कथाशंभरी - स्वीकार - प्राचीन

बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले. अरे हे काय .......
"केवढाल्या ह्या ज्वाळा दिसताहेत?" कुंतीच्या आवाजात थोडी भीतीची छ्टा.
" हो.. . मलाही आवाज येतोय झाडं पेटण्याचा," गांधारीने कानोसा घेतला.
भारतीय युद्धानंतर कालांतराने वानप्रस्थाश्रम स्वीकारून तपोवनात राहू लागलेले धृतराष्ट्र, गांधारी आणि त्यांच्या सेवेसाठी गेलेली कुंती..
वर्षानुवर्षे पूर्वस्मृतींनी व्याकूळ होत, तरीही धर्माचरण म्हणून परस्परांची सोबत करणाऱ्या जावा.... शंभर पुत्रांची आई असूनही अभागी असं गांधारीचं मातृत्व नि जन्मापासूनच सतत विजनवास सोसणारं कुंतीचं अस्तित्व..स्वदुःखापेक्षा कमी तीव्र भासणाऱ्या त्या वडवानलाच्या स्वागतासाठी एका वेगळ्याच स्थितप्रज्ञतेने दोघीही सज्ज झाल्या..