अष्टाक्षरी

कोंदावेत श्वास जरा
घुसमटावे स्वतःशी,
साकळता अश्रू खारे
थोपवावे पापणीशी..

ओघळणारे ते दु:ख
अप्रुप काय तयांचे?
जपावेत ह्रदयाशी
सण करावेत त्यांचे!

चढवावेत मजले
जमवून क्षण दु:खी,
तटबंदी घडवावी
भक्कम, असली, पक्की!
पडावाच मग बंद
नवदु:खांचा हा भाता,
ताटकळावे दु:खांनी
मज पाहण्यास आता..!

येवो ते नष्ट करण्या
मी ही सावरले आहे..
इर्षा त्यांना, माझी वाटो
समर्थ जगते आहे!