काही काळापूर्वी एका आस्थापनेत प्रशिक्षण देण्याकरिता गेलो होतो. प्रशिक्षणाचा विषय होता - समस्या सोडविण्याची तंत्रे (Problem Solving Techniques). समोर बसलेल्या प्रशिक्षणार्थींना मी समस्या सोडविण्याचं माझं नेहमीचं तंत्र सांगत होतो. गुंतागुंतीची क्लिष्ट अशी काही समस्या नसतेच मुळी. असा काही असतो तो आपला तिच्याकडे बघण्याचा दृष्टिकोन. जगाच्या दृष्टीने अतिशय गुंतागुंतीच्या वाटणाऱ्या समस्या केवळ काही सोप्या कल्पना वापरून सोडविल्या जाऊ शकतात (Complex Problems can be solved using simple ideas). खरे तर व्यवहारातील अनेक समस्या या आपण कुठलेही उपाय वापरण्याआधीच सुटलेल्या असतात.
स्त्रियांबाबत केली जाणारी हिंसा ही काही नवीन गोष्ट नाही. परंतु दिवसेंदिवस या हिंसेचे वाढत चाललेले उग्र रूप ही एक अत्यंत चिंतेची व शरम आणणारी वस्तुस्थिती बनत चालली आहे. आजूबाजूच्या या परिस्थितीकडे काणाडोळा करून उपयोग नाही, कारण त्याची झळ कधी तुम्हांला लागेल ते सांगता येत नाही. अनेकदा स्त्रियांचे बाबतीत घडणारा हिंसाचार हा त्यांच्या जोडीदाराकडून होतो. इ.स. २०१२मध्ये हत्या झालेल्या स्त्रियांमधील जवळपास अर्ध्या स्त्रिया त्यांच्या जोडीदाराकडून किंवा कुटुंबसदस्याकडून मारल्या गेल्या.
स्त्रीभृणहत्या - जबाबदार कोण?
अय्या, हा कसला बावळट प्रश्न? उत्तर सरळ आहे. पति, कधी कधी पत्नी, त्यांच्यावर दबाव आणणारे सासू सासरे आणि याचा फायदा उठवणारे डॉक्टर !
मात्र ‘उत्तर’ आणि ‘समाधान’ यात फरक असतो. राजकीय पुढार्‍यांकडे आपल्या प्रत्येक प्रश्नाचं उत्तर असतं. समाधान मात्र नसतं. कारण समाधान होण्यासाठी खोलात जावं लागतं. वरवरचा विचार पुरत नाही. या हत्येत प्रत्यक्ष वा अप्रत्यक्षपणे सामील होणार्‍यांवर घणाचे घाव घातले पाहिजेत यात शंकाच नाही. त्याचबरोबर अशी परिस्थिती येणारच नाही यासाठी पावलं उचलली पाहिजेत.
सध्याच्या तरुणाईत स्वतःच्या हिमतीवर शिकण्याची व स्वतःच्या पायांवर उभे राहून आपल्या आवडत्या कार्यक्षेत्रात पुढे काम करण्याची प्रवृत्ती वाढीस लागलेली दिसते. हे चित्र निश्चितच सुखावह आहे. याच पिढीच्या एका एकवीस वर्षांच्या तरुणीशी माझी काही दिवसांपूर्वी ओळख झाली. तेजल देशपांडे! एक हसतमुख, प्रसन्न व्यक्तिमत्त्व. पंचतारांकित हॉटेलमधील कामाचा अनुभव गाठीशी असलेली ही एक उदयोन्मुख शेफ, पर्यटन विषयातील पदवीधर आणि काही दिवसांतच एका आंतरराष्ट्रीय एअरलाईन्समध्ये रुजू होणारी हवाईसुंदरी. शिवाय हे सर्व शिक्षण तिने स्वतःच्या हिमतीवर, 'कमवा व शिका' या तत्वावर घेतले आहे हे विशेष!
बरेच दिवस हा विषय मनामध्ये घोळत होता. काहि बाफ वर या विषयी थोडीफार चर्चा झाली आहे.
तर लहान मुलांची शाळा हा अगदी कळीचा मुद्दा बनला आहे. काहि ठिकाणी तर त्यावर राजकारण केले गेले. पेपरमध्ये कित्तेकदा सकाळी ४-५ वाजल्यापासुन प्रवेश अर्ज मिळवण्यासाठी लागलेल्या रांगांचे फोटो आले. काहि शाळांमध्ये प्रवेश मिळावा म्हणुन लोक लोकप्रतिनिधींची चिठ्ठी घेउन येतात तर काही ठिकाणी पैसे. याउलट काहि शाळा मुलांअभावी बंद पडताहेत (या सगळ्या सरकारमान्य नगरपालिकेच्या, महानगरपालिकेच्या अथवा जिल्हापरिषदेच्या आहेत ज्या पटसंख्येअभावी बंद पडायच्या मार्गावर आहेत) याची कारणे सर्वश्रुत आहेत त्याबद्दल कृपया इथे चर्चा नको.
बहीणीच्या मुलाची कॉमन प्रोएफिशियन्सी टेस्ट अर्थात सी.पी.टी. आहे ह्या वर्षी , ही खुप कठीण असते असं ऐकलंय , त्याचा अभ्यास कसा करावा , कुठल्या गोष्टींवर जास्त भर द्यावा याची माहीती हवी आहे, मेहनत करण्याबरोबर कूठ्ल्या ट्रिक्स आहेत की जेणेकरुन टेस्टमधील निगेटीव मार्कींग कमी करता येईल, पेपर अगदी वेळेत पुर्ण करता येउ शकतो.
ईथल्या जाणकारांच्या मार्गदर्शनाची गरज आहे.
नमस्कार,
एका नातलगाचा पाल्य सध्या चौथ्या इयत्तेत शिकत आहे. पुढिल शिक्षणासाठी त्याला भोसला मिलिटरी स्कूल मध्ये दाखल करावे असा त्यांचा मानस आहे. शाळेची वेबसाईट त्यांनी पाहिलेली आहे. तिथले प्रवेश पाचवी पासून सुरु होतात अस लिहिलेलं आहे. तर ह्या शाळेसंबंधी माहिती हवी आहे. एकंदरितच सैनिकी शाळा, त्यांचा अभ्यासक्रम, शिक्षणपद्धती , त्यांची फी, पुढे सैन्यात प्रवेश करण्यासाठी मिळण्यार्या संधी याबाबतही माहिती हवी आहे.
मायबोलीकरांचे याबाबतीतले अनुभव जाणून घ्यायला आवडेल.
काही दिवसापूर्वीच नालंदा विद्यापीठामध्ये पुन्हा विद्यादानाचे काम चालू झाले आहे अशी बातमी वाचली. जवळ जवळ ८०० वर्षाहूनही अधिक प्राचीन, जगातील सर्वोत्कृष्ठ विद्यापीठांपैकी एक असे हे विद्यापीठ भारतीयांच्या अभिमानाचे स्थान होते. आज तिथेच विद्यादानाचे काम पुन्हा चालू झाले आहे. आनंददायक अशीच घटना आहे. पण पुन्हा जगातील सर्वोत्कृष्ठ विद्यापीठांपैकी एक हे स्थान मिळविणे नालंदा विद्यापीठास बरेच अवघड आहे असे वाटते.
झी मराठीवर 18 ऑगस्टपासून ही नवी मालिका सुरू झालीय 9 ते 9.30. त्याबद्दलची पोस्टिक करमणूक इथे करू.
