच्छ, तेजोमेघ आणि "शाळा चांदोबा गुरुजींची"
✪ धुमकेतू बघण्याचा दुर्मिळ अनुभव आणि डोळ्यांची तपासणी!
✪ समंजस ग्रामस्थांचा आणि उत्साही विद्यार्थ्यांचा सहभाग
✪ विद्यार्थी नव्हे, ही तर सावित्रीची लेकरं!
✪ अंधारलेलं आकाश पण अनेक उजळलेल्या चांदण्या

पुरस्कार

फोनची रिंग वाजली तसं आचार्य सरांनी त्यावरील नाव पाहिलं.

फोन प्रथमेशचा होता. प्रथमेश त्यांचा विद्यार्थी आणि आताचा प्रकाशकही!

``सर, तुमची प्राक्तन कादंबरी राज्य पुरस्कारासाठी पाठवली आहे. सर, ही तुमची आत्तापर्यंतची सर्वात अप्रतिम कादंबरी उतरलेली आहे. याला साहित्य अकादमीचा पुरस्कार मिळाला तरी मला आश्चर्य वाटणार नाही. त्यामुळे राज्य पुरस्कार नक्कीच मिळेल असं वाटतंय.``

सर यावर काहीच बोलले नाहीत. प्रथमेशच पुढे म्हणाला,

सारी उम्र हम मर मर के जी लिऐ एक पल तो अब हमे जिने दो जिने दोओओ.....हे बोल आहे 3 ईडीयट्स मधल्या गाण्याचे,रोज तीच न्युज,पुन्हा तोच शब्द,पुन्हा तेच मन हेलावुन सोडणारे दृष्य,पुन्हा एकदा परीक्षांच्या वाढवल्या जाणार्‍या तारखा,हे सगळ होत असतांना अवतीभोवती होत जाणार वातावरण आणी या सगळ्यामध्ये विद्यार्थ्यांंची बिकट होत जाणारी मानसिकता,मध्येच असं वाटु लागतं की कदाचित एक दिवस हे सगळ संपेल,भीतीत वावरणाऱ्या या जगात जगण्याची एक उम्मीद पुन्हा मिळेल पण पुन्हा तोच भीतिदायक कानात घुमणारा अँब्युलन्सचा आवाज,पुन्हा तेच ओसाड पडलेले रस्ते,सध्या चालु असलेल्या कोरोना युद्धात शत्रू कोण आणी मित्र कोण हेच विद्यार्थ्या

माझा दूरशिक्षणातिल विद्यार्थी

मसुरकरांचा रत्नागीरीवरून फोन आला "बाई उदयाला पुण्याला काही कामासाठी येतोय.तुम्ही आहात ना पुण्यात?बरेच दिवसात भेटलो नाही.असलात तर स्वारगेटहून थेट तुमच्याकडेच येतो.

"मॅडम न म्हणता बाई म्हणणारा हा एकमेव विद्यार्थी.त्यांच्या बाई म्हणण्यात आदर,विश्वास, जिव्हाळा सगळच असत.म्हणून हे बाई म्हणण मला नेहमीच भावत.

मराठी दिनानिमित्त अमराठी लोकानी मराठी बोलण हा विषय आला आणि माझ्या आजुबाजूचे अनेक अमराठी डोळ्या समोर आले. तुळू मातृभाषा असून मराठीत व्याख्यान देणार्‍या मराठीतून पुस्तके लिहिणार्‍या आमच्या माजी कुलगुरु हिरा अध्यन्ताया, कर्नाटकातून आले तेंव्हा एक शब्दही मराठीत बोलू न शकणारे पण आता अस्खलित मराठीत व्याख्यान देणारे, वृत्तपत्रात मराठी लेखन करणारे संस्कृत विभाग प्रमुख श्रीपाद भट, पार्किन्सन्स मित्र मंडळात शुभंकर असलेल्या कानडी मातृभाषा असलेल्या भैराप्पांची पुस्तके मराठी आणणार्‍या, पार्किन्सन्सवरिल इंग्रजी पुस्तकाचा मराठीत अनुवाद करणार्‍या आशा रेवणकर.

नमस्कार, आज मी आपल्याशी ग्रामीण भागातील एका महाविद्यालयाचा प्राचार्य म्हणुन संवाद साधत आहे. आमचे महाविद्यालय अहमदनगर जिल्ह्यामध्ये शेवगांव या तालुक्याच्या ठिकाणी आहे. आमच्या महाविद्यालयात आम्ही पुणे विद्यापीठा द्वारे चालवली जाणारी "कर्मवीर भाऊराव पाटील- कमवा आणि शिका" योजना सुरु केलेली आहे. २०-२५ विद्यार्थी विद्यार्थीनी त्यात सहभागी होउन आपल्या शिक्षणाचा खर्च सांभाळण्याचा प्रयत्न करित आहेत. ग्रामीण आणी दुष्काळग्रस्त भाग असल्याने विद्यार्थ्यांची आर्थिक परिस्थीती बेताची आहे. आमचे महाविद्यालय त्यांना पाठबळ देत आहेच.