१) जनरलायजेशन.. प्रत्येक गोष्टीचा स्वतंत्र अभ्यास करणं खूप बोजड होईल म्हणून साधारणपणे समान गुणधर्म असलेल्या गोष्टींचा एक गट करायचा.. मग त्यातूनही प्रत्येकाचे काही वेगळे गुणधर्म रहातातच, त्याचा वेगळ्याने अभ्यास करायचा..म्हणजे एकूण एकच. माझं जनरलायजेशन केलेलं मला आवडत नाही. चांगलं म्हटलेलंही आवडत नाही, वाईट म्हटलेलंही.. आवडत नाही म्हणण्यापेक्षा पटत नाही. मी चांगली किंवा वाईट कशी असू शकते? मी माझ्याइतकीच चांगली आणि वाईट आहे, कमी नाही जास्त नाही. पण आता कोणत्याही एका बाजूला जायचं म्हणजे परत जनरलायजेशन आलं. म्हणजे शेवटी सगळंच व्यर्थ..
२५/१०/१९८१
आपल्या माणसांचा आनंद, समाधान आपणच शोधायचा आणि वाटायचा. सुहासदा - सुमीचा आनंद बघून मला आनंद झाला. आता आयुष्याच्या वळणावर मागे वळून बघण्याची हिम्मत होत नाही. आठवणी दाटून आल्यात तरी मी घट्ट डोळे मिटून घेते, मुठी आवळून घेते. ना कागदावर टिपते, ना उजळणी करते. त्या जिथून आल्या तिथे परत पाठवते.
डोळे उघडले की उरतो फक्त मी आणि माझे वर्तमान. त्या वर्तमानातच मी जगते
२१/११/१९८१
न्यूटन, स्टिफन हॉकिंग, बेअर्ड, ग्रॅहॅम बेल, मॅक्सवेल, डार्विन या सारख्या शास्त्रज्ञांचा, शॅकल्टन, कॅप्टन कुक सारख्या धाडशी माणसांचा व चॅप्लिन, ज्युली अँड्र्यूज सारख्या अभिनेत्यांचा इंग्लंड हा देश असल्यामुळे मला इंग्लंड मधे यायच्या आधी आणि आल्यानंतर काही दिवस इथल्या प्रत्येक माणसाबद्दल प्रचंड आदर वगैरे वाटायचा. इथले सर्व लोक प्रचंड हुशार, कामसू व प्रामाणिक असतील हा गैरसमज त्यातूनच झालेला!
७/६/१९८१
आज रोज सारखी खुप दमले आहे. मी बळेबळेच अभ्यास बंद करुन झोपी जाणार तेवढ्यात ....रात्री अकराच्या सुमारास फोन वाजला.....इतक्या रात्री कोणाचा फोन आला या भितीने आम्ही तिघेही हॉलमधे आलो. फोन प्रसन्नाच्या बाबांचा होता...त्याचा देहरादूनला अपघात झाला एवढच सांगितले.....तो कसा आहे...कुठे आहे.........माझ्या डोक्यात विचित्र विचार येउ लागले...हातापायाला मुंग्या आल्या.....शरीर बधीर झाले...... प्रसन्नाचे आईबाबा पुण्याहून देहरादूनला निघणार होते.....काळजी करु नको तो सुखरुप आहे. आम्ही तिकडे पोहचल्यावर फोन करतो.
१७/११/१९८०
प्रसन्नाचं ट्रेनींग संपत आलं.....त्याची पासिंग आउट परेडची तयारी सुरु आहे. तो आल्यावर सगळे प्लॅन करता येतील...
आज हॉस्पिटलचा राउंड घेतांना जनरल वार्डातील एकोणीस नंबर बेडवरती आजी रडतांना दिसल्यात. त्यांना दोन तीन दिवसात डिस्चार्ज मिळणार.....ठणठणीत बर्‍या झाल्यात तरी रडत होत्या. मी मेले असते तर लेकरांनी आनंदात स्मशानात नेली असती...बरी झाले आता कुठे जाऊ.......मी एकून गारच झाले.....सिस्टरने सांगितले....आजरपणाचा खर्च म्हणून यांनी मुलांनी दिलेले पेपर्सवर सह्या केल्या...कालपासून कोणी भेटायला पण आले नाही.....डिस्चार्ज मिळाल्यावर कुठे जाणार म्हणून केव्हाच्या रडत आहेत......
३०/५/१९७७
किती दिवस झालेत डायरी लिहायला जमलेच नाही. कदाचित आयुष्य सुरळीत सुरु आहे म्हणून किंवा कुठलीच उर्मी उरली नाही म्हणून......एकेक दिवस पुढे सरकत होता त्यासोबत माझे आयुष्य पण.
प्रिय मायबोली,
'मैत्री'दिन म्हणताच पहिले आठवली ती तूच ! आपली ओळख तशी अलीकडचीच. माझ्या मनाचा कुठलाही प्रदेश तुला आंदण मिळाला नसतांना आपसुक रुजलेलं आपल्या मैत्रीचं बीज...
तुझी पहिली भेट अजून आठवतेय - गवसणीतून काढलेली सतार असते नं, मैफिलीसाठी जुळवलेली - तशी मनाची अवस्था होती - झंकारण्यासाठी, व्यक्त होण्यासाठी आतूर... अन् एका रेखीव क्षणी तू दिसलीस ! एखाद्या कुशल कलावंताच्या सराईत बोटांसारखंच तुझं अस्तित्व मनाच्या तारा छेडून गेलं. त्या साध्या असण्यातून मैत्रीसाठी तू घातलेली साद - काय विलक्षण सम साधली गेली मग !
परवाच माझ्या फेसबुकच्या भिंतीवर एक नवीन 'पोस्टर' लावले गेले. ( wall वर post करणे ह्याचा मराठीतला वापर म्हणा हवं तर - 'पोस्टर' लावणे! आणि 'wall ' असल्यामुळे व्यावहारिक देखील! असो..
ऋतुराज, काय छान आहे कि नाही माझ नाव? ऋतूंचा राजा जो वसंत, म्हणजेच ऋतुराज! मला माझ्या नावाचा फार अभिमान आहे! माझ्या आई-वडिलांनी माझ्या करिता जेवढ्या चांगल्या गोष्टी केल्या त्या पैकी ही सगळ्यात चांगली गोष्ट - म्हणजे माझे नाव ऋतुराज ठेवले ही!
नाही तर विठ्ठल वाघचौरे! हे काय नाव झाले? ना आकार ना उकार, किती ओबड दोबड! असो, या नावाबद्दल आणि व्यक्तीबद्दल लवकरच सांगीन - पण प्रथम माझ्या बद्दल!
मायबोलीचे मोबाईल अॅप (अँड्रोईड + आयओएस) सर्वांसाठी उपलब्ध आहे.
