अष्टाक्षरी

गाभुळल्या रानबिया गेले कटीवर हात
पाय मारतो आतुन कोंभ हिरवा पोटात..

रानबिया लाजभिऊ त्यांचे गोरे गोरे गाल
घरधन्याचा सांगावा आला वार्‍यासवे काल ..

खाटा विणून लाकडी माय दारात बसली
कळशीत लेकींसाठी उन्हे कोवळी भरली..

बाप वेडा येताजाता नाडी लेकींची बघतो
येते ढगांची आरोळी पुन्हा कामावर जातो..

घालू डोहाळे जेवण माय सांगते कानात
रानबिया गोर्‍यामोर्‍या पदरात लपतात...

म्हणे तळला आषाढ आली जवळ तारिख
याच काळजीत माय झाली अजून बारिक

झाली शिवून झबली झाली टाचून टोपडी
कधी भरेल पिलांनी तिची इवली झोपडी....

काल बारवाच्या काठी
धुणं धुवायाला आली
भर दुपारी उन्हात
जुन्या चिंचेची सावली...

तिच्या पोपटी बांगड्या
हेल खावून वाजल्या
खोप्यातल्या सुगरणी
खोपा सोडुन धावल्या...

बारवाच्या पोटावर
वड पिंपळाची पोरं
आली बघाया सावली
काही पकडून दोरं..

पाण्यामधे चमकला
निळ्या आभाळाचा दिवा
सावलीला डिवचून
गेला पाखरांचा थवा...

दगडाच्या थारोळ्यात
सारी कापडं धुतली
बारवाच्या गारव्याने
वेडी सावली भिजली..

रंग रूप स्थायीभाव
आणि लाघवी स्वभाव
सर्वांनाच मोहविती
तुझे भाव, तुझे नाव

स्तुती कौतुक अफाट
जणू उधाणाची लाट
पदोपदी तुला तुझा
भास होतसे विराट

उंचावली तुझी मान
मन हळूच बेभान
घेता दखल जगाने
तुला खुजे आसमान

मग हवेसे वाटले
सारे कौतुकाचे झेले
क्षणोक्षणी स्वीकारावे
हार तुरे अन् शेले

कुणी नाकारूच नये
कुणी झुगारूच नये
भोवतीच्या प्रत्येकाने
कधी दुर्लक्षूही नये

आदबीनेच वागणे
शालीनता दाखवणे
खरे हेतू सारे सारे
किती खुबीने झाकणे!

सुरू जाहला प्रवास
एका फसव्या वाटेने
नाकारत खाणाखुणा
स्वतःच्याच सोबतीने

कुणी आपले नाहीच
तरी पाय रेटलेस
वेळोवेळी स्वतःचीच
समजूत काढलीस

धुंद आठवांची रात, जेव्हा डोळ्यात निजेल
खोल खोल मनामध्ये तूच तूच दाटशील

एक एक पान माझे, सुटे सुटे रे होईल
हर एक अक्षराला, गंध तुझाच असेल

चंद्र खिडकीशी पुन्हा, रेंगाळेल, खोळंबेल
गळालेले रितेपण मुठी भरून घेईल

तुझ्या सयी सार्‍या स्निग्ध, सभोताली फुलतील
तुझ्या गालातले हसू, माझ्या ओठी उमलेल

हूरहूर, रूखरूख, चित्त बेभान करेल
जरा शहाणे झालेले, मन पुन्हा वेडावेल

तेच रूप ह्या जगाचं, पण नवीन भासेल
तेच काजळ डोळ्याचं, पण नव्याने हसेल

खुळ्या मनाच्या भ्रमांची, भूल मलाही पडेल
तुझ्या असण्याचे भास, नसण्याला असतील

कंच बहर फुलांचा, जरी उद्या ओसरेल
ताजा आठव तुझाच, माझ्या ओंजळी असेल

चित्त पावन बासरी
जरा वाजव मुरारी,
आर्त भाव खोळंबू दे
तुझ्या माझ्या ह्या नजरी..

व्हावे तुजला स्वाधीन
येत तुजला शरण,
साद घाल वेणूतून
स्वीकारून हे नमन...

मोरपीस रंग दावी
जगण्याचे नवे नवे
दोन डोळे मोहणारे
वेड कसे न लागावे?
कसे खेळ खेळलेस
काय कपट केलेस,
मला काय घेणे देणे
माझी भक्ती तू झालास!

नाद तुझ्या रे बोलांचा
माझ्या कानी ह्या गुंजावा,
एकरूप होत जावे
ध्यास तुझाच असावा...

लुब्ध मन तुझ्या ठायी
मला जाण काही नाही
आता स्वप्न, खरे खोटे
तमा उरलीच नाही...