पुन्हा एक सकाळ. पुन्हा एक दिवस. तो यंत्रवत ऑफिसच्या दिशेने जाऊ लागला.
"किती दिवस असे रटाळवाणे जगायचे? काहीतरी वेगळे करायला हवे. रिस्क घ्यायला हवी" त्याच्या मनात पुन्हा तेच सारे विचार.
आणि एके ठिकाणी कोणताही पुढचा मागचा विचार न करता त्याने गाडी सरळ ऑफिसकडे न नेता डावीकडे एका डोंगरवाटेला दामटली. तसेही आजवर त्याला नेहमीच त्या वाटेने डोंगरमाथ्यावर जायची तीव्र इच्छा व्हायची. आज त्या इच्छेने उचल खाल्ली.
अंगणात येऊन रघूने गेले सहा महिने बंद असलेल्या शेजारच्या घराकडे सवयीने पाहिले आणि त्याने आ वासला! पडवीतल्या झोपाळ्यावर विनूकाका पेपर वाचत होते. बाहेर उन्हात मेंदीच्या हिरव्यागार कुंपणावरून त्यांच्याकडे आलेल्या छोट्या पाहुणीने तिच्याच वयाच्या रघूकडे लक्ष जाताच "अव्वा!" म्हणून तोंडावर हात घेतला. तिचे घारे डोळे चमकले आणि अपऱ्या नाकावरचा तीळ उठून दिसला. ती पटकन वळून मागे घरात पळाली. त्याने चमकून स्वतःच्या उघड्या शरीराकडे पाहिले आणि आपल्या घरात पळाला.
बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले.
दुसरी रिषभच्या हार घातलेल्या फोटोकडे बघत होती.
"हम्म, झालं ते झालं. डॉक्टर म्हणाले तो अजाणता बरीच वर्षे एचआयव्ही पॉझिटिव्ह होता. थँक गॉड, आमचं लग्न फक्त कागदावरच होतं. तो शेवटपर्यंत त्याच्या जुन्या प्रेयसीतच गूंग होता. असो, मला हवं होतं ते सगळं मिळालं." पहिली कोरड्याठक्क डोळ्यांनी आपल्या आलिशान बंगल्यावर नजर फिरवत म्हणाली.
बर्‍याच दिवसांनी दोघींना मोकळा वेळ मिळाला होता. नाही म्हटले तरी काही वर्षे लोटली होती. पूलाखालुन बरेच पाणी वाहून गेले होते. अचानक एकीचे लक्ष तिकडे गेले.
लहानपण आठवून सोनालीचे डोळे पाणावले होते. आईबाबाची सततची भांडणे, बाबाचे पिणे, त्रास. शेवटी घटस्फोट झालाच. एका वाढदिवसाला ती बाबाकडे निघाली होती. वाटेत आईने ऑर्डर केलेला केक घेऊन ती घरी पोचली. केक खाल्ल्यावर बाबाने नेहमीप्रमाणे तिच्या शॉर्ट ड्रेसवरून आईला नावे ठेवलीच. ती वैतागून खोलीत जाऊन बसली. संध्याकाळी बाबाला नेहमीच्या गोळ्या देताना काहीतरी गफलत होऊन हॉस्पिटलमध्ये पोचेपर्यंत तो गेलाच.
"बाबा..."
'हॅलोss'
'''हॅलोs.. कसं काय आज..!!!'''
'लग्न करतेय'
'''हो.. ते समजलं मला"'
'मग काय करणार मी अरेss..? तुझं पण काही खर्‍याचं नाही.. किती दिवस चालणार हे असं..??'
"'खरंय'''
'बोल ना काहीतरी'
'''तू सांग.. काय करतो तो? कसा आहे?'''
'आहे... चांगला आहे... व्यवस्थित आहे सगळं'
'''अच्छा'''
'तू पण करून घे आता'
'''नाही.. मला नाही वाटत तसं.... पण बघेन म्हणजे.. करेन सुरुवात.. तुला तर माहितीच आहे सगळं..'''
'हम्म'
'''बरं.. ऐक ना... एक बोलू काय?"'
'हम्म'
काकूंनी कर्कश्य आवाजात किंचाळून तिला उठवण्याचा प्रयत्न केला. त्यांचं तोंड दाबून ती पुन्हा झोपली. पण एवढ्या-तेवढ्यावर ऐकतील त्या काकू कसल्या? एकदम चिवट स्वभाव! त्यांनी १० मिनिटांनी पुन्हा तारसप्तकात सूर आळवला.
काकू पूर्वी मंजुळ आवाजात हाक मारून तिला उठवत असत. पण वरचेवर आळशी होत जाणारा तिचा स्वभाव आणि तिनेच कधीतरी दिलेल्या सूचनेला अनुसरून त्यांनी वारंवार किंचाळून उठवणं सुरु केलं होतं. एखाद्याला झोपेतून उठवणं हे फार भारी काम नव्हे. पण काकू आपलं कर्तव्य नेटाने निभवत असत.
वैधानिक इशारा:
सदरील कथा वाचकास टीपीकल, बोअर किंवा माया साराभाईच्या भाषेत middle class, down market वाटु शकते. 
Read at your own risk.
--------------------------------------------------------------------------------------------------
शुकशुक!!
किती?
पाश्शे.
२००?
चला.
कुठाय?
इथच १० पावलावं.
वाकुन या सायेब. हां हंगाश्शी!
चल उतर कपडे - माझेही , तुझेही. मला वेळ नाय.
.
.
<खसफस >
.
.
< खोलीत खूडबूड>
.
<घाबरुन> ए कोणाय पलंगाखाली? बाहेर नीघ.
ओ सायेब कोन नाय तिथं. उरका तुमचं. कुठुन येतात!!! नाय तर चल नीघ भायेर. नको तुजं पैसे, चल नीघ.
.
.
ओ ओ ओ सांगीतलं नं कोन नाय!!! चल निघ इथुन मुडद्या, हलकटा.
.
.
तुझा का?
.
"खरं सांग, तू अजूनही भेटतेस त्याला? चोरून? "
महान पातकाची कबुली द्यावी तशी मान खाली घालून ती पुटपुटली.
"कधी कधी."
"पण तू त्याच्याशी रीतसर ब्रेकअप केलं होतंस"
"मला त्याची आठवण येते. एकेकाळी भरभरून प्रेम केलंय रे"
"एकांतात भेटलात?"
"एकदाच. दोन-तीन वेळा मित्रमैत्रिणींसोबत सुद्धा भेटलेय"
