(!)

मळवटभरल्या आकाशातून
जोहार करावे तश्या
चांदण्या पृथ्वीच्या
अंग्नीकुंडात कोसळत
जातात
अन
सतीत्वाच्या भावनेचे
काळेकभिन्न आकाश
रिकामे होते.

सर्वत्र शुष्क एकांतभावना
पसरून राहते,
रक्तास आसुसलेली
पिशाश्चवाघळे फिरू
लागतात
अन
अजस्त्र उल्कापातासम आग
सर्वत्र भरून राहते
त्यात मन मारल्या
शरीराच्या आहुती
पडत राहतात.

जीवनहीन अस्तित्व
सर्वत्र भरून राहते,
आवेगी दुखाचे हिम कोसळून
सारा आसमंत
पांढूरका होतो
शरीरमारल्या विधवेच्या
कपाळासारखे
सुन्न पडलेले अस्तित्व
मग
निकाराने झुंजू लागते
अणुमात्र उरल्या
पेशीसाठी.

पराकोटीच्या काट्यांवर

आव्हान देवूनी सामोरी
उभा मदनाचा पुतळा
कुणी एकटाच गोंधळलेला
भोवती घट्ट गोतावळा ||

कैफास शरण जाता
भीड कशाची शरीरास
उठणा-या लाटा थोपविता
प्रयास पडती शरीरास ||

कुणी म्हणुनी सांगावे
मना संयम राख
वणवे पेटले वासनेचे
करिती शरीर बेचिराख ||

मोह कोसळूनी पडता
भानास येते ग्लानी
बेधुंद मनावर ओघळते
अनामिक एक मोहिनी ||

टाळू म्हणता टळेना
शरीरज्वर हा बेफाम
गार पडल्या तिमिरात
कपाळी साकळे घाम ||

विजयकुमार.........

०७/ ०९/ २०१०, मुंबई

तू आत कुठेतरी
खोल काट्यासारखा
रुतलायसं
अन् आता त्या आठवणींचा
नायटा झालायं ठुसठुसणारा !

जगण्याची कसरत कराव्या
लागणा-या जगात
आता तुझी सर्कस चालू आहे,
माझ्या कोवळ्या मनाचा
प्रवास
जुन होत चाललेल्या
शरीराला घेवून तारेवरची
कसरत करत आहे !

तू उमटवलेल्या
काळोखरेघांची
आता नक्षी झालीयं,
नक्षीदार गुंत्यात
गुंतून,
मी स्वत:लाच शोधात आहे !

तू दाखविलेल्या शिसारी
स्वप्नात
अडकलेलं माझं मन
आरशीसारखं स्वच्छ,
पारा उडाल्यासारखं
चित्रविचित्र प्रतिबिंब
दाखवीत आहे !

पिवळसर कागदावरच्या
धूसर शब्दातलं पत्र
उघड गुपित सांगून गेलं
आता सर्कस बंद पडली आहे,
खोल कुठेतरी

होय
हि सजाच आहे
तिच्या शृंगारसुखाला
अजगरी वेटोळे दिल्याची
तिच्या रात्रींच्या चांदण्या
हिरावल्याची ...

भोगतो आहे
हि सजा
म्हणून तो आजही
फाटकी छत्रीच नेतो
खूपच पाउस आला कि
वळचणीला जातो
भिजून आला कि
मला टाळतो...

सजेचे भांडवल
करू नये
ती शरीराचा
तळतळाट करून मेली
तिचा नासला गर्भ
ओट्यात टाकून गेली
आणि हि
प्रतारणेच्या आगीत
होरपळत आहे
व्याभिचाराचे आसूड
अंगावर फोडून
चामडीची लक्तरे
लोंबकळवत
माझ्याकडे निराशेने
बघत.............

रोज भोगतोय
सजा
ती डोळ्यात प्राण
आणून वाट भिजवते
पण
मदिर नासले नरडे
ओले होत राहते
तिच्या पदरातून पूर

खरं तर आता शोध लागल्या सारखा वाटतो !
पण तसं नसतं, खूप लांब असलेलं धेय, अगदी जवळ
आल्यासारखं वाटत, तसा अंधारात चालताना मी सावध असतो,
पण अंधार त्याहूनही सावध, फक्त घनदाट काळोख दाखवतो,

मग स्वप्ने तुमची तुम्हीच पहा,
रात्र आणि स्वप्ने हे गणित तुमच्यासाठी,
स्वप्नांना काय ? तुम्ही रात्री बघा नाही तर दिवसा,

टाळु म्हणता न टाळता, काट्याची वाट धरायची,
काटा का ये म्हणतो ? तरी पण जाणून न जणल्यासारखे
करायचे, भांपकपणा दुसरे काय !

आता मला काय वाटते आणि शरीराला काय वाटते ?
ह्याचा विचार मी करायचा की शरीराने ? पण नाही,
शरीराचा विचार न करता मी काटे वेचले तर काय होणार !
नुस्ती कुचंबणा ,

अंतरीच्या वेदना जाणल्याचे
भास निर्माण करता येतात,
वेदना बनून,
वेदना वाहता येत नाहीत !

काटा रुतण्याइतकं
दुख सहज असतं तर
जगात फुलांपेक्षा
काट्यानीच स्वागतसंमारंभ
सजले असते !

पाठीला झाडू बांधून
गळ्यात मडके घेऊन
चालण्यातली आवहेलना
कुणालाच कळु शकत नाही !
मग दावा का करायचा
वेदना जाणविल्याचा ?

अत्याचाराच्या सगळ्याच
बाजू आत्याचाराइतक्याच
काळ्या असतात,
गौरत्वाला त्या रुतणार्‍या
फुटलेल्या काचेसम भासतात !
काळा गोरा भेदभाव करत मग
आम्ही काळ्या विठोबाला का कवटाळतो ?

मग कुणी हा दावा का
करायचा,
वेदना कळल्याचा ?
त्या जाणवाव्या लागतात
त्यांचे कधीच प्रदर्शन नसते,

प्राचीन काळविहीरीच्या तळाशी
निळ्याशार पाण्यात
आठवांच्या शेवाळ्याखाली
जाणीवांचे मीन तडफत असताना,
तू आरसा होऊन
जीवनदायी प्रकाशाचे कवडसे
पोहचवू नकोस !

कण कण जळुन आता
फक्त राख उरली आहे,
कुठेतरी ठिणग्या पुरल्यात
त्या उकरुन तू स्फुल्लिंग
चेतवु नकोस,
थोडी धग जपून ठेव
ह्या नश्वर शरीरासाठी
लगेच पेट घेईल
हे प्राण त्यागले शरीर
कात टाकल्या सर्पानी वेढलेले !

अंधार्‍या माजघरात हातानी
डोळे गच्च दाबून तू
पिशाश्चयोनीतील भयरंगाना जागे
केले असतानाच,
हळूच हात काढून, मिठीत घेऊन
गळ्यातील फास सैल केलास,
आज हे शक्य नाही !
फासांचे अजगर बनून
मला विळखा घालताहेत,

आता उठावे पंख घेवुनी
वेगे भेदावे उंच गगनाला
सुर्यामागे जाउनी लपुन राहावे
लागावा ना मागमूस कुणाला !

भले बेहत्तर राख जाहली
परत फिरुनी यावे धरणीवर
कण कण होवुनी तरंगावे
रानोमाळी बागडणा-या वा-यावर !

स्वप्नात जावूनी वेचावे मोती
भले जागेपणी हाती पत्थर
पत्थारातुनी लेणी कोरीव उठवू
असेल नशीब जरका बलवत्तर !

वेचुनी काटे काढुनी जर
विणावे कलाबुती वस्त्र जरतारी
गोळा करुनी आनंदाचे गाठोडे
फिरावे भूतली सुख सौदागरापरी !

हसतील शहाणे म्हणतील वेडा
तमा कशास कुणाची बाळगावी
दुख मिळाले जरी अपरंपार
बिरुदे म्हणुनी शिरी वागवावी !

फोडुनी खडक उठवाव्या वाटा

संयमवेशीवरील लावण्यतडागात,
कौमार्यकळ्याना
वासनेचे स्थलांतरीत पक्षी
जेव्हा हुंगायला लागले
तेव्हा तू
आससक्तीच्या वैराग्य जलचक्रात
स्वप्न त्यागल्या मीनांना
धुंडाळत होतास !

स्थलांतरीत पक्ष्यानी
कळ्यांचे फूल केल्यानंतरही
तू वाट चुकलेल्या स्वप्नमीनांचे माग
सोडले नाहीस,
तळे गोठले,
पक्षी मार्गस्थ जाहाले तरी
तू तसाच तळ्याकाठी
निशब्द राहिलास
का ? कशासाठी ?

कळफुललेल्या पाकळ्यानी
गोठिव तळमंच
फुलारून गेला तरी
तुझी वैराग्यजाळी गोठणतळ्याखाली
तशीच विहरत होती ,
गोठल्या तळ्याबरोबर तुही
कसा गोठलास ?

ह्या वसंतात बलात्कारी
पक्ष्यानी तडागच त्यागला,
कळ्यान् शिवाय तडागही
भरलाय,