सौंदर्य,लावण्य, देखणेपणा, रेखीवपणा अशा सगळ्या मोजमापांना मागच्या काही वर्षात 'आंतरराष्ट्रीय' वलय प्राप्त झालं आहे. सौंदर्यस्पर्धा, शरीराची प्रमाणबद्धता मोजण्याचे निकष, गोऱ्या कांतीला सावळ्या अथवा काळ्या कांतीपेक्षा मिळालेली सर्वमान्यता, सौंदर्य प्रसाधनांच्या मोठमोठाल्या कंपन्यांनी आणि 'फॅशन इंडस्ट्री'ने लोकांच्या मानसिकतेवर जाहिरातींचा मारा करून टाकलेला प्रभाव अशा अनेक मार्गांनी सौंदर्याच्या व्याख्या आमूलाग्र बदलल्या गेल्या आहेत.
मी लहान होतो, तेव्हा माझ्या ज्या ज्या नातेवाईकांची लग्न मी पहिली आहेत, त्यांच्या अनेक सुंदर आठवणी आजही माझ्या मनाच्या एका खास कप्प्यात मी जपून ठेवलेल्या आहेत. मुळात तीस-पस्तीस वर्षांपूर्वी नात्यातल्या लोकांचं एकमेकांकडचं जाणं-येणं, सुट्टीच्या दिवसात महिना-महिनाभर मुक्कामाला येणं किंवा सणासुदीला आवर्जून घरी जाऊन एकत्र फराळ करणं हा सवयीचा भाग होता. घरात लग्नकार्य असेल तर नातेवाईक दोन-दोन आठवडे लग्नघरात तळ ठोकायचे आणि आपापला हातभार लावून ते कार्य निर्विघ्न पार पाडायला मदत करायचे.
झुमरु साहेब अत्यंत डाएट कॉन्शस. बरेच प्रयत्न करून त्यांनी वजन कमी केले, त्याबद्दल आपण बोललोच. शिवाय अ‍ॅमवेमुळे त्यांना विविध प्रकारच्या वायटामिन्स, मिनरल्स बिनरल्सची अगदी खडानखडा माहिती होती. त्यामुळे त्यांच्यासोबत कधी खानपानाच्या गोष्टी होतील असं अजिबात वाटलं नव्हतं. पण हळूहळू तो विषय सुद्धा निघालाच.
“दि अॅक्सीडेंटल स्टुडंट”
एका कार्यक्रमात प्रमुख पाहुणा म्हणून गेलो होतो. स्टेज वर स्थानापन्न झाल्यावर माझा परिचय वाचल्या गेला.
आजचे आपले प्रमुख पाहुणे आहेत - डॉ. राजू कसंबे.
आता मी त्यांच्या डिग्र्या वाचून दाखविते. बि.एससी., बि.ए., एम.ए. (इंग्रजी), एम.एससी. (पर्यावरण), डी.बि.एम., बि.एड., एम.फील., पीएच.डी.
टाळ्या!!
माझा असा परिचय झाला की टाळ्या पडतात.
मी कुठेही भाषण द्यायला गेलो अथवा कुठल्या कार्यक्रमात की गेलो असे घडते. माझा पण ऊर भरून येतो.
हो! खरंच खूपच शिकून टाकले मी.
मे महिना चालू झाला की दरवर्षी देशभरातून नामवंत मैनेजमेंट कॉलेज मधील पदवीधर वेगवेगळ्या वित्त कंपनी जॉइन करत असतात। परवा ऑफिसमधील सहकाऱ्याने हाच धागा पकडून कैंटीनमध्ये मला प्रश्न केला की " What is the Diversity Quotient of your team ?" अशा खोचक आणि तिरकस प्रश्नांना आता मी सरावलेला होतो त्यामुळे लगेचच मी पण उत्तर दिले की "Yes,We have done full justice to Diversity".
विदाशास्त्रज्ञांच्या मतानुसार ( Data Scientist) आपण सर्वसामान्य माणसे साधारणपणे आपल्या जीवनात १०० ते १५० लोकांना ओळखत असतात। त्यांचाशी आपला परिचय असतो। शिष्टाचाराची घडी मोडून त्यातील १५ ते २० लोकांबरोबर आपण गप्पाटप्पा करतो, रस्त्यात कुठे भेटलो की आवर्जून विचारपूस करतो। "कसे काय , बर चालले आहे ना !" अशा स्वरूपाचा संवाद आपल्या परिचयाचा असतो। या सर्व लोकसंग्रहात घट्ट मैत्री , हितगुज करण्यासाठीचा गोतावळा मात्र ५ ते ७ जीवनयात्रींच्या पुढे फारसा जात नाही।
काल इथं दोन धागे वाचले. समस्या खरी असल्याने मोठ्या अपेक्षेने मदत मागितली असावी. डिप्रेशन आणि ऑफिस पॉलिटिक्स विषय होते.
मला असे वाटते की अशा प्रकारच्या समस्या येण्याचं कारण बहुधा इनफेरियॉरिटी कॉम्प्लेक्स (न्यूनगंड) असतो. समाजात पुरेसे एक्स्पोजर मिळाले नसेल, स्वत: कडे कमीपणा घेण्याची सवय असेल किंवा अति हळवा स्वभाव असेल तर नवीन काम अंगावर घेताना, नवीन लोकांशी जुळवून घेताना, नवीन ठिकाणी शिफ्ट होताना समस्या येतात.
नव्या लोकांबरोबर जुळवून घेताना मनावर एक प्रकारचा ताण येतो की मला स्विकारलं जाईल का, माझं काम पसंत पडेल का?
हे होणं साहजिक आहे.
Eyebrows nit groom karnyasaathi Kay karav ,mhanje mi jya field madhe kaam krte tithe aamhala faar well groomed rahav lagt, tasach kaamachya well niyamit nasalyamule jast parlor la jata yet nahi,mi 15 divsatun ekda parlor la jate pan madhe madhe eyebrow che hairs grow hotatach ,tyachyamule mala he janun gyayla aawdel k eyebrows well groomed kase thevave tasach, threading shivay dusara kuthla upay aahe Jo mi maza maza karu shakil
दोन आठवड्यांपूर्वी एका ट्रिपला जाऊन आलो. ५-६ दिवसांची ट्रिप होती. खरंतर मी आणि नवऱ्याने ठरवूनच कधी नव्हे ते आधी बुकिंग करुन वगैरे सर्व नीट केलं होतं, तेही दोनेक महिने आधी. ट्रीपला जायचे दिवस जवळ आले तसे उत्साहाने खरेदीही केली. ती जागाच तशी होती, कॅंकून, मेक्सिको. इथल्या थंडीतून मस्त गरम वातावरणात ५-६ दिवस मिळणार होते. स्विमिंग पूल, तिथलं जेवण, ऊन आणि बाकीही पोरांच्या साठी ऍक्टिव्हिटीज प्लॅन केल्या होत्या. आणि इतकं सगळं असूनही मला मनात एकच भीती होती. दोन वर्षांपूर्वी याच महिन्यात अशाच उत्साहाने डिस्नीला ट्रिपला गेलो होतो. आणि परत येताना पाठदुखीचा जो त्रास सुरु झाला तो सर्जरीवरच थांबला.
मागच्या आठवड्यात काही कपडे खरेदीसाठी बाहेर जायचं होतं. थंडी वाढेल तसं बाहेर पडण्याचा आळस टाळून काही ना काही घेणं गरजेचं होतं. लेकाला प्लेडेट (play date , इथे तो डोळे फिरवणारा स्माईली पाहिजे) ला सोडून दोन तासांत यायचं ठरवून बाहेर पडलो. एकतर खूप दिवसांनी असे फक्त खरेदीला बाहेर पडलो होतो त्यात लेकीला कधी नव्हे ते एकटीला घेऊन. सुरुवातीला दुकानांत गेल्यावर तिच्यासाठी न घेता माझी खरेदी सुरु केली. तरीही तिने कुरकुर न करता स्वतः मला काय चांगलं दिसेल ते सुचवायला सुरुवात केली. दोन चार झगमगीत कपडे मी पाहिले तर म्हणे,"आई तू हे असलं घालशील?". म्हटलं, का नाही? तिने तसा बराच वेळ संयम ठेवला.
