उपक्रम

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......

*************************************************

त्या बाकावरची नजर न हलवता तिने दुसरीला इशारा केला. दोघेजण तिथे बसले होते. आजूबाजूच्या जगाला विसरून. एकमेकांच्या नजरेत नजर, हातात हात आणि ओठही जुळलेले.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. 

लहानपण आठवून सोनालीचे डोळे पाणावले होते. आईबाबाची सततची भांडणे, बाबाचे पिणे, त्रास. शेवटी घटस्फोट झालाच. एका वाढदिवसाला ती बाबाकडे निघाली होती. वाटेत आईने ऑर्डर केलेला केक घेऊन ती घरी पोचली. केक खाल्ल्यावर बाबाने नेहमीप्रमाणे तिच्या शॉर्ट ड्रेसवरून आईला नावे ठेवलीच. ती वैतागून खोलीत जाऊन बसली. संध्याकाळी बाबाला नेहमीच्या गोळ्या देताना काहीतरी गफलत होऊन हॉस्पिटलमध्ये पोचेपर्यंत तो गेलाच.

"बाबा..."

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पुलाखालून बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय!
पुलाच्या कठड्यापाशी कोणीतरी उभे होते. कपडे अस्ताव्यस्त, केस विस्कटलेले, नजर शून्यात! चेहरा दिसला तशा दोघी हादरल्या!
हा... मेला होता ना?! कॉलेजमधला मवाली! शीतलशी अतिप्रसंग करताना दिसला तेव्हा सलोनीने डोक्यात धोंडा घातला होता त्याच्या. दोघींनी कसेबसे पोत्यात घालून वजन बांधून इथूनच पाण्यात ढकलले होते. तो बेपत्ता झाल्याची चार दिवस चर्चा झाली, मग विसरून गेले होते लोक.
सलोनीमात्र...!

आम्ही साधारण आठवी नववी मध्ये असताना आमच्या सगळ्या पाठ्य पुस्तकात पहिल्या पानावर ही प्रतिज्ञा छापण्यास सुरवात झाली.

तसेच मग ती आमच्या प्रार्थनेचा ही भाग झाली. आमची शाळा लहान गावातली होती , शाळेला मोठा चौक होता. तिथे सगळ्या मुली एकत्र जमून रोज प्रार्थना आणि ही प्रतिज्ञा होत असे. एक जण कोणीतरी सांगत असे आणि बाकीच्या मुली तिच्या मागून एकदम मोठ्या आवाजात म्हणत असत. प्रतिज्ञा सांगायला मिळणं म्हणजे मानच वाटे तेव्हा मोठा.

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय..
कठड्याकडे निघालेल्या नातवाचा हात कावेरीने पकडला आणि पुन्हा हिच्याकडे वळली.

प्रामाणिकपणे सांगायचं तर सणवार साजरे करण्यातला माझा रस हा मुख्यतः त्या त्या निमित्ताने पारंपरिक खाद्यपदार्थ करण्या/खाण्याशी निगडीत असतो.

त्यांतल्या संस्कृतिक, ऐतिहासिक, भौगोलिक, कलात्मक संदर्भांचं अप्रूप नक्कीच वाटतं, पण त्यांची सांगड देवधर्म, पूजाअर्चा, कर्मकांड यांच्याशी घालण्याची सक्ती माझ्या प्रकृतीला झेपत नाही. तसा प्रयत्न केला तर 'डेअरी फार्मिंगवली अडॉप्टेड फॅमिली' म्हणून कृष्णाला दहीदूध आवडेल हे ठीक, पण 'बॉर्न अ‍ॅन्ड ब्रॉट अप इन हिमालयाज्' गणपतीला उकडीच्या मोदकांसारखा कोस्टल पदार्थ कशाला आवडायला, नागांना दूध पाजणं हीतर अ‍ॅनिमल क्रूएल्टीच नाही का, असले प्रश्न मला पडतात.

यापूर्वी (२०२०ला?) जेव्हा मायबोलीवर हस्तलेखन स्पर्धा जाहीर झाली होती, तेव्हा इतरांची सुंदर सुंदर अक्षरं बघून मला वाटलं, आपणही एकदा प्रयत्न करून बघू अक्षर सुधारण्याचा. त्यानंतर मी एक शाईचं पेन आणून चक्क काही दिवस शुद्धलेखन केलं
अजूनही अक्षर खूप सुधारलं नाही, पण नीट सावकाश लिहिलं तर बरं दिसतं.
ही माझी एक आवडती कविता. एका पानावर सगळी कडवी बसली नसती म्हणून मधलं एकच कडवं लिहिलं आहे.