श्री ला रंगकाम खूप आवडते, नेहमीच काही न काही चालू असते. ड्रॉविंग बुक तर कितीतरी भरलेत. मी पण जमेल तसे प्रिंट आऊट आणून देते त्यात तो रंग भरत असतो. जेव्हा ह्या उपक्रमाबद्दल कळले तेव्हा दोन प्रिंट गाडीचे अन एक त्याच्या आवडत्या छोट्या भीमचे. तेच इकडे देत आहे. त्याने जमेल तसे त्याच्या वयानुसार (वय वर्षे पावणे चार) रंगवले आहेत.
ही दुसरी
समुद्राने वेढलेलं, एक चिंचोळ्या साकवाने किनार्‍याला जोडलेलं डोगराळ बेट. स्तब्ध घनदाट जंगलाने आच्छादलेलं. तिरिप जमिनीवर पोहोचणार नाही असं निबिड. मधोमध अंगाफांद्यांनी बहरलेला डेरेदार वृक्ष, त्याच्या काही फांद्या खोडाला चिकटलेल्या. सापासारखे वाटोळे फेर धरत धरणीत सामावलेल्या. समुद्राची गाज आहे, पण.. वारा तर सोडाच तिकडची हवा इतकी कुंद की श्वास जड व्हावा.
त्या रात्री रुपेरी प्रकाशात वाळूवर तीन जणांच्या पावलाचे ठसे. दोन जंगलात जाणारे आणि एकच परत येणारा, तिचा.
-
-
-
नाव वाचून काहींना वाटेल काहीतरी हटके बघायला मिळणार इथे. तर तस काही नाहीये. हे तमिळ नाव आहे. Thengai refers to Coconut, Paal means Milk and Sadam denotes rice. म्हणजे कोकोनट मिल्क राईस आणि आपल्या नारळीभाताचा सख्खा चुलत भाऊ. तुम्ही याला मखमली पुलाव पण म्हणू शकता टेक्ष्चरमुळे.
पदार्थ कॉमन आहे म्हणून जरा नाव वेगळं शोधावं म्हंटलं. संयोजकांच्या 'जुनी कढई नवी उपमा' या घोषणेचा परिणाम असावा बहुदा 
जंगलातले उंच वयोपरत्त्वे वठलेले झाड. मुळावर उठलेल्या वडवानला थोपवत अजुनतरी ताठ. इथल्या प्रजातींचे जैववैविध्य जपले, मूळच्या आणि नंतर रुजलेल्या; आता इथल्याच झालेल्या जाती जपल्या म्हणून सुबत्ता होती, पूर्वसुरींचा वसाच! पण टोलेजंग इमारती बांधणार्‍यांना त्याचं काय? एकाच साच्यातले पांढरे ठोकळे जोपासायचे, अफरातफर, सग्यासोयर्‍यांना कंत्राटं आणि नटलेलं जंगल उध्वस्त! सीमेवर भिंत उभारुन वारा थोपवायच्या, पूर्वीचं वैभव दाखवायच्या वल्गना!
वठलेल्या झाडावर हल्ला सोपाच, शकले उडू लागली आणि सार्‍या जंगलाचेच अवसान गळाले.
मायबोली गणेशोत्सव २०२४ - उपक्रम व स्पर्धा :
यावर्षीच्या सर्व उपक्रम आणि स्पर्धा एकत्र, एकाच ठिकाणी पाहण्यासाठी हा धागा.
अधिक माहितीसाठी खाली दिलेल्या उपक्रम व स्पर्धांच्या लिंकवर क्लिक करा.
मायबोली गणपती प्रतिष्ठापना
https://www.maayboli.com/node/85615
आमच्या घरचा बाप्पा
https://www.maayboli.com/node/85598
अंत: अस्ति प्रारंभ: - १ - { पूर्वजाची डुलकी } - {SharmilaR }
रस्त्यावरच्या झाडाआडूंन तो डोंगराकडे बघत होता. सोनेरी उन्हात त्याला तिथे वरपर्यंत जायची इच्छा होत होती. पण त्याच्या खापर.. खापर.. पणजोबांपासून कुणीही कधी तिकडे गेलं नव्हतं.
खूप पूर्वी त्याच्या कुण्या एका पूर्वजाने त्या वाटेवर जर्रा डुलकी घेऊन शर्यत हरली काय .. अन त्याचा शाप म्हणून अगदी जोडनाव असल्यागत डोंगरापलीकडच्या समुद्र किनाऱ्याहुन ‘कूर्मगती’ बरोबर कायमचं त्यांच नाव जोडल्या गेलं होतं.
अजूनही तिथे ‘गर्वसे’ शेकडो वर्षांपूर्वीच्या त्या घटनेचं कथन होत असतं म्हणे ‘त्यांच्या’ कडून!
डिस्क्लेमर: पक्के चहाबाज असाल तर या शिर्षकातला 'टी' तुम्ही वाचू नका . फुल चहाचे अपभ्रंश करुन लिहीलेल्या शब्दातल्या 'चा' कडेही तुम्ही बघू नका. पण एक वेगळ्या स्वादाचे पेय म्हणून एकदा तरी नक्की करुन बघा. करायलाही फार कष्ट नाहीत.
चला मग करुन बघुया हे दोन चहा
१) गोकर्ण फुलाचा चहा आणि २) जास्वंद फुलाचा चहा
प्रचि:
डोंगराच्या पायथ्याशी तिला हालचाल जाणवली. तिने धोका ओळखून इतरांना बोलावले. घाबरतच सगळे जमा झाले.
त्यांना धीर देण्यासाठी ती बोलली. "ते चोर इथे पोचतील पण घाबरून जाऊ नका. दर वेळेला आपल्या घरांवर ते हल्ला करून आपली संपत्ती घेऊन जातात. पण या वेळी आपण त्यांना हल्ला करायला वेळच द्यायचा नाही".
पोचल्यावर चोरांतील एकाने मशाल पेटवायला घेतली तेवढ्यात लपून बसलेला एक गट एकजुटीने त्यांच्यावर तुटून पडला. त्यांना सुरक्षाकवच घालायला सुद्धा वेळ दिला नाही. ते चोर जोरजोरात आक्रोश करू लागले आणि सैरावैरा धावू लागले.
एखादी एपिफनी मोमेन्ट असते जेव्हा आपल्याला कोणाच्या तरी डोळ्यात, पूर्वीचे, अगदी पूर्वीचे आपण गवसतो. अचानक आपल्याही विस्मृतीत गेलेले आपण कोणाच्या तरी शब्दांत, नजरेत आठवुन जातो. काय मस्त वाटतं तेव्हा. आणि ते कोणी म्हणजे अगदी नेहमी १००% नेहमी आपली लाडकी मैत्रिण असते जिला आपण भारतात गेल्यावरती आवर्जुन भेटत असतो. कारण मध्ये पूलाखालून कितीही पाणी गेलं असलं तरी तिच्या डोक्यात आपला तोच स्नॅपशॉट असतो. तेच कॅरेक्टर फ्रीझ झालेलं असतं मग ते पूर्वी लिहीलेली तोडकी मोडकी कविता असेल, पूर्वीच्या काही व्हल्नरेबिलिटीज असतील किंवा काही आवडीनिवडी असतील.
यंदाच्या १५ ऑगस्टला खरंतर एक संकल्प केला होता तो म्हणजे, आता किमान एक महिनाभर तरी कुठलाही नवा लेख लिहायचा नाही. कारण ? कारण फक्त एक - मनावर संयम. लिहायचेच नाही असे एकदा ठरवले की आपोआप आपले वाचन, मनन आणि चिंतन वाढते. एरवी नवे लेखनविषय शोधण्यासाठी मनात सतत जो एक कोलाहल चालू असतो तोही थांबतो. खरं म्हणजे त्या संयमाचा शांतपणे अनुभव घ्यायचा होता.
