परमजितने हातातलं साप्ताहिक रागारागाने भिरकावलं. किती आतुरतेने वाट पाहत होता तो या साप्ताहिकाची. न्यू यॉर्कमधल्या अतिशय प्रसिद्ध साप्ताहिकाने त्याची मुलाखत घेतली होती. शहरातील सर्वोत्कृष्ट तरुण वकील परमजित अरोरा! गेल्या दोन महिन्यात असंख्यवेळा त्यांच्यांशी बोलण्यात, माहिती देण्यात गेले होते. पण प्रत्यक्षात साप्ताहिकाने त्याच्याच कार्यालयात काम करणार्‍या होतकरु स्त्री वकिलाची मुलाखत छापली होती. परमजित चांगलाच वैतागला. स्वत:ची मुलाखत न आल्याचं त्याला विशेष दु:ख झालं नव्हतं. राग आला होता तो साप्ताहिकाने स्वत:च संपर्क साधून त्याचा वेळ अशारितीने फुकट घालवल्याचा.
परवा मुंबई - पुणे प्रवासात मस्त धुकं भेटलं. दुपारी नऊ -साडेनऊला सुर्य चंद्रासारखा दिसत होता, मधूनच दिसेनासाही होत होता!
मोबाइलने, बसच्या काचेतून काढलेले फोटो आहेत, समजून घ्या!
मी लिहावं... असं आता उरलय काय?
तिनं वाचावं... असं वेगळं घडलय काय?
तिचा अबोला... माझी शिष्टाई...
रोजचाच मामला झालाय सारा....
दवबिंदूंचा ओलावा सोडून,
त्यांच्या लखलखाटात रमलेला मी...
ओलावा कधी विरून गेला, कळलेच नाही
कदाचित तिनेच जपून ठेवला असेल कुठेतरी
हृदयाच्या खोल कप्प्यांत
खोटं चमकणं तीला जमलं नाही,
यात तिची काय चूक म्हणा
मीच समजून घ्यायला हवं होतं...
हे जगच काजव्यांचं...
काजव्यांच्या मागे धावता धावता
चंद्र कधी नजरे आड झाला, कळलेच नाही
कदाचित असेल इथेच कुठेतरी,
तिच्या डोळ्यांत खोल खोल
मला शोधणं जमलं नाही,
यात तिची काय चूक म्हणा
मीच नीट शोधायला हवं होतं...
